با هوا قهر كرده‏ايم. مُخلّ لحظه‏هاى اكسيژن بوده‏ايم. با آب، خوب تا نكرديم. روزهاست كه حرمت سرسبزى را شكسته‏ايم. جنگلهاى شمال، رفته رفته در لحظه‏هاى سرد، ناپديد مى‏شوند. صنعت، عليه زبان گنجشكها كودتا كرده و ما افسران اين كودتا هستيم. چوبها را تنها براى خلال دندان و چوب كبريت و تابوت مى‏خواهيم. يادمان رفته كه چطور بايد بر شاخه‏ها تاب بست؟ چطور مى‏شود از شاخه‏هاى درخت گردو بالا رفت؟ چطور مى‏شود سيب را از شاخه چيد؟
رياضى‏مان ضعيف شده. راستى «پروانه» تقسيم بر «گُل» چند مى‏شود؟ جذر اكاليپتوس چيست؟ بهار، ضرب در درختهاى دنيا چقدر مى‏شود؟ خاطره زندگى مشترك ما و درختها از ياد رفته است.
بياييد به هوا پشت نكنيم. بياييد در جنگلهاى شمال، حل شويم. بياييد هوشيار شويم و ورقهاى معرفت كردگار را مرور كنيم. ما در جريان سبزينه‏ها و مويينگيها نفس مى‏كشيم. از تمام تاريخ، لشكر سرسبز درختها جان سالم به در برده بود. سلسله حكومت درختها خوشنام‏ترين سلسله است. در قانون اساسى درختها، وراثت يك امر طبيعى است. بياييد دماوند را تنفس كنيم و كمى با ريشه‏ها خو بگيريم. بولدوزرها شخصيت گلها را لگدكوب كرده‏اند. ترور شخصيت تا چه حد؟
و بچه‏ام بدون اينكه معنايش را بداند، مى‏خواند:
به دست خود درختى مى‏نشانم…

س . حسینی