حجةالاسلام اسماعيل فردوسى‏پور مى‏گويد:
وقتى امام در آستانه بازگشت به ايران بودند، مقارنِ غروب آفتاب، دو خانم فرانسوى به اقامتگاه امام آمدند و تقاضاى ملاقات كردند. 

چون امكان ملاقات نبود، از آنها عذرخواهى كردم. شيشه كوچكى كه در آن مقدارى خاك بود و درِ آن مهر و موم شده بود، در دستشان ديده مى‏شد.
گفتند: اگر ملاقاتْ ممكن نيست، رسم ما اين است كه وقتى به كسى علاقه‏مند شديم، هنگام خداحافظى بهترينْ هديه را به او تقديم مى‏كنيم كه خاك وطن ماست و پيش ما عزيزترين هديه است. اين خاك را به امام تقديم كنيد و براى هر يك از ما يك قطعه عكس با امضاى ايشان بياوريد.
وقتى جريان را به حضرت امام گفتيم، با تبسّمى شيرين، شيشه را گرفتند و دو قطعه عكس را امضا فرمودند. عكسها را كه به آن خانمها دادم، بوسيدند و با تشكر رفتند.
برداشتهايى از سيره امام خمينى، غلامعلى رجايى، ج 2، ص 206