خدامراد سليميان
شايد براي برخي همواره، اين پرسش مطرح باشد که چگونه ممکن است کسي که غايب است، حاضر باشد؟ و يا در عين حضور، غايب باشد؟
نگارنده براي پاسخ به اين پرسش، به اجمال، مطالبي را تقديم مي‌کند؛ باشد با بهره‌مندي از آموزه‌هاي آفتاب‌گون پيشوايان معصوم، هرچند اندک، از اين باور اساسي، رفع ابهام شود.
سال‌ها پيش از زاده شدن حضرت مهدي عجل الله تعالي فرجه الشريف ، آنگاه که معصومين عليه السلام از آن حضرت سخن مي‌گفتند، بي‌درنگ به پنهان زيستي ايشان نيز اشاره مي کردند. اين پافشاري، بيش از آن که در جهت آگاه کردن شيعيان باشد، به منظور زمينه‌سازي غيبت و آماده کردن شيعيان براي پذيرش آن بود.
آنچه بر رمز و راز اين مسأله مي‌افزود، پافشاري معصومين عليه السلام بر حفظ جنبه سرّي اين حادثه بود. به طوري که آنچه در رهيافت بررسي سخنان ايشان مي‌توان به دست داد، نسبت به آنچه بر ما پوشيده است، بسيار اندک و ناچيز مي‌نمايد. اگرچه گاهي نيز به تناسب، گفته‌هاي ارزنده‌اي دربارة آن، به پيروان خود مي‌فرمودند.
