ميل به محبوبيت، يك نياز طبيعى است. همه ما دوست داريم مورد احترام و علاقه ديگران باشيم. دوست داريم داراى شاخصه‏هايى باشيم كه از آنها تمجيد شود. نفوذ در دلها و تمايل جدى به خواستنى بودن و محبوبيت، يكى از ويژگيهاى مهم دوره جوانى است.
بايد اين نكته را در نظر داشت كه براى كسب محبوبيت، نيازى به قهرمان شدن نيست. مواردى كه در زير مى‏آيد، نكاتى است كه با تأمل در آنها مى‏شود در راه محبوبيت، قدم برداشت.

گامهایی به سوی محبوبیت:

1 . مثبت انديشى: مثبت‏انديشى بار عواطف و افكار منفى را از ذهن و روان ما دور مى‏كند. در نتيجه، ديگران ما را با ظاهر و روحيه‏اى مثبت و دوست داشتنى خواهند شناخت. كسى كه با منفى بافيهاى خود، ديگران را آزرده خاطر نمى‏كند.
2 . همدلى كردن: وقتى با ديگران ابراز همدلى و همدردى مى‏كنيم، يعنى اينكه ما آنها را از خودمان مى‏دانيم. معايب و مشكلات آنها ما را تحت تأثير قرارمى‏دهد و نسبت به آنها واكنش دوستانه نشان مى‏دهيم. در نتيجه آنها نيز نسبت به ما احساس نزديكى و دوستى مى‏كنند.

3 . برخورد و گفتگوى مناسب: نحوه برخورد و نوع گفتگو در ايجاد محبوبيت، مسئله‏اى اساسى است. ما هر روز با افراد متعدّدى برخورد مى‏كنيم. تكرار اين برخوردها و طرز صحبت كردن ما با آنها، تصوير ثابتى از ما در ذهن آنها مى‏سازد. بايد سعى كنيم برخورد و گفتگوى ما چيزى خلاف آداب و رسوم اجتماعى نباشد. وقتى با «احترام» و «دقّت» به حرفهاى طرفِ مقابل گوش مى‏كنيم، او را در شرايط احترام متقابل قرار مى‏دهيم.
4 . احترام به خويشتن: وقتى به سلامت جسم و روح خود احترام مى‏گذاريم، جسم خود را با كارهاى بيهوده، فسرده نمى‏كنيم و روح خود را عذاب نمى‏دهيم، وقتى خودمان را دوست داريم و در عين حال، خودخواه نيستيم، وقتى بازيچه احساسات آنى خود و ديگران نمى‏شويم، در نهانخانه قلب ديگران تحسين مى‏شويم، اگرچه آنها آن را به زبان نياورند.
5 . بخشش و گذشت: بخشيدن خطاى ديگران، يك مهربانى ملموس و به يادماندنى است؛ هديه‏اى است كه هرگز فراموش نمى‏شود.
6 . اعتماد به نفس: وقتى ديگران شاهد اين باشند كه ما از پس تجربه‏هاى سخت به موفقيتى دست يافته‏ايم و يا حتى بدون موفقيت، هنوز تسليم نشده‏ايم و تمام ابعاد زندگى را قربانى يك مشكلِ خاص نمى‏كنيم و اقتدار داريم، الگوى خوبى براى آنها مى‏شويم.
7 . تمجيد از خوبيهاى ديگران: وقتى از خوبيهاى ديگران تعريف مى‏كنيم، در واقع، در آنها نوعى توليد انرژى مثبت نسبت به خودمان كرده‏ايم.
8 . خلاقيت در ايجاد روابط دوستانه و نشاطآور: از هر گفته، برخورد يا اتفاق روزمره، مى‏توان شرايطى براى دوستى و نشاطْ فراهم آورد. روحِ خود را محدود نكنيم. خود را عادت ندهيم كه كردار و گفتار منفى ديگران را به ذهن بسپاريم.
چيزهايى كه به محبوبيت ما آسيب مى‏زنند
1 . تجسّس و دخالت در كارهاى ديگران: وقتى افراد از ما مشورت نمى‏خواهند، علاقه‏مندند مسائلشان پنهان بماند. تجسّس و دخالت در اين‏گونه موارد، موجب دور شدن ديگران از ما مى‏گردد.
2 . تكرارى بودن: دوست داشتن به معناى هميشه با هم بودن نيست. ديدارهاى متعدّد و طولانى و يكنواخت، از جذابيت ما مى‏كاهد.
3 . عدم رعايت بهداشت فردى: شما هر چقدر در احترام گذاردن به ديگران كوشا باشيد، وقتى بهداشت فردى نداشته باشيد، شما را انسان منضبطى نمى‏دانند.
4 . تملّق و چاپلوسى: وقتى كسانى فاقد توانايى خاصى هستند كه ما آن تواناييها را به آنها نسبت مى‏دهيم و يا قابليتهاى كوچكشان را خيلى بزرگ نشان مى‏دهيم. يا وقتى خودمان را كوچك‏تر از كوچكى كه در مقابل او ايستاده‏ايم مى‏دانيم، چه محبوبيتى مى‏توانيم داشته باشيم؟!
5 . دروغگويى: دورغگويى يعنى سلب اعتماد كردن ديگران از خود. كسى كه به او اعتمادى نيست چگونه مى‏تواند محبوبيت داشته باشد.
6 . تكبّر: آدمهاى متكبّر كه خود از سرخورده‏ترين افراد و معمولاً اشخاصى محبت نديده هستند، نيازشان به محبت را معكوس نمايش مى‏دهند. اين گونه افراد، با تظاهر به تفكر در اجتماع، موجب بى‏روح شدن محيط و گاه، دل‏آزردگى ديگران مى‏شوند. اين‏گونه افراد، هيچ محبوبيتى در جامعه ندارند.
7 . نداشتن تعادل عاطفى: افرادى كه برخورد چندگانه دارند، گاه بخشنده‏اند و گاه خِسّت به خرج مى‏دهند، گاه با مهربانى، ديگران را مى‏نوازند و گاه با خشونت، آنها را مى‏آزارند و طرد مى‏كنند، به خاطر اين صفت، معمولاً محبوبيتى كسب نمى‏كنند.
8 . مزّه‏پرانى و شوخيهاى بيجا: بذله‏گويى كردن، گفتگوهاى خودمانى و نشاطبرانگيز، (كه توليد احساس شادى مى‏كند تا افراد نسبت به هم نزديك‏تر و صميمى‏تر شوند) با مزه‏پرانيها و شوخيهاى بيجا دو مقوله جداگانه‏اند. اگر با شوخيهاى بيجا، كسى را برنجانيم، محبوبيتى در دل او و جمعى كه شاهد رنجش او هستند، نخواهيم داشت.
9 . ترسو بودن: آدم ترسويى كه از ترسِ «شكست»، به ابتدايى‏ترين كارها هم دست نمى‏زند، در واقع، به زندگى خود اهميت نداده است. چنين كسى براى ديگران، چه اهميتى دارد؟!
10 . هميشه گله‏مند بودن: كسانى كه هميشه از زندگى شِكوه مى‏كنند، تبديل به يك شخصيت ملال‏آور مى‏شوند. وجود آنها در جمع، موجب افسردگى ديگران مى‏شود و طبيعتاً شخصيت محبوبى نيستند.
11 . غيبت كردن: غيبت كردن از ديگران، موجب سلب اعتماد ديگران از ما مى‏شود و بى‏اعتمادى، عدم محبوبيت را به همراه دارد.
فريبرز لرستانى