سالهاست بين ما ايستاده‏اى، ما را مى‏بينى و خجالت مى‏كشى. مى‏بينى كه گناه در ميان ما پرسه مى‏زند و جنايت روى دوشمان نشسته است. مى‏بينى كه دلهامان با سياهى فاصله‏اى ندارند. مى‏بينى كه شيطان، روى قلب ما سايه انداخته است. چقدر بى‏قراريم براى گناه كردن. چقدر ناتوانيم براى ديدن لبخند خدا. چقدر تنهاييم وقتى كه ميان ما هستى و تو را نمى‏بينيم.

�ان ما ايستاده‏اى. همه چيز را مى‏بينى. مى‏بينى كه به لحظه‏ها رحم نمى‏كنيم. لحظه‏ها را بدون اينكه دريابيم پشت سر مى‏گذاريم. ما قاتل لحظه‏هاييم. مى‏بينى كه با همه خوبيها درافتاده‏ايم. مى‏بينى و سر به زير مى‏اندازى؛ خجالت مى‏كشى.
سالهاست كه ميان ما ايستاده‏اى و همه چيز را مى‏بينى و تحمل مى‏كنى. تو آگاهى. تو از دلهاى بى‏طاقت ما آگاهى دارى. تو از دلهاى سر به زير ما كه راه آسمان را گم كرده‏اند آگاهى دارى. از فريادهاى بى‏صداى ما آگاهى دارى. از روزهاى تكرارى ما، از عمق شبهاى تار ما، از زورق به گل نشسته اميدمان آگاهى دارى. آگاهيهاى تو در همه كوچه‏ها جارى شده است. عرق شرممان را ببين!
روزها مى‏گذرد و مثل باد مى‏رود. زمان، اعصاب دلها را خرد كرده و زمين، همين‏طور سرگيجه دارد و حيران است. از روزهايمان بوى ماندگى مى‏آيد. ما براى يكديگر يكنواخت شده‏ايم. چقدر بى‏معناييم. چقدر در مشق زندگى‏مان غلط املايى داريم. يكى بيايد پنجره زنگ‏زده اتاقمان را باز كند. يكى بيايد برنامه روزانه‏مان را از سر سطر بنويسد. چرا هيچ كس نمى‏آيد روحمان را با خودمان آشتى بدهد. محله را بوى گند برداشته است. حالمان دارد به‏هم مى‏خورد.
خجالت مى‏كشى ولى بايد شروع كرد. شرمنده‏ات كرديم، ولى بايد كمكمان كنى. سلولهاى بدنمان هم از ما فرارى‏اند. آن‏قدر بو مى‏دهيم كه نسيم از كنارمان نمى‏گذرد و هوا بى‏حوصله شده است. مُرديم از اين همه بى‏خودى؛ از اين همه بوى نا؛ از اين همه ناآگاهى.
با همه ماندگى و نادانى‏ام، باز هم تو را مى‏جويم. تو را كه صبرت زمان را انگشت به دهان كرده‏است. سلام بر صبرت. سلام بر آگاهى ات. سلام بر آمدنت!
س . حسینی