تو از تبار كدامين سپيده سحرى؟
به اوج مى‏روى امّا بدون بال و پرى
چرا سكوت گزيدى و شب‏نورد شدى؟
تو اى بزرگ! چرا ذره ذره درد شدى؟
من و حديث كسا تا غروب باريديم
حديث شرح تو را گفت و خوب باريديم
غروب و خلوت و شام سياه منتظرند
و چشمهاى هميشه به راه منتظرند
هميشه منتظر يك بزرگ، يك همدرد
كسى كه در دل شب، نان و عشق مى‏آورد
كسى كه در دل شب در سكوت مى‏آمد
شبيه سجده به رنگ قنوت مى‏آمد
و روز، خفته به خون، درد مى‏كشد تاريخ
هميشه حسرت يك مرد مى‏كشد تاريخ.

الهام خضرايى‏منش