به بهانه دهم ربيع الثانى سالروز رحلت‏حضرت فاطمه معصومه (س)
كاروان، دشت‏ها و تپه‏ها را يكى پس از ديگرى پشت‏سر گذاشته بود و به آرامى به سمت مقصد حركت مى‏كرد . اين راه طولانى تاب و توان همه را ربوده بود .
او روى شترش نشسته بود و غروب خورشيد را تماشا مى‏كرد; هر روز همين اوقات، ساكت و خاموش، به تماشاى غروب خورشيد مى‏نشست و هر چه خورشيد، خود را بيشتر پشت كوه پنهان مى‏كرد . غم جانكاه او، بيش‏تر در چشمانش هويدا مى‏شد .
خواستم او را از آن حالت اندوه خارج كنم . اين بودكه پرسيدم:
- بانو! خسته‏ايد؟
- نه!

- ديدم كه سكوت كرده‏ايد و صحنه خورشيد را تماشا مى‏كنيد . گفتم كه چند كلمه‏اى با شما صحبت كنم تا از تنهايى بيرون بياييد . . .
- تنهايى من زمانى پايان مى‏يابد كه به برادرم در خراسان بپيوندم .
- نصف بيش‏تر راه راطى كرده‏ايم . نگران نباشيد، ديگر چند هفته بيش‏تر نمانده! راستى، اين غروب خورشيد شما را ياد چه چيزى مى‏اندازد كه اين قدر غمگين مى‏شويد؟ !
- چه بگويم ام محمد؟ ياد كودكى! ياد هجران . . . بيش از ده بهار از عمرم نگذشته بود كه با شهادت پدرم - پدرى كه سال‏هاى سال در زندان بود - غم واندوه در كنج دلم لانه كرد . آن هنگام، تنها تسلاى من، برادرم، امام رضا (ع) بود كه سرپرستى من و خواهرها و برادرانم را به عهده گرفت . اونيز همچون پدرم، كوهى از صبر ومقاومت‏بود . تمام بى حرمتى‏ها و آزار و اذيت‏هاى دودمان عباسيان را به اميد ديدار و لبخند برادرم تحمل مى‏كردم و باديدنش، همه غصه‏هايم فراموش مى‏شد . هنوز هم تنها اميدم براى ادامه زندگى، ديدار او است; اكنون كه او را از ما جدا كرده‏اند، تنهاى تنهايم . نميدانم درد دلم را براى چه كسى باز گو كنم . . . .
- انشاء الله وقتى به خراسان رسيديم، با ديدنش دوباره روحيه مى‏گيريد; اما مگر او را با عزت و احترام به آنجا نبردند كه شما مى‏گوييد از شما جدا كرده‏اند؟ !
- ظاهر امر اين گونه بود . تو در لحظه وداع دردمندانه برادرم نبودى تا ببينى چگونه خداحافظى مى‏كرد . گويى مى‏دانست كه رفتنش بى باز گشت است . مى‏دانست كه به ديار غربت مى‏رود . . .
- اما اكنون كه وليعهد مامون شده، وضعيت فرق كرده . اينطور نيست؟
- آن طور كه‏او در نامه‏اش نوشته بود، ولايت عهدى را با شرايط خاصى پذيرفته است و در واقع به او تحميل شده . برادرم كسى نيست كه از روى رضايت، ولى عهد حكام جور و ستم شود . . . اكنون يكسال است كه مرغ دلم براى ديدنش پر مى‏زند; ولى . . .
- ولى چه؟
- مى‏ترسم اين بيمارى چنين فرصتى را به من ندهد . . .
- انشاءالله به زودى بهبودى پيدامى كنيد . معصومه جان! گويا مرا صدا مى‏كنند و بايد بروم . بعدا دوباره شما را مى‏بينم . . . .
آن شب، نزديكى‏هاى ساوه مانديم و همان جا خوابيديم . صبح باصداى سم اسب عده‏اى كه از قم آمده بودند، بيدار شديم . پس از پرس و جو دريافتيم كه افرادى از ارادتمندان به ائمه (ع)، از شنيدن حمله راهزنان به كاروان ما مطلع شده‏اند و سراسيمه خود را به ساوه رسانده‏اند . «موسى بن خزرج‏» كه بزرگ خاندان اشعرى‏ها بود نيز در بين آنان بود .
به سرعت‏خود را به حضرت معصومه (ع) رساندم تا اين خبر را به او بگويم . حال او از ديروز بدتر شده بود . وقتى متوجه شد كه آنان دوستان پدرش هستند، خوشحال شد . . .
نزديكى‏هاى ظهر، موسى بن خزرج، خود افسار شتر حضرت را گرفته بود و به همراه عده زيادى، به سمت قم حركت‏مى كرد . . . (1)
زبس فراق كشيدم سفيد شد مويم
جريحه دار شد از اشك ديدگان رويم
به انتظار پدر روز و شب به سر بردم
ولى دريغ، نشد تا گل رخش بويم
سپس به هجر برادر فلك دچارم كرد
گشود باب فراق دگر زكين سويم
مدينه تا به خراسان هزار فرسنگ است
ره وصال برادر به صد شعف پويم
كه شايد آن كه ببينم دوباره رخسارش
به نزد يوسف گم گشته راز دل گويم
پى‏نوشت:
1 . سفينة البحار، ج 2، ص 376 و بحار الانوار، ج 60، ص 219 .

مهدى محدثى