پس مي‌بيني که اگر قرار بود خدا همة دعاهاي ما را گوش کند، نظم دنيا به هم مي‌ريخت. به‌علاوه خيلي از دعاهايي که ما مي‌کنيم، به خير و صلاحمان نيست. او ما را دوست دارد و چون مي‌داند که بعضي وقت‌ها درخواست ما به نفع ما نيست، آن را عمل نمي‌کند. مثلاً خيلي از آدم‌ها دعا مي‌کنند که به پول و ثروت برسند، اما خدا مي‌داند که اگر همة آن‌ها پول‌دار شوند،‌ پولشان را در راه بد خرج مي‌کنند. در قرآن آمده که «چه بسيار چيزهايي که شما دوست داريد ولي براي شما بد است.»
پس خداي مهربان، ‌گاهي به خاطر خود ما، دعايمان را گوش نمي‌کند؛ چون او ما را دوست دارد. از اين گذشته، خيلي وقت‌ها، خدا دعاي ما را مدتي بعد برآورده مي‌کند. ما آدم‌ها خيلي عجله مي‌کنيم. اگر کمي صبر داشته باشيم، خدا دعاي ما را هم برآورده مي‌کند.
گاهي هم خدا بهتر از‌ آن‌چه که از او خواسته‌ايم، به ما مي‌دهد؛‌ مثلاً ما دعا مي‌کنيم که يک کتاب کوچک به ما بدهد، اما او کمي ديرتر، چندين کتاب باارزش به ما هديه مي‌دهد، ولي ما چون عجله داريم، فکر مي‌کنيم خدا به ما توجه ندارد؛ اما اين‌طور نيست.
دعا، گفت‌وگوي دوستانة ما با خداست. اين از مهرباني خداست که اجازه داده است تا هر وقت و هر جا که خواستيم، بتوانيم با او حرف بزنيم. اين از لطف و رحمت اوست که مي‌توانيم خيلي راحت از او درخواست کنيم.
گذشته از اين‌ها اگر خدا خواستة تو را انجام ندهد و دعايت را اجابت نکند، باز تو را دست‌خالي بر نمي‌گرداند. خدا به خاطر آن‌که تو با او حرف زده‌اي، حتماً در بهشت به تو پاداش خواهد داد.*