آيه شماره 10  از سوره مبارکه عنکبوت
وَمِنَ النَّاسِ مَن يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ فَإِذَا أُوذِيَ فِي اللَّهِ جَعَلَ فِتْنَةَ النَّاسِ كَعَذَابِ اللَّهِ وَلَئِن جَاء نَصْرٌ مِّن رَّبِّكَ لَيَقُولُنَّ إِنَّا كُنَّا مَعَكُمْ أَوَلَيْسَ اللَّهُ بِأَعْلَمَ بِمَا فِي صُدُورِ الْعَالَمِينَ
 ترجمه: و برخى از مردم (به زبان) مى‏گويند: به خداوند ايمان آورده‏ايم، پس هرگاه در راه خدا آزار ببينند، اذيّت و آزار مردم را به عنوان عذاب خداوند قرار مى‏دهند، و اگر از جانب پروردگارت يارى و پيروزى رسد، با تأكيد مى‏گويند: ما با شما بوديم. آيا (نمى‏دانند كه هيچ كس از) خدا به آنچه در دلهاى جهانيان مى‏گذرد، آگاه‏تر نيست؟
 تفسیر: اظهار ايمان برخى از مردم، زبانى است، نه قلبى. «و مِن الناس مَن يقول آمنّا»
گاهى ايمان، اذيّت و آزار مردم را بدنبال دارد كه بايد تحمّل كرد. «آمنّا - اوذى فى اللَّه»
مؤمن، مقاوم است. «ولنصبرنّ على ما اذيتمونا»(113) ولى منافق، ناپايدار است. «فاذا اوذى … جعل…»
ايمان واقعى در هنگام سختى‏ها روشن مى‏شود. «فاذا اوذى فى اللَّه» حضرت على‏عليه السلام مى‏فرمايد: «فى تقلّب الاحوال علم جواهر الرّجال»(114) در فراز و نشيب‏ها و حالات گوناگون، جوهره‏ى انسان آشكار مى‏شود.
منافق، فرصت‏طلب است و به هنگام پيروزى خود را مؤمن مى‏داند، و در گرفتن مزايا، اصرار مى‏ورزد. «ليقولنّ انّا كنّا معكم»
تظاهر و نهان‏كارى سودى ندارد، خداوند از درون همه آگاه است. «أوليس اللَّه باعلم بما فى صدور العالمين»