فاطمه شهيدى

فكر كن از اين ديوارها خسته شده باشى، از اين كه مدام سرت مى‏خورد به محدوده‏هاى تنگ خودت . به ديوارهايى كه گاهى خشت‏هايش را خودت آورده‏اى .
فكر كن دلت هواى آزادى كرده باشد، نه آن آزادى كه فقط مجسمه‏اى است و به درد سخنرانى و شعار و بيانيه مى‏خورد . يك جور آزادى بى‏حد و حصر، كه بتوانى دست هات را از دو طرف باز بازكنى، سرت را بگيرى بالاى بالا و با هيچ سقفى تصادم نكنى . پاهات در بى‏وزنى روى سيالى قرار بگيرند نه زمين سخت و غير قابل گذر . رهاى رها .
نه اصلا به يك چيز ديگر فكر كن .
فكر كن دلت از رنگها گرفته باشد، از رياها، تظاهرها، چهره‏هاى پشت رنگها . دلت‏بى‏رنگى بخواهد، فضاى شفاف سفيد يا بى‏رنگ .
فكر كن يك حال غير منطقى بهت دست داده باشد كه هر استدلالى حوصله‏ات را سر ببرد . دلت‏بخواهد مثل بچه‏ها پات را بزنى زمين و داد بزنى كه من «اين‏» را مى‏خواهم . و منظورت از «اين‏» خدايى باشد كه همين نزديكى است . يكدفعه ميانه‏ات با خداى دور استدلاليون بهم خورده باشد .
آن‏ها به تو مى‏گويند «عزيزم! ببين! همان طور كه اين پنكه كار مى‏كند، يعنى نيرويى هست كه اين پره‏ها را مى‏چرخاند . پس ببين جهان به اين بزرگى . . . ، پس حتما خدايى . . .»
فكر كن يك جورهايى حوصله‏ات از اين حرفها سررفته باشد . دلت‏بخواهد لمسش كنى . مثل بچه‏هايى كه دوست دارند برق توى سيم راه هم تجربه كنند . دلت هواى خدايى را كرده باشد كه مى‏شود سرگذاشت روى شانه‏اش و غربت‏سالهاى هبوط را گريست .
خدايى كه بشود چنگ زد به لباسش و التماس كرد . خدايى كه بغل باز مى‏كند تا در آغوشت‏بگيرد . حتى صدايت مى‏كند «سارعوا الى مغفرة من ربكم . . .» خدايى كه مى‏شود دورش چرخيد و مثل چوپان داستان موسى و شبان بهش گفت «الهى دورت بگردم‏»
بابا زور كه نيست! من الان يك جورى‏ام كه دلم نمى‏خواهد خدايم پشت‏سلسله علت و معلولها، ته يك رشته دور و دراز ايستاده باشد . مى‏خواهم همين كنار باشد . دم دست .
نمى‏خواهم اول به يك عالمه كهكشان و منظومه و آسمان فكر كنم و بعد نتيجه بگيرم كه او بالاى سرهمه‏شان ايستاده . خدا به آن دورى براى استدلال خوب است . من الان تو حال ضد استدلالم . خوب حالا همه اين‏ها را فكر كردى . حالا فكر كن خدا روى زمين خانه دارد .
خدا روى زمين خانه دارد و خانه‏اش از جنس ديوار نيست . از جنس فضاى باز است . بيت عتيق . سرزمين آزادى . تجربه نوعى رهايى كه هيچ وقت نداشته‏اى . حتى رهايى از خودت .
خدا روى زمين خانه دارد . يك خانه ساده مكعبى . با هدسه‏اى ساده و عجيب .
مى‏شود سرگذاشت روى شانه‏هاى سنگى آن خانه و گريست . حس كرد كه صاحب خانه نزديك است .
مى‏شود پرده خانه را گرفت، جورى كه انگار دامنش را گرفته‏اى .
خانه بى‏رنگى، خانه آزاد، خانه نزديك، بيت الله . حتى حسرتش هم شيرين است .

امام صادق (ع) فرمود: در نيكى رساندن به برادران خود، با يكديگر مسابقه گذاريد و اهل نيكى باشيد، زيرا بهشت داراى درى است‏به نام معروف [نيكى و احسان] و جز كسى كه در زندگى دنيا نيكى كرده، داخل آن نشود.

(اصول كافى، باب قضاء حاجة المؤمن، ح‏10)

يكي از ياران امام صادق (ع) مي‌گويد: يک روز به خدمت امام رسيدم و آن بزرگوار را متغير و دگرگون مشاهده کردم. علت را پرسيدم. فرمود «من اهل منزل را از رفتن به بام خانه نهي کرده بودم. کنيزي به بالاي بام رفته بود، در حالي‌که کودک مرا در آغوش گرفت. مرا که ديد، ترسان شد؛ کودک از دستش افتاد و از دنيا رفت. ناراحتي من به خاطر از دنيا رفتن کودکم نيست، بلکه ناراحتي من به خاطر اين است که آن کنيز از من ترسان شد.» امام (ع) آن کنيز را در راه خدا آزاد کرد».
ستارگان درخشان، ج 8، ص 67.

امام صادق (ع) فرمود: در گرفتارى برادر [دينى] خود اظهار شادى و شماتت مكن تا [در نتيجه عمل بد تو] خداوند به او ترحم كند و آن گرفتارى را به سوى تو بگرداند. و فرمود: هر كس به مصيبتى كه به برادر [دينى‏اش] رسيده شادكام شود، از دنيا نرود تا خودش گرفتار شود.
(اصول كافى، باب الشماته، ح‏1)

و كاش…! مردِ غزلخوان شهر برگردد!
به زير بارش بارانِ شهر برگردد
كسى شبيه خدا نيست، هيچ كس… اى كاش
كمال مطلق انسان شهر برگردد!
چه خوب مى‏شد اگر مردِ آسمانىِ ما
به جمع خاكى خوبان شهر برگردد!
خدا كند «بركت» - اين حضور دور از دست -
شبى به سفره بى‏نان شهر برگردد!
شبيه خانه ارواح، ساكت و سرديم
خداى خوب، بگو جان شهر برگردد!
و گفته‏اند… كه آقاى عشق، خوش قدم است
به يُمن مقدمش ايمان شهر برگردد!
هنوز… منتظرم يك نفر خبر بدهد
كه باز، يوسف كنعان شهر برگردد!
خديجه پنجى

«اي كساني كه ايمان آورده‌ايد بسياري از دانشمندان و راهبان، اموال مردم را به باطل مي‌خورند و مردم را از راه خدا باز مي‌دارند. آن كسان كه زر و سيم را ذخيره مي‌كنند و آن را در راه خدا انفاق نمي‌كنند، پس آن‌ها را به عذابي دردناك بشارت ده.»1
رسول گرامي اسلام (ص) بعد از نزول اين آيه با تمام وجود و احساس خود مي‌فرمايد «مرگ بر طلا و نقره» ياران رسول خدا (ص) گفتند: يا رسول‌الله، پس چه چيزي ذخيره كنيم؟
فرمود «دلي كه به ياد خدا آرامش يابد، زباني كه شكر خدا را گويد و همسري كه صالحه باشد.»
بلي پول و ماديات حلال در جاي خود ضرورت دارد اما…

سخن صائب تبريزي است:
نه زر و سيم و نه لعل و گهر خواهد ماند
در بساط تو همين گرد سفر خواهد ماند
همه در حال دويدن هستيم. در اين ميان عده‌اي در يك نوع مسابقه دو شركت كرده‌اند كه مورد غضب و قهر آفريدگار توانا هستند، داور اين مسابقه، خداي يگانه است و به برندة اين مسابقه آتش دوزخ وعده داده شده است.
اين مسابقه، گران‌فروشي است…
متأسفانه در امر ازدواج نيز، گاهي وضعي بهتر از اين نداريم، هم مشكلات مالي خودنمايي مي‌كند و هم مشكلات ديگر. در مورد انتخاب همسر، مثلاً دختر خانم ـ پناه بر خدا ـ با كالاي تجاري، عوضي گرفته مي‌شود؛ مهريه بيش‌تر دليل مرغوبيت و شأن و منزلت او به حساب مي‌آيد! و خودنمايي خانوادة داماد، دليل تشخص آن‌ها.
چرا از تعليمات زيبا و سعادت‌بخش اسلام عزيزمان فاصله گرفته‌ايم؟
1. توبه، 34.

نشریه خانه خوبان - ش15

رسول خدا (صلى الله عليه و آله) فرمود:

لو يعلم العبد ما فى رمضان لود ان يكون رمضان السنة؛

اگر بنده «خدا» مى‏دانست كه در ماه رمضان چيست [چه بركتى وجود دارد] دوست مى‏داشت كه تمام سال، رمضان باشد.

(بحار الانوار، ج 93، ص 346)

امام رضا (عليه السلام) فرمود:

من قرا فى شهر رمضان اية من كتاب الله كان كمن ختم القران فى غيره من الشهور؛

هر كس ماه رمضان يك آيه از كتاب خدا را قرائت كند مثل اينست كه درماههاى ديگر تمام قرآن را بخواند.

(بحار الانوار ج 93، ص 346)

از پَستى، چشم زمين، متورّم شده و آسمان، دلمرده است. هيچ پنجره‏اى به سمت ستاره‏ها باز نيست. بالاتر از سياهى، هيچ رنگى دلها را به وجد نمى‏آورد. فصلى، پر شدنِ پنجره‏ها را عاشق نيست. روزها، روزهاى سردرگمى و سرگردانى است. شبها، شبهاى تيرگى و ظلمت و بيداد است.
زمين، تشنه است…
آهنگى جز آهنگ سوزناك بى‏عدالتى، درگوش زمين نمى‏پيچد. دستان زمين، به خونخواهى آسمان، بلند شده است. زندگى، تازگى ندارد. مرگ، مفهومى بالاتر از زندگى است. سياه و سفيد، و زرد و سبز، فاصله‏اى به بلنداى تاريخ نژادپرستى دارند.
زمين، تشنه است…
بهار، در ويرانه‏هاى بيدادگران لانه كرده است. ردّى از تولّد دوباره پرنده به چشم نمى‏خورد. از لب خشك زمين، زمزمه‏اى جز تشنگى نمى‏تراود. مردان، تيغْ تيز مى‏كنند و زنان، پا برهنه و گيج در دامان آلوده زمين غوطه‏ورند.
زمين، تشنه مى‏سوزد…
در نيمى از جهان، شب را غنيمت مى‏دانند و در نيمى ديگر، صبح را اسراف مى‏كنند.
لبخندى، لبان برهنگان را نمى‏شكوفاند. دستى، دستان آفتابْ‏سوختگان را نمى‏گيرد. هنوز سياهى و تاريكى، از روشنى، بلندمرتبه‏تر است. پناهى نمانده و پناهگاهى نيست.
زمين، تشنه مى‏سوزد و در انتظار ديدار عدالتْ‏پرورِ نگاه توست!
و قرنها جهان، خواب رسيدنت را به بيدارى نشسته است. خدا حتى از عصر جاهلى تنهاتر شده است. رسالت پيامبران در شعور ناپاك بيدادگران، رسوب كرده است. ابرها حوصله باريدن ندارند. ستاره‏ها رمقى براى روشنى از خود نشان نمى‏دهند. جانى در تنِ كوه، نمانده است. حسّى در وجود درختان، ريشه نمى‏دهد.
زمين تشنه است…
در چشمها، جز برق گناه، از روشنى خبرى نيست. در گامها جز توانِ ماندن، نمانده است.
زمين، در خوابِ خوش چندين هزار ساله فرو رفته است. هيچ تَلنگُرى بيدارى را ارمغانِ نگاه درمانده خاك نمى‏كند. هيچ روزنى، معبر نور نيست. هيچ نورى، ماناتر از ظلمت نيست. هيچ پرنده‏اى آزادى را در آسمان نمى‏جويد و هيچ آسمانى پرواز را در تكاپو نيست.
چشم اندازى جز دهشت و تاريكى فرا روى چشمها نيست. دلها نزديكى را لمس نمى‏كنند. مهربانى، فراموش شده است.
مى‏گويند مى‏آيى… جهان در پوكىِ فصلهاى بى‏تو، پژمرده است.
پس كى مى‏آيى؟!
مريم سقلاطونى

يکي از ياران امام صادق(ع) مي‌گويد: روزي خدمت امام بودم. چون شب فرا رسيد، از حضرت اجازه مرخصي خواستم و به خانه برگشتم. مادرم نيز به همراه من بود. ميان من و او گفت‌وگويي شد و من بر او درشتي کردم. بامدادان پس از نماز صبح خدمت امام صادق(ع) شرفياب شدم. وقتي وارد محضرش شدم، حضرت ابتدا شروع به سخن کرد و فرمود «با مادرت چه کار داشتي که ديشب آن‌چنان با او درشتي کردي. آيا نمي‌داني که وجود تو از اوست و آغوش او محل پرورش توست؟» عرض کردم: آري. آن حضرت فرمود: پس هرگز بر او درشتي مکن.
بحارالانوار، ج 47، ص 72