با كدام سلام محقّر به پيشگاه تو بيايم؟

از كدام كوچة كوچك به زيارت‌نامة كرامت تو قدم بگذارم؟

كدام را مي‎پسندي كه به پاي آيه هاي نجابتت بريزم: دل عاشق را؟ ديدگان منتظر را؟ يا دستان برآمده به ستايش را؟

 سال‎هاست که مي‎خواهم براي تو بگويم. از تو، به تو بگويم. امّا هر بار مي‎ديدم آن‎قدر به من نزديکي و بي‎فاصله که گفتنِ خود را گم مي‎کردم. مي‎ديدم که من در «تو» زندگي مي‎کنم؛ من در «تو» نفس مي‎کشم.

هر صبح بر زورق شبنم زدة تلاوتم مي نشستم و به درياي لايتناهي عظمت تو سري مي‎زدم، امّا هيچ كرانه اي پديدار نمي گشت؛ كه تو متّصل به اقيانوسي. بي پايان ترين عظمت هاي هستي، تو را بي پايان خوانده اند.

نشاني نوازش خانة تو را آن‎ها به ما داده‌اند. وگرنه ما كجا و نوشيدن جام معرفت تو؟ ما كجا و درك حضور هر لحظه و هر كجاي تو؟!

امّا با اين همه، بگذار بگويم؛ بانوي عُشّ آل محمّد(ص)! بگذار بگويم كه هر فاطميّه، ضريحت را به نيابت زيارت قبلة مخفي ياس ها، با در و ديوارانه‎ترين اشك هايم شست‌وشو مي‌دهم. بگذار بگويم كه ضريح تو را به نام بانوي غريب دمشق جرعه جرعه سر مي كشم و تمام تشنگي‌هاي كربلايي ام گُر مي گيرند.

در پس هر دلتنگيِ خراساني،«کَمَن زارَني» دلداري‎ام مي‎دهد و به سوي تو مي‎کشانَدَم و بعد در جا به جاي حرمت مکرّر «فَلَهُ الجنّه» را تحرير مي‎کنم: بر ايوان آينه‎ات، وقتي با آشناترين واژه‎ها سلامت مي‎کنم؛ درست در ميان چارچوب در، وقتي اميدوارانه اذن دخول مي‎طلبم؛ و از همه دل‎نشين‎تر وقتي سر سودايي بر خنکاي مشبّک ضريح فرود مي‎آيد و دو چشم منتظر، از فراسوي گلدان‎ها و ترمه‎ها و فاصله‎ها و فاصله‎ها تو را مي‎نگرند!

آه! بانوي كرامت‎ها و نجابت‎ها!دست هاي بي پناهم را به موازات بيت النّور ت به عروج فراخوان. فانوس رنگ‎ و رو رفتة دلم را با آتش شعله ناك عشق روشن كن و گلواژة شفاعت را بر حنجرة اين چكاوكِ خسته از فرياد، جان نواز، بباران!

1. مَن زارَها کَمَن زارَني: امام رضا(ع).

 2. من زار عمّتي بِقُم فَلَهُ الجنّه: امام جواد (ع).

3. محلّ عبادت حضرت معصومه (س) در قم.

نظیفه سادات موذن - سطح 3