با كدام سلام محقّر به پيشگاه تو بيايم؟ از كدام كوچة كوچك به زيارت‌نامة كرامت تو قدم بگذارم؟ كدام را مي‎پسندي كه به پاي آيه هاي نجابتت بريزم: دل عاشق را؟ ديدگان منتظر را؟ يا دستان برآمده به ستايش را؟
سال‎هاست که می‎خواهم برای تو بگویم. از تو، به تو بگویم. امّا هر بار می‎دیدم آن‎قدر به من نزدیکی و بی‎فاصله که گفتنِ خود را گم می‎کردم. می‎دیدم که من در «تو» زندگی می‎کنم؛ من در «تو» نفس می‎کشم.
هر صبح بر زورق شبنم زدة تلاوتم مي نشستم و به درياي لايتناهي عظمت تو سري مي‎زدم، امّا هيچ كرانه اي پديدار نمي گشت؛ كه تو متّصل به اقيانوسی.

بي پايان ترين عظمت های هستي، تو را بي پايان خوانده اند. نشاني نوازش خانة تو را آن‎ها به ما داده‌اند. وگرنه ما كجا و نوشيدن جام معرفت تو؟ ما كجا و درك حضور هر لحظه و هر كجاي تو؟!
امّا با اين همه، بگذار بگويم؛ بانوي عُشّ آل محمّد(ص)! بگذار بگويم كه هر فاطميّه، ضريحت را به نيابت زيارت قبلة مخفي ياس ها، با در و دیوارانه‎ترین اشك هايم شست‌وشو مي‌دهم. بگذار بگويم كه ضريح تو را به نام بانوي غريب دمشق جرعه جرعه سر مي كشم و تمام تشنگي‌هاي كربلايي ام گُر مي گيرند.
در پس هر دلتنگیِ خراسانی،«کَمَن زارَنی1»  دلداری‎ام می‎دهد و به سوی تو می‎کشانَدَم و بعد در جا به جای حرمت مکرّر «فَلَهُ الجنّه2»  را تحریر می‎کنم: بر ایوان آینه‎ات، وقتی با آشناترین واژه‎ها سلامت می‎کنم؛ درست در میان چارچوب در، وقتی امیدوارانه اذن دخول می‎طلبم؛ و از همه دل‎نشین‎تر وقتی سر سودایی بر خنکای مشبّک ضریح فرود می‎آید و دو چشم منتظر، از فراسوی گلدان‎ها و ترمه‎ها و فاصله‎ها و فاصله‎ها تو را می‎نگرند!
 آه! بانوي كرامت‎ها و نجابت‎ها! دست هاي بي پناهم را به موازات بيت النّورت3 به عروج فراخوان. فانوس رنگ‎ و رو رفتة دلم را با آتش شعله ناك عشق روشن كن و گلواژة شفاعت را بر حنجرة اين چكاوكِ خسته از فرياد، جان نواز، بباران! 
1. مَن زارَها کََََمَن زارَنی: امام رضا(ع).
2. من زار عمّتی بِقُم فَلَهُ الجنّه: امام جواد (ع).
3. محلّ عبادت حضرت معصومه (س) در قم.