قيس بن عاصم كه از اصحاب رسول خدا (ص) است نقل كرده كه روزى با جمعى از بنى‏تميم به حضور حضرت شرفياب شده تقاضاى موعظه كرديم، حضرت ضمن نصايحى چنين فرمودند:
«براى تو به ناچار هم نشينى خواهد بود كه هرگز از تو جدا نمى‏گردد، با تو دفن مى‏شود در حالى كه تو مرده‏اى و او زنده است. هم نشين تو اگر شريف باشد تو را گرامى خواهد داشت و اگر نابكار باشد تو را به دامان حوادث مى‏سپارد. آنگاه آن هم‏نشين با تو محشور مى‏گردد و در رستاخيز با تو برانگيخته مى‏شود و تو مسئول آن خواهى بود. پس دقت كن كه هم‏نشينى كه انتخاب مى‏كنى نيك باشد زيرا اگر او نيك باشد، مايه انس تو خواهد بود و در غير اين صورت موجب وحشت تو مى‏گردد. آن هم نشين، كردار تو است‏»
سپس قيس مضمون سخنان حضرت را به شعر درآورد و به حضرت عرضه داشت.

(عدل الهى، شهيد مطهرى)

حاج ‏آقا رضا بهاءالدينى
از عواملى كه باورهاى اعتقادى انسان را سست مى ‏كند و مانع پيشرفت معنوى انسان مى ‏شود، شهرت هاى بيجا و بى‏ فايده است. علاقه به معروفيت و شوق به سر زبانها افتادن، نشانه ضعف ايمان و كمبودهاى روحى فرد است. آيةالله بهاءالدينى، بر اساس اين اعتقاد، از قبول مصاحبه ‏هاى تلويزيونى، معروفيت به مرجعيت، خريد منزل نزديك حرم مطهر حضرت معصومه(س) براى شناخته شدن بيشتر يا تهيه مُهر و داير كردن دفتر مراجعات براى مرجعيت، سر باز زد و هيچ كدام را قبول نكرد. گاهى كه با اصرار برخى ارادتمندان روبه ‏رو مى ‏شد، مى‏ فرمود: «بالاتر از اينها فكر كنيد. گيرم نام بنده بر سر زبانها افتاد. وقتى پيش خدا دستم خالى است، آن شهرت براى من چه سودى دارد؟ نام بنده موضوعيت ندارد».
گلشن ابرار، ج دوم، ص 964

عارف بزرگ ، علامه سید علی قاضی رحمه الله علیه :

من هر چه دارم از زیارت سید الشهدا علیه السلام و قرآن دارم.

عطش ، ص 249

علامه طباطبایی رحمه الله علیه :

هیچ کس به هیچ مرحله ای از معنویت نرسید مگر در حرم مطهر امام حسین علیه السلام و یا در توسل به آن حضرت .

(مقدمه سیل اشک)

شهيد محمدعلى رجايى به عوامل اجرايى نهاد رياست جمهورى گفت: هرگونه خدمت دلچسب را نمى‏توان در حد معيار ادارى انجام داد. پس گاهى مرا (براى رسيدگى به كار مردم) به خود واگذاريد كه اين گونه بهتر و راضى‏تر به خدا و مخلوقات او مى‏رسم.
يك شب بعد از فراغت از كار روزانه، زودتر از حد معمول به منزل مى‏رفت. در ميدان سرچشمه، به راننده‏اش گفت: «در كنارى بايست همين جا كار دارم». اين توقف ناگهانى همراهان را غافلگير و بهت زده كرد. سؤال شد: «چه كارى داريد تا بعد انجام دهيم؟». گفت: «مى‏خواهم حالا كمى پرتقال بخرم». گفتند: «اجازه بدهيد يكى از محافظان بخرد». گفت: «خودم بايد بخرم تا بى‏واسطه در جريان تلاش مردم، وضع خريد و فروش، نگاه و احساس فروشنده نسبت به كاركرد و سود و زيانش باشم. ضمناً خودم هم مى‏خواهم با انجام دادن اين نوع كارهاى شخصى، وظيفه‏ام از يادم نرود».
خاطراتى از شهيد رجايى، حسن عسكرى‏راد، ص 51 - 52

مرحوم آيت‌الله مجتهدي:

راه غلبه بر نفس محاسبه است. بعضي اولياء خدا يك دفتري همراه خود داشتند و هر كاري كه مي‌كردند مي‌نوشتند، در آخر روز هم نشسته و حساب كارهاي خود را مي‌كردند كه ما در اين روز، چه كرديم، چه مقدار، اطاعت خداوند متعال را نموديم، چه مقدار سرپيچي و نافرماني كرديم.
بازار‌ي‌ها هر شب به حساب دفترشان مي‌رسند. سود و ضرر و طلبكاري و بدهكاري را مي‌نويسند. اگر هر شب حساب و كتاب نكنند يك دفعه مي‌بينند مقدار قابل توجهي ضرر كرده‌اند و حواسشان نبوده است گاهي هم بر اثر نداشتن حساب و كتاب ورشكست مي‌شوند. انسان هم بايد هر روز به حساب نفسش برسد تا خداي‌نكرده يك دفعه ضرر نكند و يا ورشكست و عاقبت به شر نشود.
شب، موقع خواب بنشين و ببين چه كار كرده‌اي، چشمت كجاها نگاه كرده، زبانت چه‌ها گفته، كجاها رفته‌اي، چه كار كرده‌اي. اگر كار بدي كرده بودي، خودت را سرزنش كن، به خودت بگو «الم يأن للذين آمنوا ان تخشع قلوبهم لذكر الله»1 و تصميم بگير آن كار را نكني، صبح‌ها با خودت شرط بگذار كه اگر آن كار را كردي نفست را يك جريمه‌اي بكني و در طول روز مراقب باش كه آن كار را انجام ندهي.
استاد اخلاق ما حاج‌آقا حسين فاطمي(ره) به ما مي‌فرمودند «پوزه به خاك بماليد (كنايه از سجده كردن است) و التماس كنيد» مي‌گويند عالمي، هوس كله‌‌پاچه كرد، براي اين‌كه با نفسش مبارزه كند به شهر ديگري رفت و لباس روحانيت را درآورد، و رفت و شاگرد يك طباخي شد و مدت شش ماه تمام، شاگردي كرد، ولي لب به كله‌‌پاچه نزد. روزي به استاد گفت: من ديگر مي‌خواهم به شهرم برگردم، مي‌خواهم خودت برايم مقداري كله‌‌پاچه بريزي تا بخورم و بروم، استاد برايش كله‌پاچه‌اي آورد ولي او هم‌چنان نگاهي به كله‌پاچه كرد و نخورد و به شهرش بازگشت.

1. حديد، آيه 16.

استاد سيدعلي‌اکبر حسيني
اگر بخواهيم به قدرت خود اتکا کنيم ناتوانيم و بايد نگران باشيم؛ چون توانايي هدايت فرزندان را نداريم، توانايي تربيت آنان را نداريم. بايد از خداي متعال مدد بخواهيم که او هادي است، او مرشد است، او هدايت‌گر است.
من يادم هست وقتي مادر مرحومه‌ام مي‌خواست ما را به خاطر کار خطايي که کرده بوديم، دعوا کند، مي‌گفت: مادر، خدا هدايتت کند. به جاي اين‌که نفرين کند، به جاي اين‌که دشنام دهد، به جاي اين‌که سرزنش کند، دعا مي‌کرد آن هم يک چنين دعاي خوبي. ما بايد وظيفه خودمان را انجام دهيم خدا هم لطفش را شامل حال ما خواهد کرد. چه‌بسا بچه‌هايي يتيم بودند و تربيت شدند و به مقام‌هاي بالا رسيدند، پدر هم نداشتند. مگر حضرت امام در يتيمي بزرگ نشدند، مگر حضرت علامه طباطبايي صاحب تفسر گران‌قدر الميزان در يتيمي بزرگ نشدند!
جواني با يقين به من مي‌گفت که من مي‌دانم هيچ‌گاه منحرف نخواهم شد. گفتم چرا؟ گفت براي اين‌که نيمه‌شب من وقتي که بيدار مي‌شوم مادربزرگم را مي‌بينم که گوشه اتاق ايستاده با چادر سفيد دست به قنوت برداشته و من برق اشکش را در آن تاريکي اتاق مشاهده مي‌کنم که ما را دعا مي‌کند، مي‌گويد: خدايا بچه‌هايم را نگه دار، بچه‌هايم را از انحراف محفوظ بدار. دعاي مادر و مخصوصاً دعاي نيمه‌شبي دفع صد بلا بکند. اگر خانه محل صدق باشد، محل محبت باشد، خيلي نبايد در تربيت بچه‌ها دلواپس بود و سخت‌گيري کرد. همان خدايي که دست من و شما را گرفته دست بچه‌هاي ما را هم خواهد گرفت و آن‌ها را در طريق خير کمک خواهد کرد. ما بايد وظيفه‌مان را انجام دهيم و اگر وظيفه‌مان را انجام داديم ديگر کار قبل از اين و بعد از اين با خداست.

آيةاللَّه طيّب درباره استاد خود مرحوم آيةاللَّه سيد محمدباقر دُرچه‏اى گفته است: مسئله نظم در امور و تقسيم ساعات شبانه‏روز براى كارهاى مختلف و برنامه‏ريزى ايشان زبانْ‏زد بود. در مدت يازده سال كه خدمت ايشان بودم حتى يك جلسه درس را غيبت نكردند و در اين مدت، هيچ‏گاه به دليل غيبت ايشان يا من، درس از من فوت نگرديد و در تمام مدت، درس در ساعات مشخص خود برگزار مى‏گرديد و به گونه‏اى برنامه‏ريزى شده ادامه داشت. اين انضباط و نظم مسلّماً در شاگردان بى‏تأثير نبود. برخى از آقايان طلبه در مدرسه مى‏گفتند كه ما ساعتهاى خود را با رفت و آمد استاد منظم مى‏كرديم!
كاروان علم و عرفان، ج اول، ص 204

آيةاللَّه العظمى محمدعلى اراكى فرموده‏اند: آيةاللَّه حاج سيد احمد خوانسارى در دوران زندگى، خيلى سختى كشيده بود. مدتها دل درد داشت. داغ چند فرزند ديده بود. در يكجا نيز سكونت نداشت. مدتى در خوانسار، مدتى در نجف، نُه ماه در دزفول و چند سال و چند ماه در اراك و سپس در قم و بعد هم در تهران زندگى مى‏كرد. با اين همه، خدا به ايشان توفيق بزرگى داد كه توانست يك دوره فقه استدلالى (جامع المدارك) كه خلاصه كتاب جواهر الكلام است و حرفهاى ديگر نيز در آن آمده، تأليف نمايد.
موقع مرگشان هم شنيده‏ايد كه صورت ملائكه را مشاهده كرده، فرمودند: «من صورت عزرائيل را ديدم و از او نترسيدم و با خود مى‏گفتم چرا مردم از او مى‏ترسند؟ حضرت عزرائيل را ديدم كه رو به من مى‏آيد و بعد برگشت و هفت قدم برداشت فهميدم كه تا هفت روز ديگر بيشتر زنده نيستم!».
شرح احوال حضرت آيةاللَّه العظمى اراكى، رضا استادى، ص 80

علامه حسن حسن‏زاده آملى مى‏نويسد: آخوند ملا حسينقلى همدانى (درگذشته) بعد از بيست و دو سال سير و سلوك نتيجه گرفت و به مقصود رسيد. خود آن جناب گفت: «در عدم وصول به مراد، سخت گرفته بودم تا روزى در نجف در جايى نشسته بودم. كبوترى بر زمين نشست و پاره نانى بسيار خشكيده را به منقار گرفت و هرچه نُك مى‏زد خرد نمى‏شد. پرواز كرد و برفت و نان را ترك گفت. پس از چندى بازگشت و به سراغ آن تكه نان آمد. باز چند بار آن را نُك زد و شكسته نشد. باز برگشت و بعد از چندى آمد و سرانجام آن تكه‏نان را با منقارش خُرد كرد و بخورد. از اين عمل كبوتر و مُلهم شدم كه اراده و همت مىباید».
هزار و يك نكته، ج اوّل، ص 427