حضرت امام، هيچ‏گاه كار امروز را به فردا موكول نمى‏كردند. كارها و زندگى و همه شئون و امور ايشان منظّم و مشخّص بود. در زندگى ايشان، هرچيزى سرجاى خود قرار داشت و هر كارى به دور از شتابزدگى و تأخير، در موعد مقرّر آن انجام مى‏گرفت. با كثرت كارها و تعدّد مسئوليتها و گزارشها و چيزهاى ديگر، هيچ نشانه‏اى از شلوغى و تراكم و كارهاى به جا مانده در زندگى ايشان، مشاهده نمى‏شد… بسيار اتفاق مى‏افتاد كه يك كتاب فقهى يا غير آن، مورد نياز امام قرار مى‏گرفت و ما آن را فراهم و تقديم مى‏كرديم. فردا صبح، انگار كه مهم‏ترين كارشان باشد، كتاب را به آورنده باز مى‏گرداندند. با آنكه صاحب كتاب - اگر ما بوديم يا هر كس ديگر - افتخار داشت كه يك كتابش را به حضرت ايشان تقديم كرده است.
در سايه آفتاب(يادها و يادداشتهايى از زندگى امام خمينى)، محمدحسن رحيميان، ص 187

سالهاست بين ما ايستاده‏اى، ما را مى‏بينى و خجالت مى‏كشى. مى‏بينى كه گناه در ميان ما پرسه مى‏زند و جنايت روى دوشمان نشسته است. مى‏بينى كه دلهامان با سياهى فاصله‏اى ندارند. مى‏بينى كه شيطان، روى قلب ما سايه انداخته است. چقدر بى‏قراريم براى گناه كردن. چقدر ناتوانيم براى ديدن لبخند خدا. چقدر تنهاييم وقتى كه ميان ما هستى و تو را نمى‏بينيم.

ادامه »

خداوندا! بدان سان كه در چشم مردم بر مقام من مى‏افزائى در چشم من از مقام من بكاه و بميزان عزتى كه در اجتماع بمن ارزانى همى فرمائى مرا به ذلت نهانى من آشنا ساز تا شخصيت‏خويش را هرگز فراموش نكنم و پاى از گليم خويش فراتر نگذارم .
پروردگارا! به روان محمود محمد و آل محمد درود فرست و بر تمتع من از هدايت و صلاح بيفزاى تا هرگز ترك هدايت و صلاح نگويم و راهى جز راه حق نپويم و در نيت رشيد و شريف خويش به ترديد دچار نشوم .
تا آن روز كه توانم به عبادت تو برخيزم زنده‏ام دار و تا آن دم كه از تو ياد همى كنم دم گرم از سينه‏ام برآور . و اگر چنان باشد كه راهم از راستى به انحراف خواهد گرائيد و اهريمن ناپاك در بيداى ضلالت‏بكمندم خواهد انداخت، پروردگار من هر چه زودتر مرا به سوى خويش فراخوان و جان مرا از خطر شقاوت وارهان، من آن زندگانى را كه مستوجب خشم و قهر تو باشد نخواهم و يك لحظه جز بياد تو نفس برنياورم .
خداوندا! هر آن خصلت ناپسند كه در من بينى بلطف عميم خويش اصلاحش فرماى تا پسنديده شود و هر آن عيب كه نفسم را به فساد بيالايد از من باز گير و هر آن نقص كه جانم از كمال باز دارد به تكميلش بپرداز .
خداى من! بروان مقدس محمد و آل محمد رحمت فرست و به جاى دشمنى‏هايى كه دشمنان من در حقم روا دارند نسبت‏به من محبت فرماى و در عوض حسادت ولئامتى كه مردم حسود و لئيم به كار من برند از مودت خويش برخوردارم دار .
خداوندا! مقرر فرماى كه من همه را دوست‏بدارم و در حق همگان نيكوكار و نيك انديش باشم .
به قلب من درباره مردم صالح اطمينان بخش و در برابر بد گوئى نزديكان و بد كارى خويشاوندان مرا به خوش بينى و خوش خوئى هدايت كن .
چنان كن كه اگر خويشاوندان قطع رحم كنند من با نيك انديشى دوباره به آنان باز پيوندم و اگر در مصائب و متاعب زندگى تنهايم گذاشتند بيارى تو بر مشكلات و مصائب پيروز گردم و از دوستى و مداراى مردم پند گيرم و حسن معاشرت آموزم و كارم من كه از ستم ستمكاران تلخ است‏شيرينى امنيت‏بچشد .
خداوندا! بروان محمد و آل محمد رحمت فرست و دست مرا در مبارزه با ظلم و اجحاف توانا گردان و بزبان من در برابر دشمن قدرت گفتار بخش و برقوم بدخواه پيروزم فرماى .
مقدر فرماى كه حيله مردم حيله‏گر را در هم بشكنم و دست ظالم را از تعدى و تجاوز كوتاه كنم و زبان تهمت و افترا را در دهان تهمت زن از گفتار باز دارم، و تهديد دشمنان را به هيچ نشمارم و به طاعت‏خيرخواهان توفيق يابم و به دنبال راهبران راه پويم .

گرچه درروايت آمده است :« قولوا لا اله الا الله تفلحوا»؛ اما مراد از آن تنها حرکت زبان نيست بلکه عقيده به توحيد است .

کلمه«تفلحوا» از واژه «فلاحت» به معناي رستن است و به کشاورز فلاح مي گويند زيرا وسيله رستن دانه را فراهم مي کند براي رستن دانه اززير خاک ، سه مرحله لازم است :
1- ريشه ي خود را در عمق  خاک فرو کند.
2- مواد غذايي لازم را جذب کند .
3- مانع بالاي سر خود را کنار بزند تا به فضاي باز برسد.
انسان نيز اگربخواهد به فضاي باز توحيد برسد بايد عقايد خود را به استدلال و منطق عميق بند کند، ازتمام امکانات موجود براي رشد خود بهره گرفته و جذب کند ، موانع رشد را نيز از خود دفع کند . پس رستگاري درگرو عمق بخشيدن و تلاش و حرکت در مسير الهي است.

تمثيلات حجت الاسلام قرائتي

اي کاش روزهاي غفلت ما از شبهاي “غيبت"او طولاني تر نبود !

آورده‏اند كه دانشمندى نزد اميرى رفت. امير درباره او فروتنى بسيار نمود و او را در جايگاه خود نشاند و به سخنان او نيز گوش فرا داد، چون بازگشت نيز نهايت فروتنى را در حق او بجاى آورد. يكى از حاضران گفت: هر كه مانند امير فروتنى كند از وى نترسند و از هيبت او بدين سبب كم مى‏شود. امير فرمود: هيبتى كه به واسطه فروتنى كاستى پذيرد، آن هيبت‏شايسته نابودى است.
هر كه خود را بزرگ مى‏داند
به يقين جاهل دنى باشد
بيش اندر كمى بود دايم
برترى در فروتنى باشد
(جوامع الحكايت محمد عوفى)

خدايا! به كه واگذارم مى‏كنى؟

به سوى كه مى‏فرستى‏ام؟

به سوى آشنايان و نزديكان تا از من ببرند و روى بگردانند يا به سوى غريبان و غريبه‏گان تا گره در ابرو بيفكنند و مرا از خويش برانند؟

يا به سوى آنان كه ضعف مرا مى‏خواهند و خوارى‏ام را طلب مى‏كنند؟
من به سوى ديگران دست دراز كنم؟ در حالى كه خداى من تويى و تويى كارساز و زمامدار من .

ادامه »

وَ بكُمْ يُنَزِّلُ الْغَيْثَ

… و به خاطر شما باران فرو مى‏ريزد.

به شوق خالق جامعه کبیره حضرت هادی علیه السلام



یادتان هست نوشتم که دعا می خواندم

داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم

از کلامت چه بگویم که چه با جانم کرد

محکمات کلمات تو مسلمانم کرد

کلماتی که همه بال و پر پرواز است

مثل آن پنجره که رو به تماشا باز است

کلماتی که پر از رایحهً غار حراست

خط به خط جامعه آیینهً قرآن خداست

عقل از درک تو لبریز تحیر شده است

لب به لب کاسهً ظرفیت من پر شده است

ادامه »

فاطمه شهيدى

فكر كن از اين ديوارها خسته شده باشى، از اين كه مدام سرت مى‏خورد به محدوده‏هاى تنگ خودت . به ديوارهايى كه گاهى خشت‏هايش را خودت آورده‏اى .
فكر كن دلت هواى آزادى كرده باشد، نه آن آزادى كه فقط مجسمه‏اى است و به درد سخنرانى و شعار و بيانيه مى‏خورد . يك جور آزادى بى‏حد و حصر، كه بتوانى دست هات را از دو طرف باز بازكنى، سرت را بگيرى بالاى بالا و با هيچ سقفى تصادم نكنى . پاهات در بى‏وزنى روى سيالى قرار بگيرند نه زمين سخت و غير قابل گذر . رهاى رها .
نه اصلا به يك چيز ديگر فكر كن .
فكر كن دلت از رنگها گرفته باشد، از رياها، تظاهرها، چهره‏هاى پشت رنگها . دلت‏بى‏رنگى بخواهد، فضاى شفاف سفيد يا بى‏رنگ .
فكر كن يك حال غير منطقى بهت دست داده باشد كه هر استدلالى حوصله‏ات را سر ببرد . دلت‏بخواهد مثل بچه‏ها پات را بزنى زمين و داد بزنى كه من «اين‏» را مى‏خواهم . و منظورت از «اين‏» خدايى باشد كه همين نزديكى است . يكدفعه ميانه‏ات با خداى دور استدلاليون بهم خورده باشد .
آن‏ها به تو مى‏گويند «عزيزم! ببين! همان طور كه اين پنكه كار مى‏كند، يعنى نيرويى هست كه اين پره‏ها را مى‏چرخاند . پس ببين جهان به اين بزرگى . . . ، پس حتما خدايى . . .»
فكر كن يك جورهايى حوصله‏ات از اين حرفها سررفته باشد . دلت‏بخواهد لمسش كنى . مثل بچه‏هايى كه دوست دارند برق توى سيم راه هم تجربه كنند . دلت هواى خدايى را كرده باشد كه مى‏شود سرگذاشت روى شانه‏اش و غربت‏سالهاى هبوط را گريست .
خدايى كه بشود چنگ زد به لباسش و التماس كرد . خدايى كه بغل باز مى‏كند تا در آغوشت‏بگيرد . حتى صدايت مى‏كند «سارعوا الى مغفرة من ربكم . . .» خدايى كه مى‏شود دورش چرخيد و مثل چوپان داستان موسى و شبان بهش گفت «الهى دورت بگردم‏»
بابا زور كه نيست! من الان يك جورى‏ام كه دلم نمى‏خواهد خدايم پشت‏سلسله علت و معلولها، ته يك رشته دور و دراز ايستاده باشد . مى‏خواهم همين كنار باشد . دم دست .
نمى‏خواهم اول به يك عالمه كهكشان و منظومه و آسمان فكر كنم و بعد نتيجه بگيرم كه او بالاى سرهمه‏شان ايستاده . خدا به آن دورى براى استدلال خوب است . من الان تو حال ضد استدلالم . خوب حالا همه اين‏ها را فكر كردى . حالا فكر كن خدا روى زمين خانه دارد .
خدا روى زمين خانه دارد و خانه‏اش از جنس ديوار نيست . از جنس فضاى باز است . بيت عتيق . سرزمين آزادى . تجربه نوعى رهايى كه هيچ وقت نداشته‏اى . حتى رهايى از خودت .
خدا روى زمين خانه دارد . يك خانه ساده مكعبى . با هدسه‏اى ساده و عجيب .
مى‏شود سرگذاشت روى شانه‏هاى سنگى آن خانه و گريست . حس كرد كه صاحب خانه نزديك است .
مى‏شود پرده خانه را گرفت، جورى كه انگار دامنش را گرفته‏اى .
خانه بى‏رنگى، خانه آزاد، خانه نزديك، بيت الله . حتى حسرتش هم شيرين است .

قاضى بخارا چنين حكايت كند:

وقتى در سمرقند به سوى خانه خان مى‏رفتم ناگاه در راه يكى از عالمان سمرقند پيش من آمد. گفت‏به نزد خان مى‏روى؟ گفتم: آرى. گفت پيغام من به او برسان و بگوى كه آنچه به دست كسان تو مى‏رود، يا مى‏دانى يا نمى‏دانى اگر مى‏دانى و خاموشى واى بر تو و اگر نمى‏دانى واى بر ما، كه ما را سلطانى است كه از حال مردم خود خبر ندارد.
(جوامع الحكايت محمد عوفى)