چقدر چله‌نشيني؟ … چهل …چهل … تا چند؟

چقدر جمعه گذشت و نيامدي،

سوگند به دانه دانه تسبيح مادرم، موعود!

كه بي ‌تو هيچ نيامد به ديدنم لبخند

كه روزها همه مثل هم‌اند ـ سرد و سياه ـ

غروب‌ها و سحرهاش خسته‌ام كردند

كشانده‌اند مرا روزها به تنهايي

گمان كنم كه مرا منتظر نمي‌خواهند!

تو نيستي و جهانم پر از فراموشي‌ست

جهان عاشقي‌ام را غروب‌ها آكند…

ادامه »

تکذیب وقت گذاران
ظهور امام مهدی(عج)، همانند برپایی قیامت نامشخص است و تنها خداوند زمان آن را می داند. امام باقر علیه السلام در پاسخ یکی از یاران خود فرمود: «وقت گذاران دروغ می گویند، دروغ می گویند، دروغ می گویند». از سوی دیگر، از دسته ای از روایات چنین برمی آید که هر شب و روز باید منتظر ظهور حضرت باشیم. بنابراین، کسانی که برای ظهور حضرت وقتی را تعیین می کنند، دروغگویند؛ زیرا هر لحظه ممکن است ظهور آن حضرت به اذن خداوند صورت پذیرد. مشخص نشدن وقت ظهور، نوعی امتحان مردم است تا شتاب زدگان و کسانی که به داشتن ایمان تظاهر می کنند، از مؤمنان و منتظران واقعی شناخته شوند. از طرف دیگر اگر وقت ظهور مشخص می شد و سپس به علت برخی حکمت ها و علت ها به تأخیر می افتاد، بسیاری از مردم به شک و تردید می افتادند.

سلام بر مهدی،
آن که نام زیبایش دل نشین و در کام جانمان شیرین است. به حرمت نامش می ایستیم و به یادش به دعا و ندبه می نشینیم. سلام بر او و درود بر خونین کفنانی که جان در مقدمش فدا کردند و به شوق دیدارش، خاک نشین سنگرها و خاکریزها شدند. سلام بر آن وجود عزیز، که هر که جرعه ای از شراب محبتش نوشید، تا ابد درخشید و هر که حرفی از کتاب ولایتش خواند، جاودانه ماند. سلام بر امام غایبی که حضور غایبانه اش سراسر زمین و زمان را آکنده است.

فاطمه شهيدى

فكر كن از اين ديوارها خسته شده باشى، از اين كه مدام سرت مى‏خورد به محدوده‏هاى تنگ خودت . به ديوارهايى كه گاهى خشت‏هايش را خودت آورده‏اى .
فكر كن دلت هواى آزادى كرده باشد، نه آن آزادى كه فقط مجسمه‏اى است و به درد سخنرانى و شعار و بيانيه مى‏خورد . يك جور آزادى بى‏حد و حصر، كه بتوانى دست هات را از دو طرف باز بازكنى، سرت را بگيرى بالاى بالا و با هيچ سقفى تصادم نكنى . پاهات در بى‏وزنى روى سيالى قرار بگيرند نه زمين سخت و غير قابل گذر . رهاى رها .
نه اصلا به يك چيز ديگر فكر كن .
فكر كن دلت از رنگها گرفته باشد، از رياها، تظاهرها، چهره‏هاى پشت رنگها . دلت‏بى‏رنگى بخواهد، فضاى شفاف سفيد يا بى‏رنگ .
فكر كن يك حال غير منطقى بهت دست داده باشد كه هر استدلالى حوصله‏ات را سر ببرد . دلت‏بخواهد مثل بچه‏ها پات را بزنى زمين و داد بزنى كه من «اين‏» را مى‏خواهم . و منظورت از «اين‏» خدايى باشد كه همين نزديكى است . يكدفعه ميانه‏ات با خداى دور استدلاليون بهم خورده باشد .
آن‏ها به تو مى‏گويند «عزيزم! ببين! همان طور كه اين پنكه كار مى‏كند، يعنى نيرويى هست كه اين پره‏ها را مى‏چرخاند . پس ببين جهان به اين بزرگى . . . ، پس حتما خدايى . . .»
فكر كن يك جورهايى حوصله‏ات از اين حرفها سررفته باشد . دلت‏بخواهد لمسش كنى . مثل بچه‏هايى كه دوست دارند برق توى سيم راه هم تجربه كنند . دلت هواى خدايى را كرده باشد كه مى‏شود سرگذاشت روى شانه‏اش و غربت‏سالهاى هبوط را گريست .
خدايى كه بشود چنگ زد به لباسش و التماس كرد . خدايى كه بغل باز مى‏كند تا در آغوشت‏بگيرد . حتى صدايت مى‏كند «سارعوا الى مغفرة من ربكم . . .» خدايى كه مى‏شود دورش چرخيد و مثل چوپان داستان موسى و شبان بهش گفت «الهى دورت بگردم‏»
بابا زور كه نيست! من الان يك جورى‏ام كه دلم نمى‏خواهد خدايم پشت‏سلسله علت و معلولها، ته يك رشته دور و دراز ايستاده باشد . مى‏خواهم همين كنار باشد . دم دست .
نمى‏خواهم اول به يك عالمه كهكشان و منظومه و آسمان فكر كنم و بعد نتيجه بگيرم كه او بالاى سرهمه‏شان ايستاده . خدا به آن دورى براى استدلال خوب است . من الان تو حال ضد استدلالم . خوب حالا همه اين‏ها را فكر كردى . حالا فكر كن خدا روى زمين خانه دارد .
خدا روى زمين خانه دارد و خانه‏اش از جنس ديوار نيست . از جنس فضاى باز است . بيت عتيق . سرزمين آزادى . تجربه نوعى رهايى كه هيچ وقت نداشته‏اى . حتى رهايى از خودت .
خدا روى زمين خانه دارد . يك خانه ساده مكعبى . با هدسه‏اى ساده و عجيب .
مى‏شود سرگذاشت روى شانه‏هاى سنگى آن خانه و گريست . حس كرد كه صاحب خانه نزديك است .
مى‏شود پرده خانه را گرفت، جورى كه انگار دامنش را گرفته‏اى .
خانه بى‏رنگى، خانه آزاد، خانه نزديك، بيت الله . حتى حسرتش هم شيرين است .

و كاش…! مردِ غزلخوان شهر برگردد!
به زير بارش بارانِ شهر برگردد
كسى شبيه خدا نيست، هيچ كس… اى كاش
كمال مطلق انسان شهر برگردد!
چه خوب مى‏شد اگر مردِ آسمانىِ ما
به جمع خاكى خوبان شهر برگردد!
خدا كند «بركت» - اين حضور دور از دست -
شبى به سفره بى‏نان شهر برگردد!
شبيه خانه ارواح، ساكت و سرديم
خداى خوب، بگو جان شهر برگردد!
و گفته‏اند… كه آقاى عشق، خوش قدم است
به يُمن مقدمش ايمان شهر برگردد!
هنوز… منتظرم يك نفر خبر بدهد
كه باز، يوسف كنعان شهر برگردد!
خديجه پنجى

از پَستى، چشم زمين، متورّم شده و آسمان، دلمرده است. هيچ پنجره‏اى به سمت ستاره‏ها باز نيست. بالاتر از سياهى، هيچ رنگى دلها را به وجد نمى‏آورد. فصلى، پر شدنِ پنجره‏ها را عاشق نيست. روزها، روزهاى سردرگمى و سرگردانى است. شبها، شبهاى تيرگى و ظلمت و بيداد است.
زمين، تشنه است…
آهنگى جز آهنگ سوزناك بى‏عدالتى، درگوش زمين نمى‏پيچد. دستان زمين، به خونخواهى آسمان، بلند شده است. زندگى، تازگى ندارد. مرگ، مفهومى بالاتر از زندگى است. سياه و سفيد، و زرد و سبز، فاصله‏اى به بلنداى تاريخ نژادپرستى دارند.
زمين، تشنه است…
بهار، در ويرانه‏هاى بيدادگران لانه كرده است. ردّى از تولّد دوباره پرنده به چشم نمى‏خورد. از لب خشك زمين، زمزمه‏اى جز تشنگى نمى‏تراود. مردان، تيغْ تيز مى‏كنند و زنان، پا برهنه و گيج در دامان آلوده زمين غوطه‏ورند.
زمين، تشنه مى‏سوزد…
در نيمى از جهان، شب را غنيمت مى‏دانند و در نيمى ديگر، صبح را اسراف مى‏كنند.
لبخندى، لبان برهنگان را نمى‏شكوفاند. دستى، دستان آفتابْ‏سوختگان را نمى‏گيرد. هنوز سياهى و تاريكى، از روشنى، بلندمرتبه‏تر است. پناهى نمانده و پناهگاهى نيست.
زمين، تشنه مى‏سوزد و در انتظار ديدار عدالتْ‏پرورِ نگاه توست!
و قرنها جهان، خواب رسيدنت را به بيدارى نشسته است. خدا حتى از عصر جاهلى تنهاتر شده است. رسالت پيامبران در شعور ناپاك بيدادگران، رسوب كرده است. ابرها حوصله باريدن ندارند. ستاره‏ها رمقى براى روشنى از خود نشان نمى‏دهند. جانى در تنِ كوه، نمانده است. حسّى در وجود درختان، ريشه نمى‏دهد.
زمين تشنه است…
در چشمها، جز برق گناه، از روشنى خبرى نيست. در گامها جز توانِ ماندن، نمانده است.
زمين، در خوابِ خوش چندين هزار ساله فرو رفته است. هيچ تَلنگُرى بيدارى را ارمغانِ نگاه درمانده خاك نمى‏كند. هيچ روزنى، معبر نور نيست. هيچ نورى، ماناتر از ظلمت نيست. هيچ پرنده‏اى آزادى را در آسمان نمى‏جويد و هيچ آسمانى پرواز را در تكاپو نيست.
چشم اندازى جز دهشت و تاريكى فرا روى چشمها نيست. دلها نزديكى را لمس نمى‏كنند. مهربانى، فراموش شده است.
مى‏گويند مى‏آيى… جهان در پوكىِ فصلهاى بى‏تو، پژمرده است.
پس كى مى‏آيى؟!
مريم سقلاطونى

به خدا آقای خوبمون غریبه

« مظلومیت و آوارگی و تنهایی و غربت آقا امام زمان (ع) خیلی کمتر از غربت و ستم هایی که به آقا اباعبدالله الحسین(ع) و یاران باوفایش روا شده نیست .»

آیا کسی به فکر تنهایی و غریبی صاحبمان هست؟

جایمان گرم ، شکم ها پر، نان و روغنی است که پای ما را خوب در دنیا فرو برده ؛ این قدر به مسائل پیش پا افتاده و غیر ضروری مشغول هستیم که مشکل اصلی را فراموش کرده ایم. از خودم می پرسم آیا تهیه نان و گوشت و اجاره خانه و … را خدا بر عهده نگرفته ؟ یا خودم هستم که با غصه اینها را خوردن ، روزی را شامل حال خودم می کنم ؟ خیلی همت که می کنم صبح جمعه ندبه ای بخوانم

ادامه »

يارب ارني طلعت مهدي

اي شمس كه غائب شده اي در پس ابري

ظاهر شو و برتاب كه تو صاحب امري

اي فصل بهار و فصل باران

اي معني انتظار ياران

اي باغ گل ياس و شقايق

اي مظهر ايمان و حقايق

تا كي به رهت نظاره كردن

ليل و سحرت شماره كردن

تا كي بصرم تو را نبيند

اين بيند و آن تو را نبيند

يارب ارني طلعت مهدي

اي جان جهان فداي مهدي

من تشنه جام يك نگاهم

در حسرت و غم ،ببين در آهم

اي عشق نهان بگو كجايي

وي شمس نهان بگو كجايي

اي رحمت حق نظر به ما كن

آني نظري به ما سوا كن

هستي نه از پياله، نه از خم شروع شد
از جادة سه‌شنبه شب قم شروع شد
آيينه خيره شد به من و من به آينه
آن‌قدر خيره شد كه تبسم شروع شد
خورشيد ذره‌بين به تماشاي من گرفت
آن‌گاه آتش از دل هيزم شروع شد
وقتي نسيم آه من از شيشه‌ها گذشت
بي‌تابي مزارع گندم شروع شد
موج عذاب يا شب گرداب هيچ‌يك
دريا دلش گرفت و تلاطم شروع شد
اطفال دست خود چه بگويم كه ماجرا
از ربّناي ركعت دوم شروع شد
در سجده توبه كردم و پايان گرفت كار
تا گفتم «السلام عليكم» شروع شد
فاضل نظري

شبهاتي پيرامون امام عصر(عجل الله تعالي فرجه)

1-فلسفه غيبت چيست ؟


علت و سبب اساسي غيبت، براي مردم بيان نشده و بجز ائمه اطهار كسي از آن اطلاع ندارد.
عبدالله بن فضل هاشمي ميگويد: امام صادق(عليه السلام) فرمود: حضرت صاحب الامر ناچار غيبتي خواهد داشت، بطوريكه گمراهان در شك واقع مي شوند. عرض كردم: چرا؟ فرمود: ماذون نيستيم علتش را بيان كنيم. گفتم: حكمتش چيست؟ فرمود همان حكمتي كه در غيبت حجتهاي گذشته وجود داشت، در غيبت آن جناب نيز وجود دارد. اما حكمتش ظاهر نميشود مگر بعد از ظهور او، چنانكه حكمت سوراخ كردن كشتي و كشتن جوان و اصلاح ديوار بدست خضر(عليه السلام) براي موسي(عليه السلام) آشكار نشد جز هنگاميكه مي خواستند از هم جدا شوند. اي پسر فضل! موضوع غيبت سريست از هم جدا شوند. اي پسر فضل! موضوع غيبت سريست از اسرار خدا و غيبي است از غيوب الهي. چون خدا را حكيم ميدانيم بايد اعتراف كنيم كه: كارهايش از روي حكمت صادر ميشود گرچه تفصيلش باي ما مجهول باشد[1]. از حديث مذكور استفاده مي شود كه علت اصلي و اساسي غيبت بيان نشده است، يا براي اينكه اطلاع بر آن صلاح مردم نبوده يا اينكه استعداد فهمش را نداشته اند.
در احاديث سه حكمت براي غيبت بيان شده است:
فائده اول: امتحان و آزمايش، تا گروهيكه ايمان محكمي ندارند. باطنشان ظاهر شود و كسانيكه ايمان در اعماق دلشان ريشه كرده بواسطه انتظار فرج و صبر بر شدائد و ايمان بغيب ارزششان معلوم شود و بدرجاتي از ثواب نائل گردند.
موسي بن جعفر(عليه السلام) فرمود: هنگاميكه پنجمين فرزند امام هفتم غائب شد، مواظب دين خود باشد، مبادا كسي شما را از دين خارج كند. اي پسرك من! براي صاحب الامر ناچار غيبتي خواهد بود، بطوريكه گروهي از مومنين از عقيده برميگردند. خدا بوسيله غيبت، بندگانش را امتحان ميكند[2].
فائده دوم: آن حضرت از بيعت نمودن با ستمكاران محفوظ مي ماند. حسين بن فضال ميگويد: علي بن موسي الرضا(عليه السلام) فرمود: گويا شيعيانم را مي بينم كه هنگام مرگ سومين فرزندم (امام حسن عسكري) در جستجوي امام خود همه جا را مي¬گردند اما او را نمي يابند. عرض كردم: چرا يابن رسول الله؟ فرمود براي اينكه امامشان غائب مي شود؟ فرمود: براي اينكه وقتي با شمشير قيام نمود بيعت احدي در گردنش نباشد[3].
فائده سوم: امام عصر(سلام الله عليه) بوسيله غيبت از خطر قتل نجات مي يابد. زراره ميگويد: حضرت صادق(عليه السلام) فرمود:قائم بايد غائب شود. عرض كردم! چرا؟ فرمود: از كشته شدن مي ترسد، و با دست بشكم خود اشاره كرد[4].

ادامه »