وى در تمام ايام عمر، تلاش مى‏كرد در دانش، راههاى تازه‏اى را به روى بشر بگشايد و به رازهاى جديد در عرصه دانش و انديشه دست يابد. امّا گاهى اتفاق مى‏افتاد كه با بنْ‏بست رو به رو مى‏شد و تلاش هايش نتيجه نمى‏داد. در اين مواقع كه هوش و استعداد خارق‏العاده‏اش نيز در حل مشكل، مؤثر واقع نمى‏شد و خود را در فهم مسئله‏اى علمى ناتوان مى‏ديد، از خداوند، يارى مى‏طلبيد. بدين ترتيب كه وضو مى‏گرفت و راهىِ مسجد مى‏شد و در خلوت مسجد به نماز مى‏ايستاد و پس از نماز به نيايش مشغول مى‏شد و از خداوند در خواست مى‏كرد كه او را در فهم آن مسئله علمى يارى دهد.
پس از آن، گويى چشم ذهنش بازتر مى‏شد و مشكل علمى به نظرش آسان مى‏آمد. پس از دستيابى به اين موفقيت، در حالى كه سرشار از شادى و سرور بود، مسجد را ترك مى‏كرد.
ابو على سينا از همه تواناييهاى جسمى و ذهنى خويش به طور گسترده‏اى استفاده مى‏كرد و سعى داشت همه توان بالقوّه خويش را به مرحله عمل و فعليت برساند. به همين دليل، كار زيادى از بدن خويش مى‏كشيد و حتى بسيارى از شبها را با بيدارى به صبح مى‏رساند.
روزى از علّت تلاش زياد او پرسيدند. در جواب گفت: «خداوند تبارك و تعالى، به من نعمت فراوان عطا كرده و جسم و ذهنى قوى به من داده است. من نيز بايد حقّ نعمت را ادا كنم و از تمام نيروهايى كه به من داده است به طور كامل بهره گيرم».
چهره‏ها و قصه‏ها، على معصومى، ج 2، ص 50 - 52