استاد سيدعلي‌اکبر حسيني
زن و شوهري منزل ما آمده بودند و اختلاف داشتند. خانم ادعا مي‌کرد که اين آقا هر شب که به خانه مي‌آيد، سه، چهار تا هوو براي من مي‌آورد. گفتم: چه طور، اين هوو کيست؟! گفت: روزنامه! اين آقا وارد مي‌شود،‌ من مي‌گويم: سلام،‌ بچه‌ها مي‌گويند: سلام، اين آقا روي روزنامه مي‌افتد. پسرش مي‌آيد از او سؤال کند، مي‌گويد: گوشم با تو است بگو، اما چشم و دلش به روزنامه است…
انس مرد به خانواده، هم بايد با دل باشد، هم با چشم و هم با گوش. اين‌که بگويد: گوشم با تو است، اما دلم با اين روزنامه و اخبار است آن‌وقت، روزنامه هووي خانم و خانواده مي‌شود.
فرزندان و پدر و مادر همه نياز دارند تا به يکديگر توجه عميق قلبي داشته باشند که آن لبخند و نگاه ظاهري از آن توجه قلبي برخاسته باشد. اين توجه با گفت‌وگو آغاز مي‌شود. شما وقتي نماز امام زمان(عج) مي‌خوانيد، «اياک‌نعبدو اياک‌نستعين» را تکرار مي‌کنيد، اين ذکر کم‌کم موجب انس و الفت با پروردگار متعال مي‌شود.
يکي از موانع انس، همين ابزارهايي است که ما را از هم جدا مي‌کند. گاهي ما در خانه هستيم، اما به جاي اين‌که روبه‌روي هم بنشينيم، همه رو به تلويزيون هستيم. غذا را خانم تهيه کرده‌اند، به جاي اين‌که شما از غذاهاي خوشمزه او تعريف کنيد و شکر خدا کنيد، غذا را مي‌جوييد و نگاهتان به تلويزيون است. لذت ارتباط برقرار نمي‌شود. «ما جعل‌الله لرجل من قلبين في جوفه؛ خدا دو تا دل به يک آدم نداده است.» اگر دلت آن‌جا است، اين‌جا نيست و اين موجب گسستگي دل‌ها مي‌شود، و گسستگي دل‌ها گسستگي روش‌ها را پيش مي‌آورد و روش‌ها وقتي متفاوت شد، اختلاف ايجاد مي‌شود و بر عکس، وقتي در دل‌ها پيوستگي ايجاد شد، اعتماد، هم‌سويي و هم‌گرايي ايجاد مي‌شود.