گاهی افراد در ارزیابی خود معیارهای حقیقی را فراموش می کنند و معیارهای مجازی را اصل قرار می دهند. شکست در کسب این اهداف جعلی و اعتباری سبب سرخوردگی،ٰاحساس بی ارزشی در آنها می شود.خانم محترمی در مشاوره می گفت:من هیچی نیستم،همه درخانواده و اقوام ما موفق اند. من نتوانستم رشد علمی خوبی به دلیل شرایط زندگی ام داشته باشم الان احساس شرم دارم و خودمو پیش اونا کوچیک احساس می کنم از همه بریده ام و خودم ازخودم بدم میاد و…..به او گفتم شما چرا این قدر حسادت دارید ؟چرا تو زندگیت زیاد دروغ می گویی ؟ چرا به شوهرت خیانت می کنی ؟چرا جیب و کیف می زنی؟ از حسادت چرا داری دق می کنی؟و….
گفت: نه نه کی گفته اصلا این طور نیست شما چرا به من تهمت می زنی و….گفتم این صفات درباره شمات صدق نمی کند گفت البته که صدق نمی کند هیچ کدام از این ها درست نیست شما چطور به خودت اجازه می دهی به من ….هنوز حرفش تمام نشده بود که گفتم اینها ارزش نیست شما برخلاف خیلی ها فوق تخصص انسانیت دارید بنابراین جا داره به خودتون ببالید و بنازید. حسابی تو فکر فرو رفت بعد سرش را بالا کرد و گفت تا حالا این قدر احساس خوبی نسبت به خودم نداشتم
فرزند علامه جعفری به ایشان گفته بود بد شد شما علامه و سرشناسید ولی من رشد علمی ندارم مردم از من که فرزند شما هستم این انتظار را ندارند.
علامه گفت شما آدم باش بقال باش کارگرباش ولی آدم باش.
هنر آدم بودن و خودشناسی و فهم این که انسان می تواند تا مرز جانشینی خدا پیش رود بزرگترین موفیت و کامیابی است.