مريم خيرخواه
مي‌گويند: در يكي از روستاها زني براي شكايت از رفتار خشن و كتك‌كاري شوهرش، شكايت به روحاني محل مي‌برد و از او مي‌خواهد كه دعا يا تعويذي براي اصلاح رفتار شوهرش بدهد. مي‌گويد هر وقت شوهرم از كار برمي‌گردد با من دعوا و ناراحتي راه مي‌اندازد. روحاني كه فرد زيركي بوده، علت را مي‌فهمد و سنجاقي را به زن مي‌دهد و مي‌گويد «هروقت شوهرت از كار برگشت و سروصدا راه انداخت اين سنجاق را زير دندان بگذار. او هرچه بيش‌تر فرياد كشيد تو هم بيش‌تر فشار بده.» زن همين كار را انجام مي‌دهد و بعد از مدتي با خوشحالي نزد روحاني مي‌آيد كه تعويذ شما كارگر افتاد، شوهرم آرام و مهربان شده است… در حالي‌كه نه دعايي در كار بوده، نه تعويذي، آن روحاني فقط خواسته است دهان ناسزاگويي زن را ببندد تا در مقابل شوهرش زبان‌درازي نكند.
پيامبر (ص) مي‌فرمايد:
هر زني كه همسرش را با زبان بيازارد، خداوند توبه، كفاره و حسنه‌اي را از او قبول نمي‌كند تا وقتي كه شوهرش را راضي سازد، اگرچه روزها روزه بگيرد و شب‌ها [براي عبادت] بيدار بوده، بنده آزاد نمايد و سواراني را در راه خدا [براي جهاد] بفرستد. او اولين كسي باشد كه وارد آتش شود، و همين‌گونه است مرد وقتي بر زن ظلم كند.1
1. من لايحضره‌الفقيه، ج 4، ص 15.