آيه شماره 33  از سوره مبارکه روم
متن آیه: وَإِذَا مَسَّ النَّاسَ ضُرٌّ دَعَوْا رَبَّهُم مُّنِيبِينَ إِلَيْهِ ثُمَّ إِذَا أَذَاقَهُم مِّنْهُ رَحْمَةً إِذَا فَرِيقٌ مِّنْهُم بِرَبِّهِمْ يُشْرِكُونَ

ترجمه: و هرگاه زيانى به مردم رسد، توبه‏كنان پروردگار خود را مى‏خوانند و به سوى او باز مى‏گردند؛ امّا چون خداوند از طرف خود رحمتى به آنان بچشاند، گروهى از آنان به پروردگارشان شرك مى‏ورزند.

تفسیر: ضررها از خود ماست، ولى رحمت‏ها از خداوند است. «مسّ الناس ضُرٌّ - منه رحمةً»
گروهى از مردم تنها در حال سختى و مصيبت خدا را مى‏خوانند، در حالى كه مؤمن بايد در همه حال خدا را بخواند. «ضرّ دعوا ربّهم منيبين»
نشانه‏ى فطرى بودن گرايش به خدا آن است كه هرگاه سختى‏ها و فشارها، غبار غفلت را بر طرف كند، انسان به سوى او توجّه مى‏كند. «فطرت اللّه… اذا مسّ الناس ضرّ دعوا ربّهم»
انسان، كم ظرفيّت و ضعيف است، با اندكى زيان ناله مى‏كند و با چشيدن رحمت غافل مى‏شود. «ضرٌّ دعوا - رحمة … يشركون»
رفاه، زمينه‏ى غفلت است. «اذاقهم منه رحمةً… يشركون»
گروهى از انسان‏ها ناسپاس‏اند. (همين كه رحمتى مى‏چشند، به جاى شكر، شرك مى‏ورزند.) «اذاقهم منه رحمةً… يشركون»
دعاى مضطرّ مستجاب مى‏شود. «ضرّ دَعَوا… اذاقهم منه رحمة»
زندگى بشر، آميزه‏اى از تلخى‏ها و شيرينى‏هاست. «ضُرٌّ… رحمة»