یکنفر بر گرد مولا با سپر چرخیده بود

بهتراست این که بگویم باپسرچرخیده بود

سرنوشت شیعه راجور دگرمیزد رقم

در به سمت داخل کوچه اگرچرخیده بود

آمده مولابه پای خویش بیعت کرده است

درتمام شهر این گونه خبر چرخیده بود

تا همین اندازه میگویم که از بس ضرب داشت

یکنفر سیلی زد اما پنج سر چرخیده بود

می شد از طرز قدمهای شب فهمی باشتاب

دور خود در عرض کوچه یکنفر چرخیده بود

آن که مصداق شریف جمله ی “لولاک…” بود

سمت پهلویش چرا لولای درچرخیده بود؟

شاعر:مهدی رحیمی

کشتی پهلو گرفته

صلی علیک بنت نبی، بضعه الرسول
ای راز خلقت دو جهان، کوثر ای بتول
ای ماه و ای حقیقت شبهای خوب قدر
رکن علی و ام ابیها، خدای صبر
مرضیه ای و حکم خدا را رضا شدی
معصومه ای، محور آل کسا شدی
تو حلقه ی وصال نبی و ولایتی
در بزم غم، تو حامی شاه امامتی
ابر سیاه و فتنه سقف سقیفه بود
سایه فکند بر در و آتش به پا نمود
چون ریسمان به گردن خورشید بسته بود
حق را برای بیعت باطل کشانده بود
دستی که در غدیر به بیعت جلو فتاد
بر گونه ات نشست و تو را بر زمین نهاد
ای کشتی شکسته که پهلو گرفته ای

مادر چرا ز اهل خودت رو گرفته ای

گفتی شبانه غسل و کفن کن حنوط ده
بسپار دست خاک و کسی را خبر مده
اکنون وداع می کنمت یا علی ، ولی
برسان سلام بر همه فرزند فاطمه

مهدیه سادات محمودی- طلبه پایه چهارم

پیوند: http://farsi.khamenei.ir

حضرت آيت‌الله خامنه‌اي در ديدار  با اعضاي دفتر رهبري و سپاه حفاظت ولي‌امر، به بيان خاطره‌اي از وضعيت بازگشت آزادگان دفاع مقدس پرداختند كه پايگاه اطلاع‌رساني معظم‌له، آن را به شرح زير منتشر مي‌كند:

 بعد از آغاز جنگ تحميلى هم ده‌ها بار - حالا اگر ريزهايش را بخواهيم حساب كنيم، بيش از اين حرفها شايد بشود گفت؛ هزارها بار، اما حالا آن رقمهاى درشت را آدم بخواهد حساب كند - ما نصرت الهى را ديديم؛ كمك الهى را ديديم. يكى‌اش همين آمدن اسرا بود.

 ما حدود پنجاه هزار اسير پيش عراق داشتيم؛ پنجاه هزار. او هم يك خرده كمتر از اين، در همين حدودها، اسير دست ما داشت. منتها فرقش اين بود كه اسيرهائى كه او پيش ما داشت، همه نظامى بودند، اسيرهائى كه ما پيش او داشتيم، خيلى‌شان غيرنظامى بودند. توى همين بيابانها مردم را جمع كرده بودند، برده بودند.

ادامه »

پیوند: http://farsi.khamenei.ir

قبل از انقلاب، بعضى از روحانيون، از جمله بنده‌ى حقير با دانشجوها ارتباطاتى داشتيم. اين ارتباطات، ارتباطات سازمانى نبود، ارتباطات تشكيلاتى نبود، ارتباطات در مسائل مبارزاتىِ تند نبود؛ ارتباط فكرى و تبيينى بود؛ يعنى جلساتى داشته باشيم كه دانشجوها در آنجا شركت كنند، يا ما احياناً در جلسه‌اى از جلسات دانشجوئى در دانشگاه شركت كنيم. در آن اوقات، بنده در مشهد جلسه‌اى داشتم كه بين نماز مغرب و عشاء برگزار ميشد.

پاى تخته مى‌ايستادم و به قدر بيست دقيقه يا نيم ساعت صحبت ميكردم. مستمعين هم نود درصد جوان بودند؛ جوانها هم غالباً دانشجو و بعضاً دبيرستانى. يك شب مرحوم شهيد باهنر (رحمة اللَّه عليه) مشهد بود، با من آمد مسجد ما. وضعيت را كه ديد، شگفت‌زده شد. حالا آقاى باهنر كسى بود كه در تهران با مجامع جوان و دانشجوئى هم مرتبط بود. ايشان گفت كه من به عمرم اينقدر جمعيت دانشجوئى و جوان در يك مسجد نديده‌ام. حالا توى مسجد ما مگر چقدر جوان بود؟ حداكثر مثلاً سيصد و چهل پنجاه نفر. در عين حال براى يك روحانىِ روشنفكرِ مرتبط با جوانها، مثل آقاى باهنر، كه خودش هم دانشگاهى بود و دوره‌هاى دانشگاهى را ديده بود و محيطهاى دانشجوئى را ميشناخت و از فعاليتهاى مذهبىِ به‌روز و متجددانه هم مطلع بود، جمع شدن حدود سيصد يا سيصد و پنجاه نفر جوان - كه شايد از اين تعداد، مثلاً دويست نفرش دانشجو بودند - چيز عجيبى بود و ايشان را دهشت‌زده و تعجب‌زده كرده بود: دويست تا دانشجو يك جا جمع بشوند و يك روحانى برايشان صحبت كند؟! حالا اين را مقايسه كنيد با وضعيتى كه امروز شما توى دانشگاه داريد. دسترسى روحانى فاضل جوان - مثل شما - به محيط دانشگاهى، به دانشجو، به استاد؛ اين را مقايسه كنيد، ببينيد چه فرصت عظيم و گرانبهائى است. اين فرصت را بايد نگه داريد، اين فرصت را بايد خيلى مغتنم بشمريد.

يکي از دوستان که پدرشان حدود سي‌سال مؤذن محل خود بودند و هر صبح هنگام نماز مردم را با اذان خود بيدار مي‌کردند، از قول ايشان مي‌گويد: يک روز وقتي از خواب بلند شدم عقربه‌هاي ساعت را يک ساعت جلوتر از چيزي که بود ديدم و به خيال اين‌که وقت نماز است به مسجد رفتم و اذان گفتم با اذان من هم خيلي‌ها از جا برخاستند و چه‌ بسا نماز هم خواندند بعد از آن وقتي متوجه اين اشتباه شدم تأسف مي‌خوردم که چرا اين اتفاق افتاده. فرداي آن روز مردي پيشم آمد و به خاطر نجات دادن جان خود و زن و بچه‌اش ازمن تشکر کرد. وقتي قضيه را پرسيدم گفت: ديشب با صداي اذان بي‌موقع شما از خواب پريدم و بلافاصله متوجه بوي شديد گاز شدم. به خاطر نشتي فضاي خانه را گاز گرفته بود و اگر بيدار نمي‌شديم شايد تا ابد در خواب مي‌مانديم!
وقتي حکمت اذان بي‌موقع را فهميدم خدا را به خاطر اشتباهي که ناخواسته مرتکب شده بودم شکر کردم.

 قَالَتْ أُوصِيكَ أَنْ لَا يشْهَدَ أَحَدٌ جِنَازَتِي مِنْ هَؤُلَاءِ الَّذِينَ ظَلَمُونِي وَ أَخَذُوا حَقِّي فَإِنَّهُمْ عَدُوِّي وَ عَدُوُّ رَسُولِ اللَّهِ

تو را وصيت ميكنم كه هيچكس از آنان كه به من ظلم كرده اند و حق مرا غصب نموده اند، نبايد در تشييع جنازه من شركت كنند.

وَ ادْفِنِّي فِي اللَّيلِ إِذَا هَدَأَتِ الْعُيونُ وَ نَامَتِ الْأَبْصَارُ مرا در شب دفن كن، آن هنگام كه چشمها آرام گرفته و ديده ها به خواب فرو رفته باشند.

(بحارالأنوار ج43، ص 191)

حضرت زهرا در پاسخ بي تفاوتهاي بهانه جویان  كه مي گفتند: اگر علي زودتر شروع ميكرد و براي مردم صحبت مينمود، منحرف نمي شدند، فرمود: پس از غدير خم، خداوند براي هيچ كس عذر و بهانه اي باقي نگذاشت.
(نهج الحياه، ص42)

 سید مجتبی علمدار، به سال چهل و پنج، در هنگامه سحر به دنیا آمد، آقا سید مجتبی اولین صدائی را که در این جهان هستی، پس از اولین لحظه تولدش شنید، اذان صبح بود.

«شهید سید مجتبی علمدار، فرمانده گروهان سلمان از گردان مسلم ابن عقیل، لشکر 25 کربلا بود.»

من و مجتبی ساروی هستیم، «مازندرانی». من هر کجا که مجتبی بود، حاضر بودم، مجتبی همیشه می گفت: علیرضا خیلی دوست دارم مانند مادرم«حضرت زهراء(س)» شهید بشوم.

ادامه »

پیوند: http://farsi.khamenei.ir

شرح حدیثی از حضرت امام جعفرصادق علیه‌السلام توسط حضرت آیت‌الله العظمی خامنه‌ای در ابتدای جلسه درس خارج فقه ِ بیست و یكم دی‌ماه 89 (ششم صفر 1432).
 
«قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ ع اخْتَبِرُوا إِخْوَانَكُمْ بِخَصْلَتَيْنِ فَإِنْ كَانَتَا فِيهِمْ وَ إِلَّا فَاعْزُبْ ثُمَّ اعْزُبْ ثُمَّ اعْزُبْ مُحَافَظَةٍ عَلَى الصَّلَوَاتِ فِی مَوَاقِيتِهَا وَ الْبِرِّ بِالْإِخْوَانِ فِی الْعُسْرِ وَ الْيُسْر»
شافی، صفحه‌ى 652
 
فى الكافى، عن الصّادق (عليه‌السّلام): «اختبروا اخوانكم بخصلتين». اخوان، منظور مطلق معاشرين، على‌الظاهر نيست. يعنى آن كسانى كه ميخواهيد به عنوان برادران خود و افرادى كه با آنها صداقت داريد، افراد نزديك، كسانى را كه به اين عنوان ميخواهيد انتخاب كنيد، اين دو صفت را در آنها حتماً ملاحظه كنيد. «فان كانتا فيهم»؛ اگر اين دو صفت در آنها بود، چه بهتر؛ «و الّا فاعزب ثم اعزب ثم اعزب». عَزَبَ يعنى فاصله گرفتن، از آنها رو پوشاندن. [مثل] «لايعزب عنه مثقال ذرّة»(1) كه در قرآن كريم هست. دورى كنيد از آنها. از آنها رو بپوشانيد و دورى كنيد.

ادامه »

پیوند: http://www.aviny.com/Article/Aviny/Chapters/TajaddodYaTahajjor.aspx

مقالات سید شهیدان اهل قلم:

وزیر فرهنگ و ارشاد ( در زمان آقای خاتمی) در نشستی که به دعوت انجمن اسلامی دانشگاه تهران انجام گرفته بود سخنانی ایراد کرد که سخت قابل تأمل است.

قبل از هر چیز آنچه که تحسین ما را برانگیخت صراحت لهجه و صداقتی بود که در گفتار ایشان وجود داشت. در روزگارانی که همه به مصلحت اندیشی و حزم و احتیاط و ملاحظه کاری گراییده اند، این صراحت بسیار پربُهاست و به اعتقاد ما، اگر دیگران نیز بتوانند با پرهیز از ریا و عُجب و دورویی و سیاست بازی، با همین صراحت نظرات خود را ابراز دارند، فضایی سالم برای تضارب آرا و دستیابی به حق ایجاد خواهد شد. تصورات ما از یکدیگر هنگامی درست است که ما دور از حیله بازی و نقاب سازی منویات خود را بیان کنیم و مصلحت اندیشی های ریاکارانه ما را از ابراز اعتقادات خویش منع نکند.

وزیرارشاد اسلامی در این سخنان آن همه صداقت دارد که در جایی می گوید:

ما معتقد نیستیم که هر چه در جمهوری اسلامی می شود خوب است. گاهی اشتباه می کنیم. اول فکر می کنیم خوب است، بعد می بینیم بد است و با آن برخورد می کنیم.

… واین صداقت شرط پذیرش حق است. مناظره و مباحثه فکری هنگامی به حق خواهد رسید که طرفین برای خود امکان اشتباه قائل شوند و خود راحقّ مطلق نینگارند. مقدماتی که وزیر محترم ارشاد برای سخنان خویش چیده است نیز بسیار داهیانه و تحسین برانگیز است و ما به خود اجازه می دهیم که بر قسمت هایی از سخنان ایشان تأکید ورزیم و در حاشیه آنها به بحث بپردازیم. ایشان در همان آغاز در جهت « شناخت عالمانه واقعیت ها » می گوید:

ادامه »