از پَستى، چشم زمين، متورّم شده و آسمان، دلمرده است. هيچ پنجره‏اى به سمت ستاره‏ها باز نيست. بالاتر از سياهى، هيچ رنگى دلها را به وجد نمى‏آورد. فصلى، پر شدنِ پنجره‏ها را عاشق نيست. روزها، روزهاى سردرگمى و سرگردانى است. شبها، شبهاى تيرگى و ظلمت و بيداد است.
زمين، تشنه است…
آهنگى جز آهنگ سوزناك بى‏عدالتى، درگوش زمين نمى‏پيچد. دستان زمين، به خونخواهى آسمان، بلند شده است. زندگى، تازگى ندارد. مرگ، مفهومى بالاتر از زندگى است. سياه و سفيد، و زرد و سبز، فاصله‏اى به بلنداى تاريخ نژادپرستى دارند.
زمين، تشنه است…
بهار، در ويرانه‏هاى بيدادگران لانه كرده است. ردّى از تولّد دوباره پرنده به چشم نمى‏خورد. از لب خشك زمين، زمزمه‏اى جز تشنگى نمى‏تراود. مردان، تيغْ تيز مى‏كنند و زنان، پا برهنه و گيج در دامان آلوده زمين غوطه‏ورند.
زمين، تشنه مى‏سوزد…
در نيمى از جهان، شب را غنيمت مى‏دانند و در نيمى ديگر، صبح را اسراف مى‏كنند.
لبخندى، لبان برهنگان را نمى‏شكوفاند. دستى، دستان آفتابْ‏سوختگان را نمى‏گيرد. هنوز سياهى و تاريكى، از روشنى، بلندمرتبه‏تر است. پناهى نمانده و پناهگاهى نيست.
زمين، تشنه مى‏سوزد و در انتظار ديدار عدالتْ‏پرورِ نگاه توست!
و قرنها جهان، خواب رسيدنت را به بيدارى نشسته است. خدا حتى از عصر جاهلى تنهاتر شده است. رسالت پيامبران در شعور ناپاك بيدادگران، رسوب كرده است. ابرها حوصله باريدن ندارند. ستاره‏ها رمقى براى روشنى از خود نشان نمى‏دهند. جانى در تنِ كوه، نمانده است. حسّى در وجود درختان، ريشه نمى‏دهد.
زمين تشنه است…
در چشمها، جز برق گناه، از روشنى خبرى نيست. در گامها جز توانِ ماندن، نمانده است.
زمين، در خوابِ خوش چندين هزار ساله فرو رفته است. هيچ تَلنگُرى بيدارى را ارمغانِ نگاه درمانده خاك نمى‏كند. هيچ روزنى، معبر نور نيست. هيچ نورى، ماناتر از ظلمت نيست. هيچ پرنده‏اى آزادى را در آسمان نمى‏جويد و هيچ آسمانى پرواز را در تكاپو نيست.
چشم اندازى جز دهشت و تاريكى فرا روى چشمها نيست. دلها نزديكى را لمس نمى‏كنند. مهربانى، فراموش شده است.
مى‏گويند مى‏آيى… جهان در پوكىِ فصلهاى بى‏تو، پژمرده است.
پس كى مى‏آيى؟!
مريم سقلاطونى