خونه اول
راستی تا حالا فکر کرده‌ایم در چه خونه‌ای زندگی می‌کنیم؟ با کی‌ها هستیم؟ با کی‌ها نیستیم؟ کی با ماست؟ و کی با ما نیست؟
خونه مثل یه آیینة تودرتوست، یا مثل دایره‌هایی داخل یکدیگر، خونه‌ای توی خونة دیگه. نزدیک‌ترین خونه به ما خونة دل ماست. توی این خونه با کی زندگی می‌کنیم؟ با خودمون؟ یا کس دیگری هم هست؟ آفرین، خوب فهمیدی! صاحب این خونه کس دیگری است. گویا ما مهمون او هستیم.
نشنیده‌ای که فرمود:«قلب شما، خانة خداست، مراقب باش غیر از او در آن راه ندهی».
و فرمود:«عرش خدا قلب مؤمن است.» و «چون بندگان از تو دربارة من می‌پرسند بگو: من به آنها از خودشان نزدیکترم، هرگاه مرا خوانند اجابتشان کنم.»
پس ساکن این خونه یار نزدیک من است، صاحبخونه است؛ «من به یارم شناختم یارم.»
جهان را یک جوی ارزش نباشد
اگر یارم اگر یارم تو باشی
حالا فهمیدی چرا می‌گیم یا حبیب‌القلوب، یا انیس‌القلوب و یا طبیب‌القلوب؟
حالا که فهمیدی، نذار خونة خودت، خونة خدا، خونه خوبان، آلوده بشه.
اما خونه دوم
همون چاردیواری خودمون، همون چارخونه، نه اون چارخونه، این چارخونه: خیابان صفائیه، کوچه بیگدلی، کوچه…
بله! همین خونة آجر و سیمانی. چه صفایی داره! لابد بعضی از شما می‌گید: چه صفایی داشت. درست است، آمدیم و رفتیم و می‌رویم.
خونه سوم
شهر ما، خونة ماست. خونة آسمونی! همین قم، اما نه! مال ما نیست، صاحب داره؛ «برای ما اهل‌بیت، خانه‌ای است و آن قم است.» البته ناراحت نشید به ما وعده دادن اگه اهل‌بیتی باشیم، خونة ما هم هست، به همین شرط، قبول داری؟ قبول دارم، معامله‌ای از این بهتر؟ خونه‌ای از این بهتر می‌شد خدا نصیب ما کنه؟ «قم عُشّ آل محمد»
«قَالَ الصَّادِقُ جَعْفَرُ بْنُ مُحَمَّدٍ ع مَنْ لَمْ يَكُنْ لَهُ وَاعِظٌ مِنْ قَلْبِهِ وَ زَاجِرٌ مِنْ نَفْسِهِ وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ قَرِينٌ مُرْشِدٌ اسْتَمْكَنَ عَدُوَّهُ مِنْ عُنُقِه»