خداوندا! بدان سان كه در چشم مردم بر مقام من مى‏افزائى در چشم من از مقام من بكاه و بميزان عزتى كه در اجتماع بمن ارزانى همى فرمائى مرا به ذلت نهانى من آشنا ساز تا شخصيت‏خويش را هرگز فراموش نكنم و پاى از گليم خويش فراتر نگذارم .
پروردگارا! به روان محمود محمد و آل محمد درود فرست و بر تمتع من از هدايت و صلاح بيفزاى تا هرگز ترك هدايت و صلاح نگويم و راهى جز راه حق نپويم و در نيت رشيد و شريف خويش به ترديد دچار نشوم .
تا آن روز كه توانم به عبادت تو برخيزم زنده‏ام دار و تا آن دم كه از تو ياد همى كنم دم گرم از سينه‏ام برآور . و اگر چنان باشد كه راهم از راستى به انحراف خواهد گرائيد و اهريمن ناپاك در بيداى ضلالت‏بكمندم خواهد انداخت، پروردگار من هر چه زودتر مرا به سوى خويش فراخوان و جان مرا از خطر شقاوت وارهان، من آن زندگانى را كه مستوجب خشم و قهر تو باشد نخواهم و يك لحظه جز بياد تو نفس برنياورم .
خداوندا! هر آن خصلت ناپسند كه در من بينى بلطف عميم خويش اصلاحش فرماى تا پسنديده شود و هر آن عيب كه نفسم را به فساد بيالايد از من باز گير و هر آن نقص كه جانم از كمال باز دارد به تكميلش بپرداز .
خداى من! بروان مقدس محمد و آل محمد رحمت فرست و به جاى دشمنى‏هايى كه دشمنان من در حقم روا دارند نسبت‏به من محبت فرماى و در عوض حسادت ولئامتى كه مردم حسود و لئيم به كار من برند از مودت خويش برخوردارم دار .
خداوندا! مقرر فرماى كه من همه را دوست‏بدارم و در حق همگان نيكوكار و نيك انديش باشم .
به قلب من درباره مردم صالح اطمينان بخش و در برابر بد گوئى نزديكان و بد كارى خويشاوندان مرا به خوش بينى و خوش خوئى هدايت كن .
چنان كن كه اگر خويشاوندان قطع رحم كنند من با نيك انديشى دوباره به آنان باز پيوندم و اگر در مصائب و متاعب زندگى تنهايم گذاشتند بيارى تو بر مشكلات و مصائب پيروز گردم و از دوستى و مداراى مردم پند گيرم و حسن معاشرت آموزم و كارم من كه از ستم ستمكاران تلخ است‏شيرينى امنيت‏بچشد .
خداوندا! بروان محمد و آل محمد رحمت فرست و دست مرا در مبارزه با ظلم و اجحاف توانا گردان و بزبان من در برابر دشمن قدرت گفتار بخش و برقوم بدخواه پيروزم فرماى .
مقدر فرماى كه حيله مردم حيله‏گر را در هم بشكنم و دست ظالم را از تعدى و تجاوز كوتاه كنم و زبان تهمت و افترا را در دهان تهمت زن از گفتار باز دارم، و تهديد دشمنان را به هيچ نشمارم و به طاعت‏خيرخواهان توفيق يابم و به دنبال راهبران راه پويم .

گرچه درروايت آمده است :« قولوا لا اله الا الله تفلحوا»؛ اما مراد از آن تنها حرکت زبان نيست بلکه عقيده به توحيد است .

کلمه«تفلحوا» از واژه «فلاحت» به معناي رستن است و به کشاورز فلاح مي گويند زيرا وسيله رستن دانه را فراهم مي کند براي رستن دانه اززير خاک ، سه مرحله لازم است :
1- ريشه ي خود را در عمق  خاک فرو کند.
2- مواد غذايي لازم را جذب کند .
3- مانع بالاي سر خود را کنار بزند تا به فضاي باز برسد.
انسان نيز اگربخواهد به فضاي باز توحيد برسد بايد عقايد خود را به استدلال و منطق عميق بند کند، ازتمام امکانات موجود براي رشد خود بهره گرفته و جذب کند ، موانع رشد را نيز از خود دفع کند . پس رستگاري درگرو عمق بخشيدن و تلاش و حرکت در مسير الهي است.

تمثيلات حجت الاسلام قرائتي

اي کاش روزهاي غفلت ما از شبهاي “غيبت"او طولاني تر نبود !

خانم مرضیه حدیده چی (دباغ) : وقتی غذای امام را داخل اتاق می بردم وارد اتاق که می شدم می دیدم قرآن را باز کرده اند و مشغول قرائت قرآن هستند مدتی این مساله ( کثرت قرائت قرآن ) ذهنم را مشغول کرده بود تا این که روزی به امام عرض کردم : حاج آقا شما سراپای وجودتان قرآن عملی است دیگر چرا این قدر قرآن می خوانید ؟ امام مکثی کردند و فرمودند : هر کس بخواهد از آدمیت سر در بیاورد و آدم بشود باید دائم قرآن بخواند .
برداشت هایی از سیره امام خمینی ، ج 3 ، ص 12

آورده‏اند كه دانشمندى نزد اميرى رفت. امير درباره او فروتنى بسيار نمود و او را در جايگاه خود نشاند و به سخنان او نيز گوش فرا داد، چون بازگشت نيز نهايت فروتنى را در حق او بجاى آورد. يكى از حاضران گفت: هر كه مانند امير فروتنى كند از وى نترسند و از هيبت او بدين سبب كم مى‏شود. امير فرمود: هيبتى كه به واسطه فروتنى كاستى پذيرد، آن هيبت‏شايسته نابودى است.
هر كه خود را بزرگ مى‏داند
به يقين جاهل دنى باشد
بيش اندر كمى بود دايم
برترى در فروتنى باشد
(جوامع الحكايت محمد عوفى)

خدايا! به كه واگذارم مى‏كنى؟

به سوى كه مى‏فرستى‏ام؟

به سوى آشنايان و نزديكان تا از من ببرند و روى بگردانند يا به سوى غريبان و غريبه‏گان تا گره در ابرو بيفكنند و مرا از خويش برانند؟

يا به سوى آنان كه ضعف مرا مى‏خواهند و خوارى‏ام را طلب مى‏كنند؟
من به سوى ديگران دست دراز كنم؟ در حالى كه خداى من تويى و تويى كارساز و زمامدار من .

ادامه »

 محبوبه زارع

شنيده ‏ام که دگر چيزي از تو باقي نيست

غروب چشم تو در خويش، اتفاقي نيست

بساط عاشقي‏ات را چرا به هم زده ‏اند

و سرنوشت تو را در بلا رقم زده‏ اند؟!

درخت! سفره اطعام دارکوب مباش

گرسنه‏ اي است که ذاتش بد است، خوب مباش!

چه آخرت، وَ چه دنيا نصيب مردم شد

به جرم اينکه نژادت، جهانِ سوم شد!

ادامه »

امام خمينى(ره) مى‏ فرمايد:
اگر فقيهى در فكر جمع آورى مال دنيا باشد عادل نيست و نمى ‏تواند امين رسول اكرم‏ و مجرى احكام اسلام باشد.
(ولايت فقيه، ص‏79)
آن كسى كه براى دنيا دست و پا مى ‏كند هر چند در امر مباح‏ باشد امين الله نيست و نمى ‏توان به او اطمينان كرد تكاليفى كه براى فقهاى اسلام ‏است‏ بر ديگران نيست فقهاى اسلام براى مقام فقاهتى كه دارند بايد بسيارى ازمباحات را ترك كنند و از آنها اعراض نمايند.
(ولايت فقيه، ص‏175)
امام فرمودند: «اگر خداى نكرده درس نخوانيد حرام است درمدرسه بمانيد نمى ‏توانيد از حقوق شرعى محصلين علوم اسلامى استفاده كنيد».
(ولايت فقيه، ص‏243)

آورده‏ اند كه: روزى همسر شيخ انصارى از او خواهش كرد تا چادر شبى براى پوشانيدن ‏رختخوابهاى منزل خريدارى نمايد. شيخ به خاطر كثرت تقوا و ورع بدين كار تن درنداد. همسر شيخ كه از نمايان بودن رختخوابها ناراحت‏ بود در خريد گوشت صرفه‏ جويى ‏كرد و به جاى سه سير گوشت تا مدتى دو سير و نيم خريدارى كرد و مقدارى پول ازاين طريق ذخيره كرد و يك عدد چادر شب خريد. وقتى شيخ چادر شب را در منزل ديد وبر نحوه خريد آن واقف شد با ناراحتى تمام گفت: اى واى كه تا به حال، مقدارى از وجوه بيت المال بى ‏جهت مصرف شده من خيال مى ‏كردم سه سير گوشت‏ حداقلى است كه ‏مى ‏توانيم با آن زندگى كنيم آن گاه دستور داد چادر شب را پس بدهند و از آن روزبه بعد به جاى سه سير گوشت دو سير و نيم خريدارى كنند.
(زندگانى آخوند خراسانى، ص‏58)

عادت شيخ انصارى اين بود كه در بازگشت از مجلس تدريس، ابتدا نزد مادر مى‏آمدو براى دلجويى از آن پيره‏زن با وى گفت و گو مى‏كرد، و از اوضاع زندگى مردم پيشين‏مى‏پرسيد و مزاح مى‏كرد تا مادر را مى‏خنداند روزى شيخ به مادر گفت: دوران كودكى‏ام‏را به ياد دارى كه مشغول علوم مقدماتى بودم، و مرا براى انجام دادن كارهاى منزل‏به اين سو و آن سو مى‏فرستادى، ولى من پس از فراغت از درس و مباحثه، آنها راانجام مى‏دادم و به منزل مى‏آمدم، و تو خشمگين مى‏شدى و مى‏گفتى «اجاقم كور است‏»
اكنون هم اجاقت كور است؟ مادر از روى مزاح گفت:
بله اينك هم چنين است، زيرا آن وقت‏به كارهاى منزل نمى‏رسيدى و اكنون هم كه به‏مقامى رسيده‏اى، به سبب احتياط زيادى كه در صرف وجوه شرعى مى‏كنى، ما را تحت فشارقرار داده‏اى.
(زندگانى و شخصيت‏شيخ انصارى، ص‏59)