اگر به دوش كشم تكه تكه سنگت را
قفس شكسته، برون آورم پلنگت را
وطن! بميرم اگر، جاودانه مى‏سازم
به بامهاى جهان پرچم سه رنگت را
كجاست دشمنمان تا به جانش اندازم
عقابهاى سرافراز تيز چنگت را؟
كه شعله شعله بريزم به خرمنش آتش
كه دانه دانه ببارم به ديده سنگت را
اى از قبيله جنگاوران غيرتمند
زمان به ياد نمى‏آورد درنگت را
بيا به خاطر فردا، بده همين امروز
به دست كودك ديروز خود، تفنگت را
كه مثل كوه بماند مقابل دشمن
كه جاودانه كند هشت‏سال جنگت را . . .

سعيد محمدى