مردى عرب به حضور رسول خدا (ص) رسيد و تقاضاى موعظه كرد. حضرت به او فرمود: «لاتغضب‏» خشم نگير!
آن مرد به همين يك جمله قناعت كرد و به قبيله خود برگشت. تصادفا زمانى اين مرد به قبيله رسيد كه بين قبيله او و يك قبيله ديگر نزاعى پيش آمده بود و دو قبيله در مقابل يكديگر آماده نبرد بودند. آن مرد طبق رسومات و تعصبات قبيله‏اى لباس رزم پوشيد و در كنار افراد قبيله قرار گرفت. در همين حال فرموده رسول خدا (ص) يادش آمد كه به او فرموده بود «لاتغضب‏» خشم خود را فرو خورد، به خود آمد و گفت: چرا دو قبيله بى‏جهت‏بايد به روى هم شمشير بكشند، لذا خود را به صف دشمن نزديك كرد و گفت: حاضر است از مال خودش هرچه آنها بخواهند به عنوان ديه يا غرامت‏بپردازد تا اين خصومت‏برطرف شود.
قبيله مقابل نيز كه اين فتوت و مردانگى را از او ديدند، از ادعاهاى خود چشم پوشيدند و غائله تمام شد.
آرى با عمل به يك جمله كوتاه از رسول گرامى، خصومت از بين دو قبيله برطرف شد.

(بيست گفتار شهيدمطهرى)