هواى مدينه آبستنِ دردها و ناله ‏هاست. خروش از نخلها كه بى ‏پدر شده‏ اند برخاسته. غار حرا خالى از هُرمه نفسهاى قرآنى شده. ديگر چه كسى دست نوازش بر سنگهاى حرا مى‏ كشد تا سنگها بتپند و زنده شوند. هوا كمى مسموم است. خانه ‏هاى گِلى در خود فرو رفته‏ اند. بلال، در سكوت و وهم، فرو رفته و هواى اذان از سرش پريده. خبر به مكه رسيده است و كعبه در حسرت بارانِ آيه‏ هايى است كه از زبان رسول جارى مى ‏شد. روزگار، چقدر عجيب است. كسى كه تا ديروز، صداى گامهايش درِ خانه‏ ها را باز مى ‏كرد، پرده‏ ها را از پنجره‏ ها بيرون مى ‏كشيد، بچه‏ هاى خردسال را بال مى‏ بخشيد و در كوچه ‏ها سلام مى ‏ريخت، حالا بر شانه‏ هاى مردم، تشييع مى ‏شود. امروز تمام رحمت خدا روى شانه‏ هاى مردم مدينه است. دارد به‏ سوى جايگاه ابدى مى‏ رود، همان كسى كه خودش روزى مى ‏گفت: «بازگشت همه به ‏سوى اوست»

س . حسینی