يکي از ياران امام صادق(ع) مي‌گويد: براي عيادت از فرزند بيمار امام، به منزل ايشان رفته بودم. حضرت را جلوي منزل ديدار کردم که غم‌گرفته و محزون بود. حال کودک را جويا شدم، فرمود «به خدا سوگند، او رفتني است.» آن‌گاه داخل منزل شد و پس از مدتي بيرون آمد، در حالي‌که اندوهش تسکين يافته بود. من اميدوار و خوشحال شدم و گمان کردم بيمار، بهبود يافته است. بار ديگر از حال کودک پرسيدم. فرمود: از دنيا رفت. با شگفتي گفتم: فدايت شوم هنگامي که زنده بود، غمگين و افسرده بوديد و اينک که فوت کرده است، اندوهگين نيستيد! فرمود «ما خانداني هستيم که پيش از مصيبت اظهار نگراني مي‌کنيم، ولي چون قضاي الهي وقوع يابد، راضي به رضاي خدا و تسليم امر او هستيم»

بحار الانوار ، ج 47 ، ص 57