سلام!
اين نامه را بخوان. اين نامه را مى‏نويسم ولى به هيچ صندوق پستى‏اى نمى‏اندازم؛ با اينكه مى‏دانم تمام پستچيها نشانىِ تو را مى‏دانند. فقط به خاطر اينكه صندوقها دلشان پر از حرفهاى تكرارى و ملال‏آور است ؛ پُر از نامه‏هاى ادارى و رسمى و شايد احوالپرسى هم.
من نامه‏ام را در باد رها مى‏كنم. نامه‏ام را از باد بشنو. تو كه نامت تكيه كلام همه بادهاست. در نامه‏ام نوشته‏ام - حالا حتماً خواهى خواند - كه سخت تنهايم. عصرها كه مى‏شود، زل مى‏زنم به ياس سپيد خانه كه دو تا ياكريم، پشتش نشسته‏اند و ياسهاى كال را نفس مى‏كشند. دلم سفال مى‏شود و تَرَك مى‏خورد.
نگاهى هم به اين حوالى بينداز. حياط خانه‏مان غربيل تنهاييهاست. ابرها روى سرش ايستاده‏اند و منتظر فرمان آتش‏اند.
اين نامه را بخوان. تمام بُغضهاى من در اين نامه‏اند. بخوان تا ببينى كه پُر از عصرهاى جمعه‏ام. بخوان تا ببينى كه حياط دل مرا هم ابرها انباشته‏اند. به پيوست اين نامه چيزهاى ديگرى هم برايت مى‏فرستم. حتماً نگاه خواهى كرد:
پرونده‏اى از روزهاى رفته‏
طومارى از سرودهاى دختران پشتِ دار قالى‏
كتابى از دلهاى مچاله شده‏
پوشه‏اى از آههاى منتشر شده‏
پاكتى از آرزوهاى برآورده نشده‏
يك كف دست، روح پژمرده و سياه‏
يك آينه پر از نگاههاى خيس و حسرت‏آميز
و يك سرى حرفهاى نگفتنى… .
اين روزها كه در اطراف دلها پرسه مى‏زنى، سرى هم به دل ما بزن كه تنگ توست. فضاى خالى بين من و همسايه‏مان را از باران نفسهايت پر كن. بيا ما را هم آشتى بده.
ديگر ملالى نيست جز رد شدن خُسوف روى ماهت. زودتر بيا هواى ياسهاى حياط را تازه‏تر كن! ياكريمها منتظرت هستند.

س. حسینی