در حديث قدسي آمده است که خداوند فرمودند:

لا يَزالُ العبد يتقرَّبُ اليَّ بالنَّوافلِ حتّي اُحِبَّهُ ، فاذا اّحبّبتُهُ کنت سَمعَهُ الذي يسمَعُ به و بصَرَهُ‌الذي يُبصِرُ به ، و لسانَهُ الذي يَنطِقُ به.

بنده به وسيله نوافل و مستحبات پيوسته به من نزديک مي‌شود ، تا جايي که من او را دوست خواهم داشت و وقتي که او را دوست داشتم (و به وسيله اين اعمال او را به دوستي خود برگزيدم ) گوش او خواهم شد که به وسيله آن بشنود و چشم او خواهم شد که به وسيله آن ببيند و زبانش خواهم شد که به وسيله آن سخن بگويد .
جامع السعادات ، ج3 ، ص 184