وقتى «جان» در قفس تن، دچار تنگى نفس مى‏شود،
وقتى «قلب»، گرفتار فشار وسوسه‏هاى ابليس مى‏گردد،
وقتى سلسله اعصابِ «خداترسى» و «ياد معاد» از كار مى‏افتد و حسّ و حياتِ خود را از دست مى‏دهد و نيش زهرآگين حسد و جراحت كبر و غرور را احساس نمى‏كند،
وقتى «چهره روح»، در اثر تكرار گناهان، زشت مى‏شود،
اينها نشانه نوعى بيمارى درونى است و بايد به فكر «مداواى روح» افتاد و غدّه‏هاى رذايل را جرّاحى كرد و «تب شهوات» را پايين آورد و «فشار غضب» را كنترل كرد.
ولى… كدام شفاخانه است كه جان بيمار را «درمان» مى‏كند؟ و كدام «دارو» است كه تشنّج روح و افسردگى روان را برطرف ساخته، شور و نشاط و اميد مى‏بخشد؟ و كدام طبيب است كه «نبض دل» ما را مى‏گيرد و «ضربان هواى نفس» و «تب خودخواهى» را مى‏سنجد و نسخه مناسب براى درمان آن مى‏نويسد؟
دشوارى كار در آن است كه بيماريهاى روحى و معنوى، به اين زودى خود را نشان نمى‏دهند و ويروسهاى آلودگى باطنى، مرموزتر و پنهان‏تر از هر ميكروبى عمل مى‏كنند و مراعات بهداشت در قلمرو حالات روحى هم دشوار مى‏شود. با كتمان درد هم هرگز مشكلى حل نمى‏شود و انكار بيمارى نيز، خطر را برطرف نمى‏سازد.
جواد محدثی