هميشه پوشيدن لباس به خاطرمحرم ونامحرمي نيست بلکه پوشيدن لباس جنبه تکريم و ادب دارد . معمولا افراد درخانه خود،لباس راحت مي پوشند ولي وقتي مهمان وارد خانه مي شود به احترام مهمان لباس کامل ومناسب مي پوشند و اگرقرارباشد ردر مجلس عروسي شرکت کنند لباس کامل تري برتن مي کنند . اين تغيير لباس ها ،به خاطر ادب و احترام مهمانان مجالس است .
حضور در محضر خداوند درحال نماز نيز مقتضي پوشيدن لباس مناسب وکامل است.

تمثيلات حجت الاسلام قرائتي

وى در تمام ايام عمر، تلاش مى‏كرد در دانش، راههاى تازه‏اى را به روى بشر بگشايد و به رازهاى جديد در عرصه دانش و انديشه دست يابد. امّا گاهى اتفاق مى‏افتاد كه با بنْ‏بست رو به رو مى‏شد و تلاش هايش نتيجه نمى‏داد. در اين مواقع كه هوش و استعداد خارق‏العاده‏اش نيز در حل مشكل، مؤثر واقع نمى‏شد و خود را در فهم مسئله‏اى علمى ناتوان مى‏ديد، از خداوند، يارى مى‏طلبيد. بدين ترتيب كه وضو مى‏گرفت و راهىِ مسجد مى‏شد و در خلوت مسجد به نماز مى‏ايستاد و پس از نماز به نيايش مشغول مى‏شد و از خداوند در خواست مى‏كرد كه او را در فهم آن مسئله علمى يارى دهد.
پس از آن، گويى چشم ذهنش بازتر مى‏شد و مشكل علمى به نظرش آسان مى‏آمد. پس از دستيابى به اين موفقيت، در حالى كه سرشار از شادى و سرور بود، مسجد را ترك مى‏كرد.
ابو على سينا از همه تواناييهاى جسمى و ذهنى خويش به طور گسترده‏اى استفاده مى‏كرد و سعى داشت همه توان بالقوّه خويش را به مرحله عمل و فعليت برساند. به همين دليل، كار زيادى از بدن خويش مى‏كشيد و حتى بسيارى از شبها را با بيدارى به صبح مى‏رساند.
روزى از علّت تلاش زياد او پرسيدند. در جواب گفت: «خداوند تبارك و تعالى، به من نعمت فراوان عطا كرده و جسم و ذهنى قوى به من داده است. من نيز بايد حقّ نعمت را ادا كنم و از تمام نيروهايى كه به من داده است به طور كامل بهره گيرم».
چهره‏ها و قصه‏ها، على معصومى، ج 2، ص 50 - 52

بعد از اين كه مدت‏ها دنبال دخترى باوقار و با شخصيت گشتيم كه هم خانواده اصيل و مؤمنى داشته باشد و هم حاضر به ازدواج با من هم باشد، بالاخره عمه‏ام دخترى را به ما معرفى كرد . وقتى پرسيديم از كجا مى‏داند اين دختر همان كسى است كه ما مى‏خواهيم، گفت: راستش توى تاكسى ديدمش . از قيافه‏اش خوشم آمد . ديدم همانى است كه تو مى‏خواهى . وقتى پياده شد، من هم پياده شدم و تعقيبش كردم . دم در خانه‏شان به طور اتفاقى بابايش را ديدم كه داشت‏با يكى از همسايه‏ها حرف مى‏زد . به ظاهرش مى‏خورد كه آدم خوبى باشد . خلاصه قيافه دختره كه حسابى به دل من نشسته . من هر طور شده اين وصلت را جور مى‏كنم .
ما وقتى حرف‏هاى محكم و مستدل عمه‏مان را شنيديم، گفتيم: يا نصيب و يا قسمت! چقدر دنبال دختر بگرديم؟ از پا افتاديم . همين را دنبال مى‏كنيم . ان شاء الله خوب باشد .
اين طورى شد كه رفتيم به خواستگارى آن دختر . دختر خانمى به نام سيما .

ادامه »

جستجوى نگاه
دلم به اين‏همه آيينه رو نخواهد كرد
بجز نگاه تو را جستجو نخواهد كرد
پرنده‏اى كه گرفتار پر زدن باشد
به آب و دانه و آواز، خو نخواهد كرد
بيا مسافر چشمم كه هيچ حادثه‏اى
نگاه پنجره را زير و رو نخواهد كرد
به غير نام تو اى التهاب روحانى!
دلم براى سرودن، وضو نخواهد كرد
عزيز غايب من! اى هميشه در خاطر
بجز تو را دل من، آرزو نخواهد كرد
نرگس ايمانيان

حضرت امام، هيچ‏گاه كار امروز را به فردا موكول نمى‏كردند. كارها و زندگى و همه شئون و امور ايشان منظّم و مشخّص بود. در زندگى ايشان، هرچيزى سرجاى خود قرار داشت و هر كارى به دور از شتابزدگى و تأخير، در موعد مقرّر آن انجام مى‏گرفت. با كثرت كارها و تعدّد مسئوليتها و گزارشها و چيزهاى ديگر، هيچ نشانه‏اى از شلوغى و تراكم و كارهاى به جا مانده در زندگى ايشان، مشاهده نمى‏شد… بسيار اتفاق مى‏افتاد كه يك كتاب فقهى يا غير آن، مورد نياز امام قرار مى‏گرفت و ما آن را فراهم و تقديم مى‏كرديم. فردا صبح، انگار كه مهم‏ترين كارشان باشد، كتاب را به آورنده باز مى‏گرداندند. با آنكه صاحب كتاب - اگر ما بوديم يا هر كس ديگر - افتخار داشت كه يك كتابش را به حضرت ايشان تقديم كرده است.
در سايه آفتاب(يادها و يادداشتهايى از زندگى امام خمينى)، محمدحسن رحيميان، ص 187

استاد شهيد مطهّرى از خاطرات خود درباره امام(ره) مى‏فرمايد:
من قريب دوازده سال در خدمت اين مرد بزرگ (امام خمينى) تحصيل كرده‏ام. وقتى كه در سفر اخير به پاريس به ملاقات و زيارت ايشان رفتم، چيزهايى از روحيه او درك كردم كه نه فقط بر حيرت من بلكه بر ايمانم نيز اضافه كرد. وقتى برگشتم، دوستانم پرسيدند: «چه ديدى؟». گفتم: «چهار تا آمَنَ ديدم:
* آمَنَ بهَدفه؛ به هدفش ايمان دارد. دنيا اگر جمع بشود، نمى‏تواند او را از هدفش منصرف كند.
* آمَنَ بسَبيله؛ به راهى كه انتخاب كرده ايمان دارد. امكان ندارد بتوان او را از اين راه، منصرف كرد. شبيه همان ايمانى كه پيغمبر به هدفش و به راهش داشت.
* آمَنَ بقُوله؛ به سخنش ايمان دارد. در ميان همه دوستانى كه سراغ دارم، اَحَدى مثل ايشان به روحيه مردم ايران، ايمان ندارد…
* آمَنَ برَّبه؛ به خدايش، ايمان دارد».
در يك جلسه خصوصى، ايشان به من مى‏گفت: «فلانى! اين ما نيستيم كه چنين مى‏كنيم. من دست خدا را به وضوح، حس مى‏كنم».
سيرى در زندگى استاد مطهرى، ص 88

علّامه وحيد بهبهانى دو پسر به نام آقا محمدعلى و آقا عبدالحسين داشت. روزى همسر آقا عبدالحسين را ديد كه لباس فاخر پوشيده است. به پسرش اعتراض كرد. پسر در جواب پدر، آيه هفتم سوره اعراف را خواند: «اى پيامبر! بگو چه كسى زينتها و رزقها و غذاهاى پاكيزه را كه خداوند براى بندگانش آفريده، حرام كرده است؟!».
وحيد بهبهانى گفت: «پسرم! نمى‏گويم كه كار حرام كرده‏اى؛ ولى بدان كه من مرجع تقليد و پيشواى اين مردم هستم. در ميان مردم، گروههاى مختلف، از ثروتمند و فقير، هستند. ما كه نمى‏توانيم فقيران را خيلى كمك كنيم، ولى آنچه از ما ساخته است، اين است كه با آنها همدردى كنيم. اگر همسر يك مرد فقير از او تقاضاى لباس فاخر كند، آن مرد بايد يك مايه آرامش خاطر داشته باشد و بگويد ما به خانواده بهبهانى نگاه مى‏كنيم، نه به خانواده‏هاى ثروتمند.
پسرم! واى به روزى كه زندگى ما مثل زندگى طبقه مرفّه باشد! ما بايد زاهدانه زندگى كنيم تا زهد ما همدردى با فقرا باشد».
قصص العلماء، ص 203

سالهاست بين ما ايستاده‏اى، ما را مى‏بينى و خجالت مى‏كشى. مى‏بينى كه گناه در ميان ما پرسه مى‏زند و جنايت روى دوشمان نشسته است. مى‏بينى كه دلهامان با سياهى فاصله‏اى ندارند. مى‏بينى كه شيطان، روى قلب ما سايه انداخته است. چقدر بى‏قراريم براى گناه كردن. چقدر ناتوانيم براى ديدن لبخند خدا. چقدر تنهاييم وقتى كه ميان ما هستى و تو را نمى‏بينيم.

ادامه »

شيخ محمد حسن اصفهانى از علماى حوزه نجف كه به خاطر كتاب عظيمش جواهر الكلام به «صاحب جواهر» مشهور است، با خود عهد كرده بود كه هر شب مقدارى از كتاب «جواهر الكلام» را بنويسد. يك شب فرزندش از دنيا رفت. صاحب جواهر، قلم و كاغذ به دست، با چشم گريان و قلب محزون، كنار جسد فرزندش آمد و به خاطر همان عهدى كه كرده بود، مشغول نوشتن «جواهر» شد.
يكصد داستان خواندنى، عبدالرسول مجيدى، ص 16

جاى دورى نمى‏رود، اگر با همين دست‏هاى خالى به خاكتان بيفتم و به نامتان همه دلم را زار بزنم و عقده‏هايم را پشت‏سر همه شما فرياد كنم . من عضوى از بسيج محل بودم، اين را خورشيد با اشاره به من گفته بود . . . . (1)
اما امروز ديگر نيستم . امروز، سوداى خوب ورم داشته و من پشت پنجره حسرت چمباتمه زده‏ام و در ميان سرفه‏هاى پى‏درپى، ستاره‏هاى آسمانى را به شمارش نشسته‏ام . به خودم گفته‏ام به آخرينشان كه برسم حتما خودم هستم . يعنى خودم را رصد خواهم كرد و آن وقت است كه دكمه‏هاى آسمان باز خواهد شد و ستاره عشق از چاك گريبانش بيرون خواهد زد و مرا به عرش فرا خواهد خواند .
اما كو آخرين ستاره . . . كجاست آن؟ !
بهتان گفتم كه من عضوى از بسيج محل بودم، آرى . . . اما امروز ديگر نيستم، چرا؟ !

ادامه »