اميرمؤمنان علي (ع) كه جان ما به قربان راه و مرامش باد، فرمود: «به آن خدايي كه همة صداها را مي‌شنود سوگند ياد مي‌كنم كسي كه قلبي را شاد سازد، خداي مهربان در برابرش، لطف ويژه‌اي در حق او مي‌كند؛ اگر هر گونه مصيبت يا مشكلي به او رو كرد، همچون آبي كه در سرازيري قرار مي‌گيرد و [خس و خاشاك را با خود مي‌برد] خداوند آن مشكل و مصيبت را از جان و روح او دور مي‌سازد».1
در دنيا هيچ شادي و سروري چونان شادي‌اي كه از روابط ميان انسان‌ها به وجود ‌آيد، نيست. خداوند دوست دارد بندگانش مثل خودش اهل رحمت و شفقت باشند، در هر گوشه‌اي از زمين پهناور و زير اين سقف نيلگون هر ندايي كه بوي مهروزي از آن بيايد، هر كاري كه ميان انسان‌ها سرور و شادي بيافريند، سبب‌ساز شادي خداوند مي‌گردد تا آن‌جا كه به كارگزارانش مي‌فرمايد: اين بنده‌ام را شاد كنيد، غم و اندوه را از او دور سازيد، گرفتاري‌اش را برطرف كنيد [چراكه] بنده‌ام دست به كاري زد كه مرا خوشحال نمود، و بر من واجب شد كه تلافي كنم.
ما به عنوان بندگان خوب خدا و به عنوان شكرگزاري از عنايات او، مي‌بايست همه روزه در پي شاد كردن دل انسان‌هاي اطراف خود باشيم؛ با زبان خود، با نگاهي مهرورزانه و حتي با لبخند و تبسمي اندك، غم و ناراحتي را از قلب محزون آنان دور كنيم. خداوند به پيامبر عزيزش فرمود: به بندگانم خبر بده كه من بسيار مهربان هستم و دوست مي‌دارم كه آنان همديگر را شاد و مسرور نمايند.
ايجاد شادي و سرور در محيط اجتماعي از آن جهت كه موجب احساس حمايت و امنيت اجتماعي مي‌شود، عامل مهمي در گسترش بهداشت رواني است كه امروزه از آن به «بهداشت رواني ـ اجتماعي» ياد مي‌كنند.
همة ما دوست داريم در محيطي سالم و با نشاط تنفس كنيم، دوست داريم از حضور ديگران در كنار خود لذت ببريم و از تنش‌هاي ميان‌فردي دور باشيم. خدا نيز دوست دارد مؤمنين شبكة اجتماعي، عاطفي و حمايت‌گر، و حياتي طيب و پاك ايجاد كنند. زندگي اجتماعي‌اي كه انسان دائماً احساس خوف و نگراني كند مطلوب شرع، عقل و عرف نيست. بياييم با محبت و مهرباني، عطر صميميت و نشاط در محيط پيرامون خود بيفشانيم و حال و هوايي بهشتي به زندگي خود و اطرافيان خود بدهيم. ان‌شاء‌الله

1. نهج‌البلاغه، حكمت 257.

محمد دولت‌خواه