در محیط خانواده، افزون بر اینکه پدر و مادر با هم یک رابطه زن و شوهری و با فرزندان رابطه والدینی دارند، باید یک رابطه دوستی نیز میان پدر و مادر و هر کدام از آن ها با فرزندان و فرزندان با یکدیگر وجود داشته باشد. رابطه دوستی از یک سو خود یک هدف است و از سوی دیگر راهکاری برای ایجاد ارتباط موثر است  تا بتوانیم به اهداف تربیتی خود برسیم.

برای ایجاد این ارتباط لازم است همان نوع رابطه ای را که میان دو دوست وجود دارد، الگو قرار دهیم. در روابط دوستانه وقتی ملاک دوستی مطرح می شود، دو چیز به چشم می خورد: یکی خوب گوش دادن است که به نظر روان شناسان خودش مهارتی لازم دارد، بلکه مرکب از مهارت هایی است. شنیدن، با گوش دادن متفاوت است. در عربی نیز” سمع” و “استماع” متفاوت است. با به دست آوردن مهارت گوش دادن ما می توانیم در دل فرزندان نفوذ کنیم. در بسیاری اوقات والدین نمی توانند به حرف های فرزندانشان گوش دهند، بلکه تنها آن را می شنوند، اما گوش نمی دهند؛ این جاست که مشکل آغاز می شود. باید با تمام توجه به سخن فرزندمان گوش بدهیم. وقتی او صحبت می کند، باید نگاهمان به طرف او باشد. شنیدن سخن فرزند در کنار گوش دادن به اخبار یا خوردن ناهار و شام و یا مطالعه کردن، فرزند را رنج می دهد. او احساس می کند شما در فضای دیگری هستید.
در اوصاف پیامبر اکرم آمده است که حضرت تمام توجه خود را به سمت کسی می ردند که با او سخن می گفت. حتی نگاه خود را به سمت او داشتند گرچه به او خیره نمی شدند، اما تمام توجهشان به طرف او بود. بنابراین تماس چشمی داشته باشید. تمام رخ به یکدیگر توجه کنید. و به دنبال صحبت فرزند از عبارت هایی استفاده کنید که او احساس بی توجهی نکند.
دومین نکته در کنار مهارت گوش دادن، راز قرار دادن میان خود و فرزند است. با فرزندمان اگر بخواهیم دوست باشیم باید بدانیم دو تا دوست معمولا یک رازهایی با یکدیگر دارند. با داشتن راز، احساس نزدیکی و دوستی زیاد می شود. لازم نیست راز خیلی امر مهمی باشد. یکی هم همدلی کردن و همراهی کردن ا فرزند است. با او همراهی کنیم تا احساس نکند اگر حرف غلطی زد کاملا رودرروی ام می ایستیم. آرام آرام باید جلوی نکات منفی و غلط او را گرفت.

دکتر علی اکبر احمدی-مجله خانه خوبان-شماره 48