مردى بود كه از راه دزديدن كفن مردگان و فروختن آنها امرارمعاش مى‏كرد. اين مرد، روزى سخت‏بيمار شد و حكيم از معالجه‏اش‏مايوس گرديد. پس پسرش را كه تنها فرزندش بود صدا زد و گفت:
پسر جان من در تمام عمرم كارى كردم كه لعن و طعن همه را به‏خودم خريدم. كس در اين دنيا بعد از مرگم ذكر خيرى از من‏نمى‏كند، تو كارى كن تا بعد از مردنم ذكر خيرى از من بماند.
پسر گفت: پدر خاطرت جمع باشد من كارى مى‏كنم كه نه تنها براى‏تو پدر بيامرزى بفرستند، بلكه براى پدرت نيز ذكر خير بگويند.
بعد از مدتى مرد كفن دزد مرد و مردم او را خاك كردند و رفتند.
پسر شب به سراغ خاك پدر رفت و كفن را از تن پدر بيرون آورد وبدنش را بيرون كشيد و ايستاده توى قبر نگهداشت. فردا كه مردم‏براى فاتحه به قبرستان آمدند و آن وضع را مشاهده كردند گفتند:
خدا پدر كفن دزد اولى را بيامرزد! او اگر كفن را مى‏دزديد مرده‏مردم را از قبر بيرون نمى‏آورد.

(تمثيل و مثل جلد1)