قدرت روحى حاج ميرزا على‏آقا شيرازى (استاد اخلاق و عرفانِ آيةاللَّه مطهرى) آن‏قدر بالا بود كه به دنيا و امكانات آن اعتنايى نداشت و خود را اسير اين متاع فناپذير نمى‏كرد. حالات زاهدانه‏اش او را از وضع زندگى اطرافيان و اوضاع درماندگان و محرومان غافل نمى‏نمود و نهايت همدردى را با آنان داشت. به عنوان «سهم امام(ع)» از طرف اقشار گوناگون، مبالغ زيادى براى وى مى‏آورند. او پولها را در دو جيب خود مى‏ريخت و در مسير بين محل درس و بحث تا خانه، به محتاجان مى‏داد و به هنگام غروب آفتاب كه به منزل مى‏رفت، ريالى در جيبش نبود.
زندگى‏اش از نخواستن حكايت مى‏نمود نه از نتوانستن، به كم و اندك قناعت مى‏كرد و غذايى ساده تناول مى‏نمود. در حالت عادى، نان و دوغى تهيه مى‏نمود و با اشتياق ميل مى‏كرد. خوراك خويش نان و شربت سكنجبين بود.
ناصح صالح، ص 325 - 326