علامه جعفري؛ ابن سيناي زمان(1304 تا 1377ش)
علامه محمدتقي جعفري به سال 1304 ش، در تبريز، ديده به جهان گشود. با اينکه پدر ايشان از سواد بهره اي نداشت، با اتکاي به نفس و پشتکار، سواد خوامدن و نوشتن را از مادر خويش فراگرفت؛ طوري که دوره دبستان را از پايه سوم شروع کرد. پس از آن، دروس مقدماتي حوزه را در مدرسه طالبيه تبريز گذراند.
ايشان براي ادامه تحصيل، عازم تهران شد و پس از آموختن سطوح اول و دوم حکمت منظومه و امور عامه اسفار، راهي قم شد و در علوم معقول و عرفان و اخلاق، از محضر شيخ مهدي مازندراني، شيخ محمد تقي زرگر و امام خميني(ره) کسب فيض کرد. استاد در خاطرات اين دوره از تحصيلش به زندگي سخت خود و غذاي ساده نان و ماست، اشاره کرده است و نيز به اينکه گاهي تهيه همين مقدار قوت هم، مقدور نمي شده است!
ايشان در آغاز جواني و پس از گذراندن دروس سطح، رهسپار نجف شد و همزمان با دروس حوزوي، با انديشه ها و معارف شرق و غرب آشنا شد؛ به ويژه، آشنايي و هم انديشي با کساني مانند محمدرضا مظفر، فيلسوف و منطقي نوانديش و احمدامين، رياضي دان مشهور دانشگاه بغداد، سبب شد علامه در موضوعاتي چون فقه و فيزيک، فلسفه و زيباشناسي، تاريخ و روان شناسي و برخي ديگر از دانش هاي گوناگون، گام هاي علمي بلندي بردارد. استاد در دروس حوزوي هم از درس دانشوراني همچون آيت الله خويي، آيت الله سيد محمودشاهرودي، آيت الله ميلاني و آيت الله سيد محسن حکيم استفاده لازم را برد؛ به طوري که در 23 سالگي به درجه اجتهاد رسيد.
علامه جعفري پس از ده سال به ايران بازگشت و به قم، مشهد و در نهايت، تهران رهسپار شد و با دکتر بديع الزمان فوزانفر و دکتر محمد ابراهيم آيتي هم آشنايي پيدا کرده و توجه و عنايت آنان را به خود جلب کرد. علامه در تهران، به تدريس منظومه و عروة الوثقي همت گماشت.
تعداد آثار مکتوب علامه محمدتقي جعفري، به يک صد کتاب بالغ مي شود که برخي از آن ها عبارت است از: ترجمه و تفسير نهج البلاغه در 27 جلد، نقد و تفسير مثنوي در 15 جلد، فلسفه زيبايي و هنر از ديدگاه اسلام، حکمت اصول سياسي اسلام، علم و دين در حيات معقول.
عمر پربار استاد، سرانجام در 25 آبان 1377ش، پس از يک دوره بيماري سرطان ريه، در بيمارستان ليستر لندن به پايان رسيد و پيکر مطهرش را پس از انتقال به مشهد، در رواق دارالزهد حرم به خاک سپردند.