كوچه های كوفه در تب و تاب و تشویش، خوف و رجای رفتن و ماندن علی (ع) را مویه می‎كنند.
كوفه حال و هوای «إذا الشّمس كوّرت» به خود گرفته است و رخساره¬های نورانی و غم‎زدة فرزندان علی (ع) تفسیر «إذا النّجوم انكدرت» شده¬اند. «مِنَ النّاس مَن یَشری نفسَه إبتغآء مرضاتِ الله»  آخرین قطره‎های ناب اقیانوس جانش را به پیشگاه دوست تقدیم می¬کند.
كاسه‎های شیر، دست‎نخورده و دل¬های یتیمان، دردمند و شكسته باز می¬گردند و تاریخ در سوگ مردی می¬نشیند كه دیگر هرگز همانندی برایش نخواهد بود.
هستی گویی تمام هستی خود را از دست می‎دهد.
آفرینش گویی معنای خود را گم کرده است که این گونه سراسیمه است.
کوفه بغضی سنگین‎تر از سال‎ها گریة یعقوب در گلو دارد.
کوفه به سوگ کسی می‎نشیند که تا دنیا دنیاست، از او و فرزندانش شرمگین خواهد بود.
آه مولا! می‎شنوی صدای فریادهای ادّعایمان را؟ هر روز بلندتر از دیروز است که: «ما اهل کوفه نیستیم!» تو را به لحظه‎های تنهایی‎ات قسم، اگر این ادّعایمان دروغ است، حنجره‎هایمان را به صولت حیدری‎ات خاموش کن. مگذار نامه‎های کوفی ما مهدی (عج) را به کوفة دنیا بکشاند! دیگر بس است! این همه ننگ برای ما آدم‎ها بس است!
آه مولا! هنوز در و دیوار مسجد کوفه، صدای دل‎نشین قرائت نماز تو را پژواک می‎کنند. هنوز هر شیعه‎ای که پا به حریم مسجدت می‎گذارد، آهِ حسرتی ناگفتنی از دلش برمی‎آید: خوشا به حال آنان که به امامت تو نماز گزارده‎اند!
و همین مصلّای نورانی، یک روز شاهد آخرین پرواز تو بود؛ آخرین و بلندترین پرواز!
ای امیر من! امشب از انبان نان و خرمایت، به دل بی‎قرار من هم نصیبی برسان! امشب مرا هم در انبوه یتیمانی که پناهشان می‎دهی بپذیر! امشب صدای ضجّة مرا هم در میان نالة التماس کائنات بشنو:
علی جان! امشب مسجد نرو!!
نظیفه سادات موذن - طلبه سطح 3