آه خدايا! چه مى‏شد آسمان شاديم با ابرهاى غم و اندوه تيره و تار نمى‏گشت:
چه مى‏شد همشه گل لبخند بر لب‏هايم مى‏شكفت!
چه مى‏شد وجودم هماره آكنده از شادى و لبريز از شوق بود!
اى كاش كسى به من مى‏گفت، آن شادمانى خالى از پشيمانى و سرور بى زوال را كجا مى‏توان يافت؟
اى كاش مسيحا دمى اين راز نهفته را بر من آشكار مى‏كرد كه آن شادى و سرورى را كه مستى شبانه‏اش، خمار بامدادى را در پى نداشته باشد در كجا جست و جو كنم؟
و در يك كلام بگويم: اى كاش روحى سبز و هميشه بهار به من مى‏گفت: چه كنم هر روز من نوروز باشد؟
دم مسيحايى اميرالمؤمنين (ع) اين آرزو را برآورده ساخته و آن ساقى بزم جانان و سرمست‏شراب دوست، گنج پنهان سرور حقيقى را اين چنين آشكار ساخته است: «كل يوم لا يعصى الله فيه فهو عيد; هر روزى كه آينه دل از زنگار گناه پاك و چهره جان از غبار عصيان پيراسته باشد، روز شادى و عيد است .»
(نهج البلاغه، حكمت 428)
كاظم مصطفايى