استاد سید علی‌اکبر حسینی
یکی از رفقای من دندانش درد می‌کرد. من او را به یک پزشک متخصص معرفی کردم، پزشک متخصص او را معاینه کرده و گفته بود: با این دندان‌ها چه کار کرده‌ای؟! همه دندان‌هایت خراب است. همه را باید اصلاح کرد. چند روز بعد که او را دیدم، گفت: «مرا به یک دیوانه معرفی کرده‌ای، می‌گوید: همه دندان‌هایت خراب است!» سفارش او را به دکتر دیگری نمودم و به او گفتم: آقایی را خدمت شما می‌فرستم، شما خیلی لطیف با او برخورد کن. تحمل ندارد که بشنود همه دندان‌هایش خراب است. گفت: چشم. دکتر آدم فهمیده‌ای بود. او را فرستادم و بعد از دو سه روز از او پرسیدم: دکتر چه گفت؟ گفت: «این آقا واقعاً دکتر است! به من گفت: دندانت یک خال کوچک دارد، خواستی بیا من درست کنم، گفتم: آماده‌ام. بعد این خال را که درست کرد، گفت: یک خال دیگر هم آن طرفش است می‌خواهی آن را هم درست کنم؟» خلاصه همان رفتار دکتر قبلی را انجام داده‌ بود، اما با یک لطافت و نرمش و به تدریج پیش رفته بود.
اگر فکر می‌کنید که مثلاً همسر شما کاملاً بی‌عیب است یا شما کاملاً بی‌عیب هستید، این فکر درستی نیست، قماش همه ما همین جنس است، همه‌اش زدگی دارد! باید برای رفو کردن و درمان طبیبانه خود آماده باشیم، شاید لازم باشد مدت‌ها فکر کنید که چگونه به همسر بگویید: این که درست مسواک نمی‌زنی یا اگر درست مسواک می‌زنی، خلال نمی‌کنی موجب شده است دهانت بوی ناخوشایند دهد، نباید یک‌باره به او بگویی، زیرا معمولاً انسان‌ها تحمل شنیدن عیب را ندارند. بنابراین برای بقای آن محبت و مودت باید اولاً از عیب یکدیگر چشم‌پوشی کرد و ثانیاً طبیبانه در درمان آن کوشید.