آسمان، هنوز آن خورشيد را كه در سياهى شب از مدينه خارج مى‏شد به‏ياد دارد. نخلها دوست داشتند على(ع) از كنار آنها رد شود، صداى زمزمه او را بشنوند و شبنم اشك او را احساس كنند.
تو دوست دارى با قطره‏هاى نگاه او آشنا شوى و نگاهش را بچشى. كنار او قدم بزنى و بنشينى تا بتوانى با نگاه كلمات او آشنا شوى. جرعه جرعه نگاه او را كه تو را به آسمان، پيوند مى‏زند، در دل قاب بگيرى!
با زلال كلمات او مناجات را در دلت بكارى و قلبت را پُر از خدا كنى و رنگ پاييز را از روى خاطراتت بزدايى. هر روز به ساحل نجات، نزديك شوى و گامهاى خسته‏ات به سحر نزديك‏تر. مى‏خواهى آبى نگاهت را پر از نسيم گلها كنى تا او را بهتر در آغوش بگيرند و آرامش را در خانه دلت بيشتر بيابى. از زمين، پلى تا خدا بزنى و با رنگين كمانِ دعاى او به آسمان، صعود كنى. جايى كه با دعاى او پله‏اى تا خدا نمانده باشد. پنجره نگاهش چشم تو را نوازش كند و تو پرستوى مهاجرى شوى و هجرت را برگزينى.

سلام بر كلماتى كه اميد به خود دارند. سلام بر كلماتى كه پر از عطر بهشت‏اند.
آهنگ كلمات على، شبهاى تو را پر از اميد مى‏كند و دل غبار گرفته‏ات را با ربّناى او مى‏شويد.
سلام بر كلماتى كه بوى بهشت را به زمين آورده‏اند و دروازه‏هاى دوزخ را به روى همه بسته‏اند. دلى كه صداى او را در آغوش بگيرد بغض خواهد كرد و در تب، خواهد سوخت و يك آسمانْ رنگين كمان بر دلش خواهد باريد و زلال عشق را در سايبان عرش خواهد چشيد.
كلماتى پر از توبه بر دل كميل مى‏نشيند. كميل، لحظاتى را در كنار او به سفر مى‏رود و فقط دعايى را مى‏فهمد كه در فهم اوست…
دلهايى كه راههاى آبى آسمان را فراموش مى‏كنند و پنجره بهشت را با گناه مى‏بندند، ديگر پيوندشان با آسمان، قطع مى‏شود و زير بارانى از اندوه، غرق خواهند شد.
كلمات على(ع) با رمز ربّنايش درِ بسته دل را باز مى‏كند و نور اميد را در آن مى‏تاباند. على مى‏گفت و كميل بر قلبش مى‏نوشت: «خدايا! مگر مى‏شود پرده‏اى مثل شب بر گناهان كشيد و آمرزش از هرچه گناه است كرد؟…».
تلاوت توبه دستهاى سبزت را به‏سوى آسمانى پر از ستاره بلند مى‏كند…
مى‏خواهى دلت را پر از نوازش صبح كنى ؛ مثل او حرف بزنى و با كلماتش بر دلت مرهم بگذارى و آينده را با عشق، رقم بزنى و براى گذشته‏ات قلم عفو به ارمغان ببرى.
كبوتر بال شكسته‏اى هستى كه در انتظار قاصدكى سفيد، بر شاخه‏هاى تيره دلت رنگ بلور مى‏كشى و پاييز شكسته دلت را جاروب مى‏زنى.
«خدايا! بر گناهانم آمرزنده‏اى مى‏جويم و بر زشتيهايم پوشاننده‏اى».
ستاره بود و عطر كلماتى كه مثل شبنم در دشت مى‏نشست.
«خدايا، خدايا! من غير از تو كسى را ندارم. تو مهربانى و بر همه كارهايم نظارت دارى».
فرشته‏ها را مى‏شناسيد؟ من مشق شبم را عوض كرده‏ام. يادتان هست اوّلين بارى كه اين كلمات را شنيديد چه كرديد؟ قلبتان را با نور كلمات على صيقل زديد. كنار على نشستيد. به قلب او كه براى همه مى‏تپيد خيره شديد. به اشكهاى او چشم دوختيد و آنها را قبل از رسيدن به زمين، جمع كرديد و به صورت خود كشيديد و براى همه به هديه برديد.
«خدايا! از اينكه تو را شناختم و قلبم از معرفت تو پر شد و زبانم به ذكر تو چرخيد و قلبم از دوستى تو لبريز شد، آيا با من همانند گنه‏كاران رفتار مى‏كنى؟».
تو هم مثل او اشك بر چشمت نشست و همراه او گفتى.
«نه! تو بخشنده‏تر از آن هستى كه من فكر مى‏كنم. مگر مى‏شود كسى كه به مقام تو اعتراف دارد و تو او را نزديك خود ساختى، او را دور سازى؟!».
مى‏خواهى مثل او باشى. مثل او حرف بزنى و با كلمات، چنان بر دلت مرحم بگذارى كه آينده را با عشق او رقم بردارى و براى گذشته‏ات قلم عفو به ارمغان ببرى.
آسمان نگاهت بغض كرده است. خدايا! دستهاى مرا بگير و مرا از دوزخى كه در دنيا براى خودم خريدم نجات ده!
مى‏دانى شايد فرشتگان همين‏جا باشند و آمده‏اند تا ببينند چطور مشق شبت را عوض كرده‏اى! شايد در كنارت نشسته باشند و بخواهند لحظه‏هاى شيرين دعايت را ببينند و براى هم تعريف كنند! فرشتگان! بياييد با هم خدا را بخوانيم. خدايا! با كلمات على(ع) تو را مى‏خوانمت.
صورتت را بر خاك مى‏نهى و اعتراف دارى كه كمتر از ذره‏اى…
«خدايا! با بنده ضعيفى مثل من چه مى‏كنى؟ خدايا! براى كدام اشتباهم رو به‏سوى تو آورم و از خود شكايت كنم و براى كدام‏يك از آنها اشك بريزم؟…».
دلت مى‏خواهد مثل پاكىِ اشك باشى و در درياى رحمتش غرق شوى. گويى ستاره‏ها نيز مى‏خواهند خود را در تو ببينند ؛ ماه، آينه جمالش را با تو بشويد و حكايت دوستى تو را با خدايت بشنود و قصه دوستى تو را با كلمات على(ع) در هر كوى و برزن، حكايت كند.
«خدايا! اگر بر عذابت صبر كنم، چگونه مى‏توانم بر جدايى و فراقت صبر كنم؟ خدايا! گيرم بر آتشت درنگ كنم، چگونه مى‏توانم از نظر به‏سوى كرامتت دست بردارم؟».
كوبه در را يك‏بار ديگر با كلمات الهى مى‏زنى. تنها هستى. خوبان همه رفته‏اند و مى‏روند و تو در پشت در نشسته‏اى. آن طرفش بهشت خوبان است. فرشتگان، منتظر خوبان نشسته‏اند تا غبار راه را از صورتشان بشويند. تو آرزو مى‏كنى در را باز كنند و قلب شكسته‏ات را مرهم بگذارند.
«آخر، عذاب، بيشتر از اينكه از تو جدا باشم؟ و طعم عذابت را با كسانى بچشم كه از تو دورند و دوستى با تو را نفهميده‏اند؟ اى مولا! وقتى به حلم و گذشتت چشم مى‏دوزم، اميدوار مى‏شوم. تو صدايم را مى‏شنوى و مى‏دانى چه مى‏خواهم».
انگار، لحظه قيامت برپا شده است و من، بين دوزخيان، گير افتاده‏ام.
«اى آقاى من! بين اهل آتش، تو را صدا مى‏زنم. مانند كسى كه عزيزى را گم كرده، از فراق و دورى تو مى‏گويم… آيا مى‏شود در خيال آورد كه كسى به خاطر نافرمانى در ميان آتش باشد، ولى چشم انتظارش تو باشى، تو را بخواند و به تو متوسّل شود و تو او را آزاد نسازى؟».
امروز به ميهمانى خوبان دعوت شده‏اى. اميد، در دلت خانه مى‏كند. انگار فرشته‏ها هستند كه تو را به ضيافت، دعوت مى‏كنند. خشنود مى‏شوى. خدايا، تويى كه قلبم را با پيمانه‏هاى دعايت پاك كردى و روحم را به نزد خودت كشاندى!
«خدايا چگونه من در عذاب تو بمانم با آنكه اميدوار به حلم و بخشش تو هستم…».
«خدايا تو كه دعوتم كردى، تو كه مرا به‏سوى خودت خواندى، صاحبخانه با ميهمان چه مى‏كند؟ ميهمان، فقط اميد به فضل و بخشش و احترام صاحبخانه دارد».
مثل پرندگان مهاجر شده‏اى. از هرچه گناه است هجرت كرده‏اى. جهلها را از خود دور ساختى و به ديدار خوبيها رفتى.
«خدايا! ملائك را گماشتى كه هر روز و شب، زشتيهايى را كه از روى نادانى كرده‏ام بنويسند ؛ امّا تو ديده‏بان من بودى. رحمتت دوباره مرا دريافت. گاه، پرده‏اى جلوى چشمان ملائك كشيدى. فقط خودت مى‏ديدى. خديا خجلم، جلوى تو رسوايم، نگاهم باران غصه است!».
«خدايا تو را به چه نام خوانمت تا به‏سوى تو پرواز كنم. به چه اسم، تو را قسم دهم كه من تو را مى‏خواهم. مى‏خواهم تمام شب و روزم، تمام كلماتم و تمام كارهايم مقبول تو افتد!».
«خدايا! مى‏خواهم هميشه اوقاتم را در خدمت تو باشم…».
مى‏خواهى مثل فرشتگان باشى. در عرش او قدم بزنى. او را در آغوش بگيرى، به گونه‏اى كه هيچ وقت او را فراموش نكنى.
«خدايا مى‏خواهم در تنهايى با من باشى و قلبم را لبريز از محبّتى كنى كه فقط رو به‏سوى تو داشته باشد».
خدايا خودت سلاح دعا را به ما آموختى و خودت خواستى قلبهاى مريضمان را نزد تو آوريم و شفا يابيم.

على محمّد محمّدى