دختر شيخ انصارى نقل مى‏كند در ايام‏كودكى كه به مدرسه مى‏رفتم مرسوم بود بعضى از روزها ناهار دانش آموزان را به‏مكتب مى‏آوردند و دسته جمعى همه با هم با معلم مى‏خوردند روزى به مادرم گفتم‏بعضى‏ها سينى‏هاى غذا كه در آن چند نوع خوراك يافت مى‏شوند مى‏آورند ؛ولى شما برايم‏نان و مقدارى تره مى‏فرستيد بگونه‏اى كه من شرمنده مى‏شوم. پدر كلام مرا شنيد و باحالت تغير فرمود: دگر باره نان تنها براى او بفرستيد تا نان و تره به دهانش خوش‏آيد.
(زندگانى آخوند خراسانى، ص‏61)

طالب علم صالحى به در خانه بخيلى رفت گفت چنين شنيده‏ام كه تو مقدارى از مال خود را اختصاص به مستحقين داده‏اى من بى‏نهايت مستحق و فرومانده‏ام. آن مرد بهانه‏اى آورد و گفت: من عهد كرده‏ام كه به افراد كور بدهم و اينك تو كور نيستى. طالب علم گفت: غلط ديده‏اى، كور واقعى منم كه روى از رزاق حقيقى برتافته به سوى چون تو بخيلى شتافته‏ام. (لطائف الطوايف)

وقت پرواز آسمان شده بود

گوئیا آخر جهان شده بود

کعبه می رفت در دل محراب

لحظه ی گریه ی اذان شده بود

کوفه لبریز از مصیبت بود

باد در کوچه نوحه خوان شده بود

شور افتاد در دل زینب (س)

پی بابا دلش روان شده بود

در و دیوار التماسش کرد

در و دیوار مهربان شده بود

شوق دیدار حضرت زهرا

در نگاه علی عیان شده بود

خار در چشم و تیغ بین گلو

زخم ،مهمان استخوان شده بود

سایه ای شوم پشت هر دیوار

در کمین علی نهان شده بود

ادامه »

وَ بكُمْ يُنَزِّلُ الْغَيْثَ

… و به خاطر شما باران فرو مى‏ريزد.

به شوق خالق جامعه کبیره حضرت هادی علیه السلام



یادتان هست نوشتم که دعا می خواندم

داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم

از کلامت چه بگویم که چه با جانم کرد

محکمات کلمات تو مسلمانم کرد

کلماتی که همه بال و پر پرواز است

مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است

کلماتی که پر از رایحهً غار حراست

خط به خط جامعه آیینهً قرآن خداست

عقل از درک تو لبریز تحیر شده است

لب به لب کاسهً ظرفیت من پر شده است

ادامه »

مکّه:
دمل چرکین نهروان با ضربت ذوالفقار از هم دریده بود و حالا باقی مانده‌های این زخم کریه، گاه به گاه در مکّه اجتماع می‌کردند و بر کشتگان خود اشک می‌ریختند.
آن روز تلخ هم در اجتماع شوم خود، از فجایع صفّین و نهروان می‌گفتند که یکی گفت: تمام این پریشانی‌ها که در امّت اسلام پیش آمد، ریشه در زیاده‌خواهی‌های علی و معاویه دارد. اگر این دو را از میان برداریم، آرامش را به میان امّت بر خواهیم گرداند.
مردی از اهالی قبیله اشجع فریاد برآورد: به خدا قسم که عمروعاص نیز در این میان، نقشی کم‌تر از آن دو ندارد و اصل و ریشه فساد است. اگر می‌خواهید بوتة فتنه را بخشکانید، ریشة عمروعاص را به تیشه بسپارید.
ابن‌ملجم، خسران دنیا و آخرت را برگزید؛ حجّاج‌بن‌عبدالله، کشتن معاویه را به عهده گرفت و عمروبن‌بکر تمیمی داوطلب قتل عمروعاص شد.
اذان صبح نوزدهم رمضان را ساعت میعاد قرار دادند و هر یک به سویی عزم حرکت نمودند.
شام:
معاویه بی‌خبر از شمشیر زهرآلود حجّاج، در محراب ایستاده بود که تیزی شمشیر فضا را شکافت و بر رانش فرود آمد… نعرة دردآلود و فوارة خون و دستگیری ضارب… حجّاج برای نجات جان خود، از راز ابن‌ملجم پرده برداشت و امان خواست تا خبر شهادت علی (ع) به شام برسد و وعده داد که اگر عبدالرّحمن موفّق نشد، من می‌روم و علی را به قتل می‌رسانم. معاویه او را امان داد و بعد از رسیدن خبر، به شکرانة این واقعه، حجّاج را آزاد کرد.
مصر:
عمروبن‌بکر، روزها را می‌شمرد تا نوزدهم رمضان از راه برسد. غافل از این‌که قولنج، عمروعاص را نجات خواهد داد. خارجه‌بن‌ابی حبیبه، قاضی مصر به جای عمروعاصِ بیمار در محراب ایستاد. عمرو‌بن‌بکر تمام کینه‌ای را که از عمروعاص داشت در دست‌هایش جمع کرد و شمشیر زهرآلود را بر پیکر خارجه فرود آورد.
وقتی او را دستگیر کردند و نزد عمروعاص آوردند، گریه‌کنان فریاد می‌زد: حجّاج و ابن‌ملجم به آرزوی خود رسیدند، ولی من موفّق نشدم. به فرمان عمروعاص شمشیر جلّاد او را به یاران نهروانی‌اش ملحق نمود.
کوفه:
محلّة بنی‌کنده، ابن‌ملجم را در خود مخفی کرده بود. ارادة پلید عبدالرّحمن، با شرط شوم قطام در هم آمیخت و خباثت وردان‌بن‌مجالد و شبیب‌بن‌بجره را با خود همراه کرد تا همچون سیلابی ویرانگر بر پایه‌های زخم خوردة تاریخ اسلام بکوبند و دل ترک خوردة امّت را که تازه داشت طعم عدالت را مزمزه می‌کرد، تکّه تکّه نمایند.
از میان سه هم‌پیمان که در کنار کعبه عهد بستند، فقط عبدالرّحمن‌بن‌ملجم به مقصود دست یافت. امّا او آن شب فقط مهر پایان بر طومار بی‌تابی‌های علی زد. بی‌تابی‌هایی که آن شب به اوج رسیده بود…
و براستی برای مولود خانه خدا، مشهدی زیبنده‌تر از خانة خدا می‌توان یافت؟

نظیفه سادات موذن -طلبه سطح 3

فاطمه شهيدى

فكر كن از اين ديوارها خسته شده باشى، از اين كه مدام سرت مى‏خورد به محدوده‏هاى تنگ خودت . به ديوارهايى كه گاهى خشت‏هايش را خودت آورده‏اى .
فكر كن دلت هواى آزادى كرده باشد، نه آن آزادى كه فقط مجسمه‏اى است و به درد سخنرانى و شعار و بيانيه مى‏خورد . يك جور آزادى بى‏حد و حصر، كه بتوانى دست هات را از دو طرف باز بازكنى، سرت را بگيرى بالاى بالا و با هيچ سقفى تصادم نكنى . پاهات در بى‏وزنى روى سيالى قرار بگيرند نه زمين سخت و غير قابل گذر . رهاى رها .
نه اصلا به يك چيز ديگر فكر كن .
فكر كن دلت از رنگها گرفته باشد، از رياها، تظاهرها، چهره‏هاى پشت رنگها . دلت‏بى‏رنگى بخواهد، فضاى شفاف سفيد يا بى‏رنگ .
فكر كن يك حال غير منطقى بهت دست داده باشد كه هر استدلالى حوصله‏ات را سر ببرد . دلت‏بخواهد مثل بچه‏ها پات را بزنى زمين و داد بزنى كه من «اين‏» را مى‏خواهم . و منظورت از «اين‏» خدايى باشد كه همين نزديكى است . يكدفعه ميانه‏ات با خداى دور استدلاليون بهم خورده باشد .
آن‏ها به تو مى‏گويند «عزيزم! ببين! همان طور كه اين پنكه كار مى‏كند، يعنى نيرويى هست كه اين پره‏ها را مى‏چرخاند . پس ببين جهان به اين بزرگى . . . ، پس حتما خدايى . . .»
فكر كن يك جورهايى حوصله‏ات از اين حرفها سررفته باشد . دلت‏بخواهد لمسش كنى . مثل بچه‏هايى كه دوست دارند برق توى سيم راه هم تجربه كنند . دلت هواى خدايى را كرده باشد كه مى‏شود سرگذاشت روى شانه‏اش و غربت‏سالهاى هبوط را گريست .
خدايى كه بشود چنگ زد به لباسش و التماس كرد . خدايى كه بغل باز مى‏كند تا در آغوشت‏بگيرد . حتى صدايت مى‏كند «سارعوا الى مغفرة من ربكم . . .» خدايى كه مى‏شود دورش چرخيد و مثل چوپان داستان موسى و شبان بهش گفت «الهى دورت بگردم‏»
بابا زور كه نيست! من الان يك جورى‏ام كه دلم نمى‏خواهد خدايم پشت‏سلسله علت و معلولها، ته يك رشته دور و دراز ايستاده باشد . مى‏خواهم همين كنار باشد . دم دست .
نمى‏خواهم اول به يك عالمه كهكشان و منظومه و آسمان فكر كنم و بعد نتيجه بگيرم كه او بالاى سرهمه‏شان ايستاده . خدا به آن دورى براى استدلال خوب است . من الان تو حال ضد استدلالم . خوب حالا همه اين‏ها را فكر كردى . حالا فكر كن خدا روى زمين خانه دارد .
خدا روى زمين خانه دارد و خانه‏اش از جنس ديوار نيست . از جنس فضاى باز است . بيت عتيق . سرزمين آزادى . تجربه نوعى رهايى كه هيچ وقت نداشته‏اى . حتى رهايى از خودت .
خدا روى زمين خانه دارد . يك خانه ساده مكعبى . با هدسه‏اى ساده و عجيب .
مى‏شود سرگذاشت روى شانه‏هاى سنگى آن خانه و گريست . حس كرد كه صاحب خانه نزديك است .
مى‏شود پرده خانه را گرفت، جورى كه انگار دامنش را گرفته‏اى .
خانه بى‏رنگى، خانه آزاد، خانه نزديك، بيت الله . حتى حسرتش هم شيرين است .

قاضى بخارا چنين حكايت كند:

وقتى در سمرقند به سوى خانه خان مى‏رفتم ناگاه در راه يكى از عالمان سمرقند پيش من آمد. گفت‏به نزد خان مى‏روى؟ گفتم: آرى. گفت پيغام من به او برسان و بگوى كه آنچه به دست كسان تو مى‏رود، يا مى‏دانى يا نمى‏دانى اگر مى‏دانى و خاموشى واى بر تو و اگر نمى‏دانى واى بر ما، كه ما را سلطانى است كه از حال مردم خود خبر ندارد.
(جوامع الحكايت محمد عوفى)

او خداى ما است، خداى خوب و مهربان .

از ما خواسته كه او را بخوانيم .(ادعونى) (1)
و او همواره پاسخگوى نيازهاى ما است .(استجب لكم) (2)
حقيقت دعا براى آن است كه خدا انسان را به حضور بپذيرد و انسان خدايش را زيارت كند . در برجسته‏ترين تعبيرات مناجات شعبانيه چنين مى‏خوانيم: «و اقبل الى اذا ناجيتك; مناجات من تنها براى آن است كه تو به من رو كنى، نه براى آن كه چيزى به من بدهى .»
حكمت دعا همان روح دعا است كه داعى خود را در مشهد و منظر مدعو (آن كه او را مى‏خواند) بداند و او را كه خداى سبحان است، شاهد خويشتن كند . شاهدى كه با اين مشهود پيوند ديگرى برقرار مى‏سازد . (3)
هستى ما به دست او است . از اين رو، قابليت و ضعف و نياز ما را مى‏داند; خلق كل شى‏ء و هو بكل شى‏ء عليم . (4) پس سزاوار نيست كه در پيشگاه صاحب هستى سخن از مقام و علم و ثروت و دارايى به ميان آورد . بنده بايد چيزى به عنوان هديه نزد مولا ببرد كه مولا آن را نداشته باشد وگرنه اين هديه ارزشمند نيست . انسان نيز كه بنده خدا است، بايد چيزى به عنوان هديه پيش خدا ببرد كه خداوند آن را نداشته باشد; و اين نداشتن هم كمال باشد . اگر بنده در محضر خداوند بگويد من علم آوردم كه آن جا خزائن عظيم علم است . اگر بگويد قدرت و خدمت آوردم، آن جا كه همه قدرت لايزال الاهى است . اگر بگويد ايثار آوردم، او محض ايثار و احسان است . پس انسان پيش خدا چه چيزى ببرد؟ ! در شرفيابى عبد به حضور مولا، غير از مسكنت و ضعف و عجز و ناله و ابتهال و تضرع چيز ديگرى مطلوب نيست; و اين حالت عجز و اظهار ندارى هم كمال است . حضرت اميرالمؤمنين على (ع) مى‏فرمايد: «خدايا بس است از نظر عزت براى من كه تو پروردگار و خداى من باشى و اين افتخار براى من بس كه من بنده چون تو خدايى باشم .» من به ربوبيت تو و عبوديت‏خود اعتراف مى‏كنم و لذا در پيشگاه مولا بايد عجز و ذلت و حقارت خويش را تقديم داشت و گرنه بقيه امور آن جا فراوان است . (5)
با اين همه او منتظر و مشتاق ارتباط ما است . چه مى‏گويم؟ !

ادامه »

كوچه های كوفه در تب و تاب و تشویش، خوف و رجای رفتن و ماندن علی (ع) را مویه می‎كنند.
كوفه حال و هوای «إذا الشّمس كوّرت» به خود گرفته است و رخساره¬های نورانی و غم‎زدة فرزندان علی (ع) تفسیر «إذا النّجوم انكدرت» شده¬اند. «مِنَ النّاس مَن یَشری نفسَه إبتغآء مرضاتِ الله»  آخرین قطره‎های ناب اقیانوس جانش را به پیشگاه دوست تقدیم می¬کند.
كاسه‎های شیر، دست‎نخورده و دل¬های یتیمان، دردمند و شكسته باز می¬گردند و تاریخ در سوگ مردی می¬نشیند كه دیگر هرگز همانندی برایش نخواهد بود.
هستی گویی تمام هستی خود را از دست می‎دهد.
آفرینش گویی معنای خود را گم کرده است که این گونه سراسیمه است.
کوفه بغضی سنگین‎تر از سال‎ها گریة یعقوب در گلو دارد.
کوفه به سوگ کسی می‎نشیند که تا دنیا دنیاست، از او و فرزندانش شرمگین خواهد بود.
آه مولا! می‎شنوی صدای فریادهای ادّعایمان را؟ هر روز بلندتر از دیروز است که: «ما اهل کوفه نیستیم!» تو را به لحظه‎های تنهایی‎ات قسم، اگر این ادّعایمان دروغ است، حنجره‎هایمان را به صولت حیدری‎ات خاموش کن. مگذار نامه‎های کوفی ما مهدی (عج) را به کوفة دنیا بکشاند! دیگر بس است! این همه ننگ برای ما آدم‎ها بس است!
آه مولا! هنوز در و دیوار مسجد کوفه، صدای دل‎نشین قرائت نماز تو را پژواک می‎کنند. هنوز هر شیعه‎ای که پا به حریم مسجدت می‎گذارد، آهِ حسرتی ناگفتنی از دلش برمی‎آید: خوشا به حال آنان که به امامت تو نماز گزارده‎اند!
و همین مصلّای نورانی، یک روز شاهد آخرین پرواز تو بود؛ آخرین و بلندترین پرواز!
ای امیر من! امشب از انبان نان و خرمایت، به دل بی‎قرار من هم نصیبی برسان! امشب مرا هم در انبوه یتیمانی که پناهشان می‎دهی بپذیر! امشب صدای ضجّة مرا هم در میان نالة التماس کائنات بشنو:
علی جان! امشب مسجد نرو!!
نظیفه سادات موذن - طلبه سطح 3

دلم هم مي داند؛ دستم هم مي داند؛ قلم هم مي داند؛ با اين كه «هزار مرتبه شستم دهان به عطر و گلاب» امّا «هنوز نام تو بردن، كمال بي ادبي ست»!
آري، مي دانم. ولي تو بگو، اي مهربان¬تر از تمام اجابت هاي باراني! پرندة قفس‎زدة دلي را كه تمام لحظه لحظه اش به اشتياق نام تو بر ميله ميلة قفس، تن كوبيده است، مهمان جرعه اي از تبسّم هاي بي بديلِ رحماني ات نمي كني؟ آيا انگشتان لرزاني را كه از صلابت نام تو به لكنت واژه مي افتند، رخصت تنفسي عروج‎گونه در فضاي جنونت نمي‎دهي؟
اي ملكوتي ترين چكاد آفرينش! چكامه اي در خور آيينه هاي تجلّي وجودت بر لبان تاريكم بنشان تا در شفّافيّت بي منتهاي تو سرگردان گردم! رخصتي، تا در چشمه‎سار عطوفت تو وضو سازم و به امامت ذوالفقارت، آنچه جدايم مي كند از تو، به مسلخ برم.
اي تنها محرم اسرار لحظه هاي حراء! كجايند شاهدان تو بر آن لحظه هاي ناب؟ آن ستاره ها كه اسرار شبانگاهان تو را از اوج نظاره گر بودند و مي ديدند كه چگونه بلندترين اوج هستي، بر حضيض خاك قدم نهاده است؛ آن سنگريزه ها كه بر غلتيدن زير پاي تو بر يكديگر سبقت مي گرفتند و بر خود مي باليدند؛ آن سكّوهاي گلين كه گاه بر انبان نان و خرمايت بوسه مي زدند؛ ديوارها، كوچه ها، نخلستان ها، كوفة بي وفا و كوفيان نافرمان … و … چاه!
گفتم «چاه» و يادم آمد آن روزها كه جنگي نبود و آرامش مهمان شهر بود، تو سال ها چاه مي كندي و به آب مي رساندي. و با خود گفتم: پس تو از همان روزها براي خود سنگ صبور مي ساختي! و تو خود مي‎دانستي كه روزي جز اين حفره¬هاي تاريك كه گويي راهي به قلب زمين دارند، درد آشنايي نخواهي يافت كه حرف دل بگويي با او.
و چاه گوش زمين است براي شنيدن دردهاي تو. و شايد آن روز كه «إذا رُجَّتِ الأرضُ رَجّاً» تحقّق مي يابد و «يومئذٍ تُحَدِّثُ أخبارَها» مي شود، دردهاي تو از دهانة تمام چاه هاي زمين فوران زند و زمين و زمان را به آتش كشد.
و من التماست مي كنم، به حقّ آنكه حرارت آتشِ در را در لحظه هاي پروانگي اش چشيد، رخصتم دهي كه آن روز پروانه اي شوم در رقص ميان آتش، و چنان بسوزم در آتش دردهاي تو كه جز خاكستري از وجود پرگناهم نماند. و آن خاكستر را باد در فضاي محكمة عدل الهي بپراكند، تا همه بدانند
از عشق علي
چگونه بايد سوخت!
نظیفه سادات موذن - طلبه سطح 3