باز هم امروز در نمازم به ياد خَمِ ابروى تو افتادم و باز هم محراب، به خروش آمد. هميشه نمازم به ياد توست اى روح همه تكبيرة الاحرامها! بوى بال مى‏ شنوم. بوى روزهاى خوش زندگى. بوى روزهاى آمدنت. آن قدر از هواى آمدنت پُرم كه روزهايم برگ داده ‏اند و عميق شده‏ اند. در كوير سينه، كوهى از آرزوهاى برآورده نشده دارم كه انتظار تبرّك دستانت را مى‏ كشند. خداى اميد در دلم قدْ كشيده است.
اى ابرها كنار برويد! مى‏ خواهم از آبروى آرزوهايم پرده ‏بردارى كنم. دستهايم در انتظار برگرفتن از جامه آرزوها مى ‏تپند. لحظه‏ هاى زندگى ‏ام از بوى بهارْ نارنج، سرشار شده ‏اند. گامهايم مرا به سوى آن سبزِ پُررنگ مى ‏برند.
اى همه جويبارها چه تند مى ‏دويد! به كجا مى‏ رويد؟ انتهاى شما به كدام آبشارِ محض مى ‏رسد؟ نشانم دهيد. بگذاريد آن آبشار بر شانه‏ هاى من هم ببارد. بگذاريد زير گيسوان آن آبشار، سلولهاى من شستشو كنند. بگذاريد پاكىِ ناب از تنم سر برآورد. بگذاريد آبشار، دست بر موهايم بكشد.
به ياد روزهاى كودكى ‏ام افتاده ‏ام. بگذاريد او را ببينم و دلم كبوتر شود. او را ببينم و چشمهايم معدن الماس شوند. او را ببينم و زبانم تمام شعرهاى گم كرده را به ياد آورد.
كجاست روزهاى صورتى شكوفه‏ هاى پرتقال؟ كجاست آن تاكستان؛ همان چشمهاى پر از خوشه‏ هاى انگور؟ كجاست لحظه‏ هاى گم شده وصال؟ و كجاست حافظ تا «آنِ» شعرهايش را نشانم دهد؟ به دنبال «آنِ» زندگى ‏ام مى ‏گردم.

س . حسينى