استاد سید علی اکبر حسینی:

خانمی می گفت: من هر غذایی که درست می کنم، وقتی آقا به خانه می آید، نفس عمیقی می کشد و می گوید: ” خانم! غذا چه درست کرده ای؟” می گویم: عدس پلو، باز نفس عنیقی می کشد و می گوید:” خانم از این همسایه ها یاد بگیر، این هاقورمه سبزی دارند، بوی قورمه سبزی می آید.” چنین آدمی به چیزی که در سفره خود ارد، بسنده نمی کند و از قناعت دور است. روزی برای حضرت سلمان مهمان آمد. او مقداری نان خشک در منزل داشت و همان را به عنوان پذیرایی از مهمان آورد. مهمان گفت: ای کاش کمی نمک هم بود و نان را با نمک می خوردیم. حضرت سلمان یک مشک کوچک داشت. آن را گرو گذاشت و مقداری نمک زبر گرفت و سر سفره گذاشت. وقتی غذا تمام شد، مهمان، خدا ا شکر کرد و گفت:” الحمدلله علی القناعه؛ خدای را شکر که قانعم.” حضرت سلمان فرمود: اگر قانع بودی مشک ما به گرو نمی رفت! این نشان می دهد یکی از کارهایی که خیلی انسان را گرفتار می کند،‌ نسیه خوری است.
زید بن صوحان که از یاران و اصحاب امیرالمومنین علی علیه السلام هست از ایشان سوال می کند: ای القنوع افضل؟ کدام قناعت بهتر است؟ حضرت فرمود:” القانع بما اعطاه الله؛ کسی که به انچه خدا به او داده است،‌قناعت کند."  هر کس باید تمام تلاشش را برای کسب نعمت و روزی به کار بد و پس از آن به آنچه در سفره نعمتش قرار گرفته است، بسنده کند.
مجله خانه خوبان-شماره 48