يكى از دوستانم مى‏گفت:
در نجف اشرف در خدمت امام بوديم و صحبت از ايران به ميان آمد، من گفتم: اين چه فرمايشهايى است كه در مورد بيرون كردن شاه از ايران فرماييد؟ يك مستاجر را نمى‏شود از خانه بيرون كرد، آن وقت‏ شما مى‏خواهيد شاه مملكت را بيرون كنيد؟ امام سكوت كردند من فكر كردم شايد عرض مرا نشنيده‏ اند . سخنم را تكرار كردم .

امام برآشفتند و فرمودند: فلانى! چه مى‏گويى؟ مگر حضرت بقية الله امام زمان، صلوات الله عليه، به من (نستجير بالله) خلاف مى‏فرمايند؟ شاه بايد برود .

(سيره آفتاب، ص‏107، مرحوم حجت الاسلام كوثرى به نقل از حضرت آيت الله فاضل لنكرانى) .

گاهى بعضيها دژى را فتح مى‏كنند، ليكن به سرعت آن را از دست مى‏دهند. و آنچه را كه با زحمت، جانفشانى، انگيزه و ايمان از او گرفته شده، پس مى‏گيرد هنر ملت ايران تا امروز اين بوده كه پاتك دشمن را در همه جا خنثى كرده است.
نه اين كه دشمن نمى‏خواسته پاتك كند; دشمن هميشه درصدد ضربه زدن به ما بوده است.
دشمن كيست؟ هر كسى كه با حاكميت نظام مستقل مردمى دينى مخالف است، دشمن است. طمع ورزان، غارتگران، سودجويان، زراندوزان، زورگويان، وابستگان مايلين به فساد و كسانى كه از حاكميت فرهنگى دينى زيان شخصى مى‏بينند، دشمنند. البته در راس اينها دشمنان خارجى هستند كه بيش از همه ضرر ديده‏اند.

ادامه »

صهيونيسم به عنوان يك ايدئولوژى، فعاليتهاى سياسى و تروريستى شبكه بين المللى بزرگ يهود را رهبرى مى‏كند و اين مكتب زمانى در صحنه جهانى حضور يافت كه كاپيتاليسم غربى راه گذار به مرحله امپرياليسم را بر خود هموار مى‏نمود.

صهيونيسم‏از همان اوان تشكيل با محافل قدرتهاى امپرياليستى همبستگى كامل داشت، البته در تكامل اسرائيل و سلطه صهيونيسم آمريكائيان ناخواسته بيش از كشورهاى ديگر، مؤثر بوده‏اند، در سال 1917 صهيونيستهاى آمريكايى با بهره‏گيرى از روابط خود با حكومت واشنگتن نقش بسيار مؤثرى را در تصويب اعلاميه «بالفور» بازى كردند و در سال 1922 كنگره امريكا قطعنامه «لاج - فيش‏» را كه تاييدى بر اعلاميه فوق بود به تصويب رساند و با شروع اولين اقدامات سياسى در فلسطين صهيونيست‏هاى امريكايى مدعى رهبرى صهيونيسم بين‏المللى شدند، طى دهه 1930 صهيونيست‏ها با بهره‏گيرى فراوان از تهديد فاشيسم در اروپا دامنه تبليغات خود را گسترش دادند و جالب اين كه براى تبليغ عليه نازى‏ها به همان شيوه نازيسم متوسل شدند.

ادامه »

شهادت: راز بقا و جاودانگى انقلاب اسلامى است.
شهادت: آخرين آرزوى عارفان و نهايت آمال صديقان و مخلصان‏دربار الهى است.
شهادت: برترين درجه تكامل انسان وارزشمندترين ارزش‏ها است.
شهادت: مرز مرگ و حيات، مرز ذلت و عزت، مرز سستى و حركت و مرزفنا و بقا است.
شهادت: لحظه رسيدن به وصال دوست و وصول به معراج حقيقت است.
شهادت: دل از زمين ماديات كندن و رخنه در آسمان معنويات كردن‏است.
شهادت: به سوى مامن عشق خدا پناه آوردن و از خويشتن رها شدن‏است.
شهادت: طواف كعبه وصل است و در آب حيات شنا كردن.
شهادت: جان شيرين بر بساط عشق جانان نهادن و در هواى مهرش‏پاكبازى كردن است.
و سرانجام‏شهادت: تحفه‏اى است‏خداوندى كه به هر كس ندهندش وتنها زبدگانى‏از مخلصان درگاه الهى به آن هديه عظيم دست‏يابند و كام دل رااز آن برگيرند. و شهيد است كه سخاوت‏مندانه در يك‏آن از تمام‏آمال و آرزوهاى مادى مى‏گذرد و براى رسيدن به وصال‏معشوق ، ازهرچه نعمت زودگذر است، در اين دنياى دون، دست‏برمى‏دارد،و جان خويش را همراه با چشم پوشى از همه لذت ها ودارايى‏ها،در طبق اخلاص گذاشته، به حضرت ذوالجلال تقديم مى‏كند.

جانور فربه شود ليك از علف

آدمى فربه ز عز است و شرف

آدمى فربه شود از راه گوش

جانور فربه شود از حلق و نوش

(مجموعه مقالات ص‏25 تاليف استاد حسن‏زاده آملى)

با آغاز نهضت و درخشش و محبوبيت‏ حضرت امام، چهره ملكوتى ايشان بر صفحه دلها نقشى پايدار يافت و عكس و تصوير سيماى نورانيشان زينت‏بخش كوى و برزن و بزم ياران شد ولى بعد از دستگيرى امام، رژيم تلاشى گسترده را براى محو آثار و تصاوير و نام امام آغاز كرد و متقابلا عكس و نام امام به يكى از مهم‏ترين شعارهاى نهضت تبديل شد. دستگاه هاى اطلاعاتى و پليسى ستمشاهى تمام چاپخانه‏ها و عكاسى‏ها را به منظور جلوگيرى از چاپ عكس و آثار امام تحت كنترل شديد قرار دادند و عكس‏هاى موجود نيز در همه جا به وسيله عناصر رژيم برچيده مى‏شد. در اين شرايط خداوند متعال، حقير را براى نشر تصوير امام به روشى ديگر رهنمون شد و با توجه به عدم دسترسى به امكانات فنى پيشرفته به ساختن كليشه تصوير امام به شيوه ذيل توفيق يافتم.
با توجه به اين كه مهارت چندانى در نقاشى صورت نداشتم با استفاده از عكس طبيعى امام، روى عكس را به همانگونه كه بود، با خودنويس رنگ‏آميزى كرده و مداد پاك كنى را با همان اندازه بعد از نم زدن روى عكس مى‏چسباندم و بعد از جدا كردن، عكس امام روى پاك‏كن منعكس شده بود، سپس با نوك تيغ قسمتهايى كه بايد سفيد باشد را حك مى‏كردم و بدين گونه كليشه نسبتا مطلوب از عكس امام تهيه و با استفاده از استامپ به آسانى عكس‏ها تكثير مى‏شد و البته روى ديوار گچى و سيمان صيقل شده و رنگ روغنى خيلى خوب منعكس و محو كردن آن بسيار مشكل بود.

ادامه »

حجة الاسلام والمسلمين محمد حسن رحيميان
بعد از دستگيرى و تبعيد حضرت امام (ره) به تركيه، تا مدتى شب‏ها بعد از نماز مغرب و عشاء، جلسات دعاى توسل براى سلامتى و آزادى امام در رواق بالاى سر حضرت معصومه (س) برگزار مى‏گرديد و در راستاى احياى مجدد اسلام ناب و با پيروى از شيوه امام سجاد (ع) بعد از حادثه دلخراش عاشورا، اين جلسات در قالب دعا و گريه و با محتوايى سياسى، عبادى، برگهايى زيبا از تاريخ مبارزه با ستم و طاغوت را رقم مى‏زد.
به ويژه هنگامى كه در دعاى توسل نوبت‏به حضرت موسى بن جعفر (ع) مى‏رسيد و ذكر مصائب و زندان‏ها و هجران‏هاى آن حضرت به ميان مى‏آمد، ياد امام و مظلوميتش را تداعى مى‏كرد و شعله عشق و سوز هجران را در دل شيفتگان پاكباخته‏اش - كه تا آن زمان از او بى‏خبر بودند - برافروخته‏تر مى‏كرد و همهمه ناله‏ها و هاى‏هاى گريه‏ها بود كه به رساترين شعار تبديل مى‏شد و همه رهگذران و زائران حضرت معصومه (س) را به خود جذب مى‏كرد.
و آنگاه كه نوبت‏به نام حضرت مهدى (عج) مى‏رسيد، حجة‏الاسلام شيخ رضا مطلبى يكى از بهترين مجريانى كه برنامه دعاى توسل را با عرض ارادت و شكايت‏به محضر امام زمان (ع) ادامه مى‏داد و اشعارى را با صداى خوبش مى‏خواند كه هرچند مخاطب آن امام غايب بود، ولى در آن شرايط با نائب غايب او نيز منطبق بود:
ما را به جهان بى‏گل روى تو صفا نيست
زيرا كه جهان جسم و تو چون «روح‏» روانى
پوشيده ز خفاش بود چشمه خورشيد
با آن كه منور ز رخش گشته جهانى
يعقوب صفت منتظر ديدن رويت
تا كى رسد از يوسف گم گشته نشانى
و بدين سان باز هم سوز فراق، جمع پريشان را مى‏گداخت و زبان حال هر يك اين بود كه:

ادامه »

اگر به دوش كشم تكه تكه سنگت را
قفس شكسته، برون آورم پلنگت را
وطن! بميرم اگر، جاودانه مى‏سازم
به بامهاى جهان پرچم سه رنگت را
كجاست دشمنمان تا به جانش اندازم
عقابهاى سرافراز تيز چنگت را؟
كه شعله شعله بريزم به خرمنش آتش
كه دانه دانه ببارم به ديده سنگت را
اى از قبيله جنگاوران غيرتمند
زمان به ياد نمى‏آورد درنگت را
بيا به خاطر فردا، بده همين امروز
به دست كودك ديروز خود، تفنگت را
كه مثل كوه بماند مقابل دشمن
كه جاودانه كند هشت‏سال جنگت را . . .

سعيد محمدى

ناصف اصفهانى
در دوره دبيرستان هميشه از كنفرانس دادن سر كلاس واهمه داشتم و هر بار با لطائف الحيل از دست آموزگارانى كه تشويق و يا حتى اجبار به كنفرانس دادن مى‏كردند، مى‏گريختم . حتى يك بار كه دبير فلسفه به اجبار نامم را در رديف كنفرانس دهندگان ثبت كرد، يك روز مانده به كنفرانس - وقتى هيچ راهى را براى فرار نديدم - بليتى تهيه كردم و به بهانه زيارت يك هفته به مشهد رفتم تا به قول خودم آب‏ها از آسياب بيفتد و موضوع فراموش شود . بار ديگر قصد داشتم براى فرار از سخنرانى اجبارى، راهى جبهه شوم كه ترس مرا منصرف كرد و بالاخره هر طور بود راه ديگرى پيدا كردم .
خودم هم از اين ضعف آگاه بودم و هميشه انديشه مبارزه با آن را در سر مى‏پروراندم; اما به هيچ گونه نمى‏توانستم بر آن فائق آيم تا آن كه، در يكى از نخستين روزهاى ورودم به دانشگاه، حاج آقا جعفرى نسب، استاد درس معارف (1) به كلاس آمد و پس از توضيح اجمالى محتواى درس خود در طول ترم، به اين نكته اشاره كرد كه دانشجويان بايد خود بخشى از زحمت ارائه دروس را متحمل شوند و براى هر دانشجوى داوطلب كنفرانس نمره‏اى ويژه در نظر مى‏گيرد . آنگاه در حالى كه انتظار داشت اين تطميع كار ساز شده باشد، از داوطلبان خواست دست‏خود را بالا كنند . انتظار بيهوده بود . در يك لحظه به ذهنم آمد مثل اين كه همه افراد كلاس مثل من از كنفرانس واهمه دارند .

ادامه »

در عصر يك روز بحرانى در قم كه دهها كماندوى مسلح و سپر به دست‏سايه‏اى از رعب و وحشت در ميدان آستانه گسترده بودند و كيوسك وسط ميدان مقر افسران و فرماندهان انتظامى و امنيتى بود، با مهارت و در يك لحظه به هنگام عبور از كنار كيوسك با همين كليشه كه چند لحظه قبل در دالان مدرسه فيضيه آن را با زدن روى استامپ آماده كرده بودم، ديواره كيوسك را به عكس امام مزين كردم و بعد از چند دقيقه كه مامورين متوجه شدند، جمعيت ناظر بودند كه افسران با چه تلاطمى تلاش مى‏كردند تا با آب و مواد شوينده، تصوير را محو كنند.
در همان ايام در يك شب در فرصتى مناسب، كه شبستان‏هاى مسجد اعظم تقريبا خالى بود، تمام ستون‏هاى شبستان را با عكس امام مزين كردم، به هر ستون چهار عكس از چهار سو و هم چنين روى درها و ديوار راهروهاى مسجد اعظم و برخى مساجد ديگر و در و ديوار مدرسه فيضيه را با صدها يا هزارها عكس امام آراستم، به گونه‏اى كه در هر جا سخن از شيوه جديد عكس امام بود و حتى در يكى از سخنرانى‏هاى حجة‏الاسلام آقاى مرواريد در مقام بيان عمق محبوبيت امام و ناتوانى رژيم از محو ياد و نام امام، از اين كار تمجيد فراوان كردند والبته تقريبا هيچ كس اطلاعى نداشت كه چه كسى اين اقدام را به عمل آورده است.
اين كار ضمن آن كه دل دوستان امام را مسرور كرده بود، اعصاب دشمنان و ماموران امنيتى شاه را به هم ريخته بود و تا آخر هم نتوانستند رد آن را پيدا كنند.
13 مهرماه 1344 حضرت امام به همراه شهيد حاج آقا مصطفى به تبعيدگاه دوم يعنى عراق منتقل شدند. با انتقال امام به عراق و استقرار در نجف اشرف، تشرف به نجف به صورت بزرگ‏ترين آرزو برايم شكل گرفت، اما راه عراق بسته بود. سنم كم بود، گرفتن گذرنامه غيرممكن و التزام به رضايت والدين براى مهاجرتى پرمخاطره و… اين همه آن آرزوى رؤيايى را دست نيافتنى مى‏نمود.

حجة الاسلام والمسلمين محمد حسن رحيميان