روزى از ابوالحجاج قصرى كه استادى عارف و زاهد بود پرسيدند شما شاگردى كدام استاد را كرده‏ايد؟ در پاسخ گفت: استاد من جعل بود، حشره‏اى سياه و پردار، خيال كردند شوخى مى‏كند سؤال كردند چگونه؟
جواب داد در يكى از شب‏هاى زمستان بيدار بودم متوجه جعلى شدم كه مى‏خواهد از پايه چراغ بالا رود چون پايه صيقلى بود پيوسته مى‏لغزيد و بر زمين مى‏افتاد، شمردم در آن شب هفت صد مرتبه بالا رفت‏باز بر زمين افتاد و هيچ خسته و منصرف نشد، براى نماز صبح از اطاق بيرون رفتم پس از نماز خواندن، برگشته، ديدم از پايه بالا رفته و در كنار فتيله چراغ نشسته.

(الكنى، ج‏1، ص‏44)

در ماه رمضان دعای

إلهی لا تَکِلنی إلی نَفسی طَرفَة عَینٍ أبداً

مصداق پیدا می کند

یکی از دعاهایی که پیامبر(ص) بسیار آن را می خواند.

ساعت انشاء بود
و چنين گفت معلم با ما:
«بچه‌ها گوش كنيد
نظر من اين است
شهدا خورشيدند»
مرتضي گفت «شهيد
چون شقايق سرخ است.»
دانش‌آموزي گفت:
«چون چراغي است كه در خانة ما مي‌سوزد.»
و كسي ديگر گفت:
«آن درختي است كه در باغچه‌ها مي‌رويد.»
ديگري گفت: «شهيد
داستاني است پر از حادثه و زيبايي.»
مصطفي گفت: «شهيد
مثل يك نمرة بيست
داخل دفتر قلب من و تو مي‌ماند.»
سلمان هراتي

سلام!
اين نامه را بخوان. اين نامه را مى‏نويسم ولى به هيچ صندوق پستى‏اى نمى‏اندازم؛ با اينكه مى‏دانم تمام پستچيها نشانىِ تو را مى‏دانند. فقط به خاطر اينكه صندوقها دلشان پر از حرفهاى تكرارى و ملال‏آور است ؛ پُر از نامه‏هاى ادارى و رسمى و شايد احوالپرسى هم.
من نامه‏ام را در باد رها مى‏كنم. نامه‏ام را از باد بشنو. تو كه نامت تكيه كلام همه بادهاست. در نامه‏ام نوشته‏ام - حالا حتماً خواهى خواند - كه سخت تنهايم. عصرها كه مى‏شود، زل مى‏زنم به ياس سپيد خانه كه دو تا ياكريم، پشتش نشسته‏اند و ياسهاى كال را نفس مى‏كشند. دلم سفال مى‏شود و تَرَك مى‏خورد.
نگاهى هم به اين حوالى بينداز. حياط خانه‏مان غربيل تنهاييهاست. ابرها روى سرش ايستاده‏اند و منتظر فرمان آتش‏اند.
اين نامه را بخوان. تمام بُغضهاى من در اين نامه‏اند. بخوان تا ببينى كه پُر از عصرهاى جمعه‏ام. بخوان تا ببينى كه حياط دل مرا هم ابرها انباشته‏اند. به پيوست اين نامه چيزهاى ديگرى هم برايت مى‏فرستم. حتماً نگاه خواهى كرد:
پرونده‏اى از روزهاى رفته‏
طومارى از سرودهاى دختران پشتِ دار قالى‏
كتابى از دلهاى مچاله شده‏
پوشه‏اى از آههاى منتشر شده‏
پاكتى از آرزوهاى برآورده نشده‏
يك كف دست، روح پژمرده و سياه‏
يك آينه پر از نگاههاى خيس و حسرت‏آميز
و يك سرى حرفهاى نگفتنى… .
اين روزها كه در اطراف دلها پرسه مى‏زنى، سرى هم به دل ما بزن كه تنگ توست. فضاى خالى بين من و همسايه‏مان را از باران نفسهايت پر كن. بيا ما را هم آشتى بده.
ديگر ملالى نيست جز رد شدن خُسوف روى ماهت. زودتر بيا هواى ياسهاى حياط را تازه‏تر كن! ياكريمها منتظرت هستند.

س. حسینی

حاج ‏آقا رضا بهاءالدينى
از عواملى كه باورهاى اعتقادى انسان را سست مى ‏كند و مانع پيشرفت معنوى انسان مى ‏شود، شهرت هاى بيجا و بى‏ فايده است. علاقه به معروفيت و شوق به سر زبانها افتادن، نشانه ضعف ايمان و كمبودهاى روحى فرد است. آيةالله بهاءالدينى، بر اساس اين اعتقاد، از قبول مصاحبه ‏هاى تلويزيونى، معروفيت به مرجعيت، خريد منزل نزديك حرم مطهر حضرت معصومه(س) براى شناخته شدن بيشتر يا تهيه مُهر و داير كردن دفتر مراجعات براى مرجعيت، سر باز زد و هيچ كدام را قبول نكرد. گاهى كه با اصرار برخى ارادتمندان روبه ‏رو مى ‏شد، مى‏ فرمود: «بالاتر از اينها فكر كنيد. گيرم نام بنده بر سر زبانها افتاد. وقتى پيش خدا دستم خالى است، آن شهرت براى من چه سودى دارد؟ نام بنده موضوعيت ندارد».
گلشن ابرار، ج دوم، ص 964

عارف بزرگ ، علامه سید علی قاضی رحمه الله علیه :

من هر چه دارم از زیارت سید الشهدا علیه السلام و قرآن دارم.

عطش ، ص 249

علامه طباطبایی رحمه الله علیه :

هیچ کس به هیچ مرحله ای از معنویت نرسید مگر در حرم مطهر امام حسین علیه السلام و یا در توسل به آن حضرت .

(مقدمه سیل اشک)

مناجات
علامه حسن حسن‌زاده آملي
الهي! ما همه بيچاره‌‌ايم و تنها تو چاره‌‌اي و ما همه هيچ كاره‌ايم و تنها تو كاره‌‌اي.
الهي! به حق خودت حضورم ده و از جمال آفتاب آفرينت نورم ده.
الهي! چون تو حاضري، چه جويم و چون تو ناظري، چه گويم.
الهي! خودت آگاهي كه درياي دلم را جزر و مد است. يا باسط! بسطم ده. يا قابض! قبضم كن.
الهي! آن خواهم كه هيچ نخواهم.
الهي! از روي آفتاب و ماه و ستارگان شرمنده‌‌ام، از انس و جان شرمنده‌ام، حتي از روي شيطان شرمنده‌‌ام كه همه در كار خود استوارند و اين سست‌عهد، ناپايدار.
الهي! به فضلت سينه بي‌كينه‌ام دادي؛ به وجودت، شرح صدرم عطا فرما.

دكتر غلام‌علي افروز

اصل، همسر است، فرزند فرع است؛ انسان بايد اول قابليت همسري را پيدا كند و سپس از خداوند بخواهد كه قابليت پدري و مادري را پيدا كند.

پدر شدن و مادر شدن لازمه‌اش دعا و نيايش است. قرآن كريم در وصف مؤمنان در اين زمينه مي‌فرمايد «والذين يقولون ربنا هب لنا من ازواجنا و ذرياتنا قره اعين» فرزندآوري بايد متضمن برنامه‌ريزي و آمادگي قبلي باشد. كساني كه مي‌توانند خوب تربيت كنند، هر تعدادي بخواهند مي‌توانند فرزند داشته باشند، ولي اصل، زن و شوهرند. گاهي اوقات بچه بهانه مي‌شود. گاهي اوقات درس بهانه مي‌شود. گاهي عشق به كار بهانه است؛ يعني يك خلأ عاطفي، رواني، ناامني دروني و آرامش‌گري نامطلوب همسر باعث مي‌شود كه همسر كتابخانه و درس را بهانه كند و همه چيز را رها كند يا به بچه بپردازد و وقتي براي بچه اتفاقي پيش آمد، به او شوك وارد ‌شود.

آن‌ خانم‌هايي كه مي‌گويند: به خاطر بچه‌ها تحمل كرده‌ايم وگرنه تا حالا جدا شده بوديم، اولاً فرمايششان خلاف است، ثانياً اشتباه بزرگي مي‌كنند و بچه‌ها را زير بار منت له مي‌كنند. بدسرپرستي به مراتب بدتر از بي‌سرپرستي است. منت گذاشتن بسيار زشت است. ازدواج براي ارضاي غرايز جنسي نيست، براي فرزندآوري نيست، براي از تنهايي درآمدن و زير يك سقف زندگي كردن نيست. اين‌ها نتايج ازدواج است. ازدواج براي آرامش‌گري است، براي سعادت است. بعد از خدا نزديك‌ترين شخص به انسان همسر او است. محترم‌ترين شخص براي انسان از نگاه خدا، پدر و مادر او است، اما نزديك‌ترين شخص به انسان همسر او است. انسان طولاني‌ترين حيات را با همسر دارد.

 ميل به محبوبيت، يك نياز طبيعى است. همه ما دوست داريم مورد احترام و علاقه ديگران باشيم. دوست داريم داراى شاخصه‏هايى باشيم كه از آنها تمجيد شود. نفوذ در دلها و تمايل جدى به خواستنى بودن و محبوبيت، يكى از ويژگيهاى مهم دوره جوانى است.
بايد اين نكته را در نظر داشت كه براى كسب محبوبيت، نيازى به قهرمان شدن نيست. مواردى كه در زير مى‏آيد، نكاتى است كه با تأمل در آنها مى‏شود در راه محبوبيت، قدم برداشت.

گامهایی به سوی محبوبیت:

1 . مثبت انديشى: مثبت‏انديشى بار عواطف و افكار منفى را از ذهن و روان ما دور مى‏كند. در نتيجه، ديگران ما را با ظاهر و روحيه‏اى مثبت و دوست داشتنى خواهند شناخت. كسى كه با منفى بافيهاى خود، ديگران را آزرده خاطر نمى‏كند.
2 . همدلى كردن: وقتى با ديگران ابراز همدلى و همدردى مى‏كنيم، يعنى اينكه ما آنها را از خودمان مى‏دانيم. معايب و مشكلات آنها ما را تحت تأثير قرارمى‏دهد و نسبت به آنها واكنش دوستانه نشان مى‏دهيم. در نتيجه آنها نيز نسبت به ما احساس نزديكى و دوستى مى‏كنند.

ادامه »