دکتر غلام علی افروز
اگر محور اصلی را این قرار دهیم که زن و شوهر برای همدیگر هستند، یعنی عشق زن باید برای همسرش باشد نه برای کارش و آرامش همسر از فرزند واجب‌تر است و از دوست‌داشتن شغلش هم واجب‌تر است، نتیجه می‌گیریم که زن باید نگاه اصلی‌اش به مرد باشد.
معمولاً خانم‌هایی شغلشان را خیلی دوست دارند که از همسرانشان خیری نمی‌بینند و همسرانشان آرامش‌گری کمتری دارند. در این صورت است که خانم‌ها ترجیح می‌دهند بروند جایی کار کنند که دیگران بگویند: بارک‌الله، چه قدر معلم خوبی هستی و… بنابراین گاهی یک خلأ روانی عاطفی خانم‌ها را به شغل وابسته می‌کند. وقتی این نیاز از طرف شوهر ارضا نشود، دانش‌آموزان، همکاران و مدیر با گفتن این که شما چه قدر معلم خوبی هستی، نیاز او را برطرف می‌کنند. خانم به دنبال رفع خلأ می‌رود، نه به دنبال این که پولی به خانه بیاورد و خرج کند.
اگر واقعاً کار برای زن واجب نباشد و بخواهد برای راحتی خودش کار کند، اشتباه است. در این شرایط، بهتر است که قوام و آرامش‌گری خانواده حفظ شود. همسری و مادری مهمتر از این استغالات است. کدام مهدکودک می‌تواند بچه را مثل مادر تربیت کند؟
چگونه دلتان می‌آید که بچه را شیر ندهید؟ مادری که ده دقیقه به بچه‌اش شیر می‌دهد، قطرات دقیقة اول با دقیقة دوم و تا دهم، زمین تا آسمان از نظر ترکیبات شیمیایی فرق می‌کند. این بزرگ‌ترین معجزه خداوند است که بشر در وجود خودش چنین محصولی دارد. مادری که بچه‌اش را محروم کند، چه قدر کفران نعمت کرده است. چه کسی باید بچه را تربیت کند، کدام الگو بهتر از مادر است؟
نشریه خانه خوبان -ش 5