قبل از انقلاب، پدرم مرتب با هيئت‌هاي عزاداري به مشهد سفر مي‌کرد، روزي مادرم گله کرد که چرا او را به مشهد نمي‌برد. پدرم گفت: من نمي‌توانم همراه عده‌اي نامحرم مادرت را ببرم. اگر فردي مورد اعتماد پيدا شود، مادرت را همراه او مي‌فرستم مشهد.
گفتم: آيا من مورد اعتماد هستم؟ پدرم گفت: بله! و سيصد تومان براي هزينه مشهد مادر را به من داد. در همين لحظه عمه‌ام هم براي آمدن ابراز علاقه کرد ، پدرم سيصد تومان او را هم داد، مادر بزرگم آمد و او هم همان‌طور، با 16نفر از خاله و عمه و… همراه من راهي مشهد شدند.
به مشهد که رسيديم، براي تهيه صبحانه از مسافر‌خانه بيرون رفتم. سرراه مقابل حرم مطهر روبه‌روي يکي از درهاي ورودي ايستادم و عرض کردم «يا امام رضا! چون مادرم منتظر است فعلا‌ً براي زيارت به حرم نمي‌آيم،‌ عفو بفرماييد، اما خواسته‌اي از شما دارم، همسري مي‌خواهم با هفت شرط» و شرط‌ها را رديف کردم. منتها گفتم شما هر  شرطي که غلط است خودتان تصحيح کنيد.
به برکت امام رضا در مدت کوتاهي به راحتي مقدمات ازدواج من فراهم شد و حضرت بعضي از شروط من را در پاسخ‌شان در نظر گرفته بودند و برخي را نه…
حالا بعد از گذشت سال‌ها فکر مي‌کنم اگر فلان شرط را مثل فکر خودم به من مي‌دادند خداي‌ناکرده چه مي‌شد؟

ع-م