صهيونيسم به عنوان يك ايدئولوژى، فعاليتهاى سياسى و تروريستى شبكه بين المللى بزرگ يهود را رهبرى مى‏كند و اين مكتب زمانى در صحنه جهانى حضور يافت كه كاپيتاليسم غربى راه گذار به مرحله امپرياليسم را بر خود هموار مى‏نمود.

صهيونيسم‏از همان اوان تشكيل با محافل قدرتهاى امپرياليستى همبستگى كامل داشت، البته در تكامل اسرائيل و سلطه صهيونيسم آمريكائيان ناخواسته بيش از كشورهاى ديگر، مؤثر بوده‏اند، در سال 1917 صهيونيستهاى آمريكايى با بهره‏گيرى از روابط خود با حكومت واشنگتن نقش بسيار مؤثرى را در تصويب اعلاميه «بالفور» بازى كردند و در سال 1922 كنگره امريكا قطعنامه «لاج - فيش‏» را كه تاييدى بر اعلاميه فوق بود به تصويب رساند و با شروع اولين اقدامات سياسى در فلسطين صهيونيست‏هاى امريكايى مدعى رهبرى صهيونيسم بين‏المللى شدند، طى دهه 1930 صهيونيست‏ها با بهره‏گيرى فراوان از تهديد فاشيسم در اروپا دامنه تبليغات خود را گسترش دادند و جالب اين كه براى تبليغ عليه نازى‏ها به همان شيوه نازيسم متوسل شدند.

ادامه »

ناصف اصفهانى
در دوره دبيرستان هميشه از كنفرانس دادن سر كلاس واهمه داشتم و هر بار با لطائف الحيل از دست آموزگارانى كه تشويق و يا حتى اجبار به كنفرانس دادن مى‏كردند، مى‏گريختم . حتى يك بار كه دبير فلسفه به اجبار نامم را در رديف كنفرانس دهندگان ثبت كرد، يك روز مانده به كنفرانس - وقتى هيچ راهى را براى فرار نديدم - بليتى تهيه كردم و به بهانه زيارت يك هفته به مشهد رفتم تا به قول خودم آب‏ها از آسياب بيفتد و موضوع فراموش شود . بار ديگر قصد داشتم براى فرار از سخنرانى اجبارى، راهى جبهه شوم كه ترس مرا منصرف كرد و بالاخره هر طور بود راه ديگرى پيدا كردم .
خودم هم از اين ضعف آگاه بودم و هميشه انديشه مبارزه با آن را در سر مى‏پروراندم; اما به هيچ گونه نمى‏توانستم بر آن فائق آيم تا آن كه، در يكى از نخستين روزهاى ورودم به دانشگاه، حاج آقا جعفرى نسب، استاد درس معارف (1) به كلاس آمد و پس از توضيح اجمالى محتواى درس خود در طول ترم، به اين نكته اشاره كرد كه دانشجويان بايد خود بخشى از زحمت ارائه دروس را متحمل شوند و براى هر دانشجوى داوطلب كنفرانس نمره‏اى ويژه در نظر مى‏گيرد . آنگاه در حالى كه انتظار داشت اين تطميع كار ساز شده باشد، از داوطلبان خواست دست‏خود را بالا كنند . انتظار بيهوده بود . در يك لحظه به ذهنم آمد مثل اين كه همه افراد كلاس مثل من از كنفرانس واهمه دارند .

ادامه »

در عصر يك روز بحرانى در قم كه دهها كماندوى مسلح و سپر به دست‏سايه‏اى از رعب و وحشت در ميدان آستانه گسترده بودند و كيوسك وسط ميدان مقر افسران و فرماندهان انتظامى و امنيتى بود، با مهارت و در يك لحظه به هنگام عبور از كنار كيوسك با همين كليشه كه چند لحظه قبل در دالان مدرسه فيضيه آن را با زدن روى استامپ آماده كرده بودم، ديواره كيوسك را به عكس امام مزين كردم و بعد از چند دقيقه كه مامورين متوجه شدند، جمعيت ناظر بودند كه افسران با چه تلاطمى تلاش مى‏كردند تا با آب و مواد شوينده، تصوير را محو كنند.
در همان ايام در يك شب در فرصتى مناسب، كه شبستان‏هاى مسجد اعظم تقريبا خالى بود، تمام ستون‏هاى شبستان را با عكس امام مزين كردم، به هر ستون چهار عكس از چهار سو و هم چنين روى درها و ديوار راهروهاى مسجد اعظم و برخى مساجد ديگر و در و ديوار مدرسه فيضيه را با صدها يا هزارها عكس امام آراستم، به گونه‏اى كه در هر جا سخن از شيوه جديد عكس امام بود و حتى در يكى از سخنرانى‏هاى حجة‏الاسلام آقاى مرواريد در مقام بيان عمق محبوبيت امام و ناتوانى رژيم از محو ياد و نام امام، از اين كار تمجيد فراوان كردند والبته تقريبا هيچ كس اطلاعى نداشت كه چه كسى اين اقدام را به عمل آورده است.
اين كار ضمن آن كه دل دوستان امام را مسرور كرده بود، اعصاب دشمنان و ماموران امنيتى شاه را به هم ريخته بود و تا آخر هم نتوانستند رد آن را پيدا كنند.
13 مهرماه 1344 حضرت امام به همراه شهيد حاج آقا مصطفى به تبعيدگاه دوم يعنى عراق منتقل شدند. با انتقال امام به عراق و استقرار در نجف اشرف، تشرف به نجف به صورت بزرگ‏ترين آرزو برايم شكل گرفت، اما راه عراق بسته بود. سنم كم بود، گرفتن گذرنامه غيرممكن و التزام به رضايت والدين براى مهاجرتى پرمخاطره و… اين همه آن آرزوى رؤيايى را دست نيافتنى مى‏نمود.

حجة الاسلام والمسلمين محمد حسن رحيميان

گرچه از هر ماتمى خيزد غمى

فرق دارد ماتمى تا ماتمى

اى بسا كس مرد و كس آگه نشد

مرگ او را مبديى و مختمى

اى بسا كس مرد و در مرگش نسوخت

جز دل يك چند يار همدمى

ليك اندر مرگ مردان بزرگ

عالمى گريد برآيد عالمى

لاجرم در مرگ مردانى چنين

گفت‏بايد اى دريغا عالمى

(مجموعه مقالات ص‏11 تاليف استاد حسن‏زاده آملى)

دانى كرا سزد صفت پاكى

 آنكو وجود خود نيالايد

 تا خلق از او رسند به آسايش

هرگز به عمر خويش نياسايد

تا ديگران گرسنه و مسكينند

 بر مال و جاه خويش نيفزايد

 تا بر برهنه جامه نپوشاند

 از بهر خويش جامه نيفزايد

تا كودكى يتيم همى بيند

اندام طفل خويش نيارايد

مردم بدين صفت اگر يابى

گر نام او فرشته نهى شايد
(پروين اعتصامى)

ابو وائل گفت در خدمت اباذر به خانه سلمان رفتيم هنگام غذاسلمان گفت اگر رسول خدا از تكلف نهى نكرده بود براى شما چيزى‏تهيه مى‏كردم، پس از آن مقدارى نان و نمك آورد.
ابوذر گفت: اگربا اين نمك نعنا همراه مى‏شد خيلى بهتر بود.
سلمان آفتابه خود را به گرو گذاشت و مقدارى نعنا تهيه نمود. پس از آن كه خورديم ابوذر گفت: سپاس مر خدايى را كه ما را قانع ساخت.
سلمان گفت: اگر قانع بوديد آفتابه من به گرونمى‏رفت.(كشكول بحرانى، ج‏2، ص‏137)

ويليام جيمس مى‏گويد:
نسبت دانش ما به جهلمان، چون قطره در برابر اقيانوسى ژرف است.
دكتر الكسيس كارل مى‏گويد: در واقع جهل ما از خود، زياد، و نواحى وسيعى ازدنياى درونى ما هنوز ناشناخته مانده است و بيشتر پرسشهايى كه محققين و مطالعه‏كنندگان زندگى انسان طرح مى‏كنند بدون پاسخ مى‏ماند.
(خدا را چگونه بشناسيم، 156، 157)

شخصى نزد مرحوم كلباسى، براى امر مهمى شهادت داد. آن‏جناب پرسيد: پيشه تو چيست؟ پاسخ داد: من غسالم.
كلباسى(ره) احكام و مسائل غسل دادن مرده را از او سوال كردو او پاسخ داد. سپس‏اضافه كرد: ما وقتى كه مرده را به خاك مى‏سپاريم مطلبى در گوشش مى‏گوئيم، ايشان‏سوال كرد چه مى‏گوئيد؟ غسال جواب داد: مى‏گوييم خوشا به حال تو كه از دنيا رفتى،و براى اداى شهادت خدمت‏حاجى كلباسى نرفتى.
(فوائد الرضويه، ص‏11)

آسيه زن فرعون همسايگى حق طلب كرد وقربت وى خواست گفت‏ خداوندا در همسايگى تو حجره ‏اى خواهم كه در كوى دوست‏ حجره ‏نيكوست پس گفته آيد:
آرى نيكوست ولكن بهاى آن بس گران است.
گر هر چيزى به زر فروشند اين را به جان و دل فروشند.
آسيه گفت: باكى نيست، وگرنه به جاى جانى هزار جان بودى دريغ ‏نيست. پس آسيه راچهار ميخ كردند، و در چشم وى ميخ آهنين فرو بردند، و او در آن‏ تعذيب مى ‏خنديد و شادمانى همى كرد اين چنان است كه :
هر جا كه مراد دلبر آمد يك خار به از هزار خرماست
(لطايفى از قرآن كريم، ص‏235)

محمد بن عباد گويد: مرا همسايه‏اى بود بسيار پرهيزگار و مقيد به عبادات شبانه، شبى مى‏گفت: در خواب ديدم قيامت‏شده و من بر حوض كوثر گذشتم. چشمم به پيامبر و امام حسن و امام حسين افتاد پس نزد امام حسن تقاضاى آب كردم امتناع فرمود، از امام حسين درخواست كردم ايشان نيز خوددارى كرد، رو به پيامبر كرده و گفتم: من از امت‏شمايم و به من آب ندادند، پيامبر فرمود: تو را همسايه‏اى است كه على را لعن مى‏كند چرا او را نهى نمى‏كنى؟ !
گفتم: من ضعيفم و او از اطرافيان سلطان است پس كاردى به من داد و فرمود: او را بكش، من به طرف منزل آن مرد روان شدم، درب خانه‏اش باز بود و او را در بستر خوابيده يافتم، او را كشته و به خدمت پيامبر بازگشتم و كارد را به خدمت پيامبر بازگرداندم، پيامبر به امام حسن فرمود كه به من آب دهند، چون از خواب با وحشت‏بيدار شدم صداى ناله زنان همسايه را شنيدم كه فلانى در ميان بسترش كشته شده و چون عده‏اى را به اتهام قتل گرفته بودند به ناچار نزد امير رفتم و داستان خواب را برايش نقل كردم.
امير گفت: تو مجرم نيستى اينها نيز جرمى ندارند.
(دار السلام نورى، ج‏2، ص‏226)