موسي بن سیار میگويد : ھمراه امام رضا (ع) بودم، نزديك طوس رسیديم، صداي شیون و فغاني شنیدم، دنبال صدا رفتیم ديدم جنازه اي روي زمین است . امام رضا (ع)از اسب پیاده شد و نزديك جنازه ر فت و مانند مادري كه نوزاد خود را در آغوش میگیرد، او را در آغوش گرفت ! آنگاه رو كرد به من و فرمود : اي موسي بن سیار ! ھر كس مشايعت كند جنازه دوستي از دوستان ما را، خود مانند وقتي كه از مادر متولد شده است، از گناھان پاك مي شود. »
و چون جنازه را نزديك قبر زمین گذاشتند، امام رضا (ع) به طرف جنازه رفت و مردم را كنار زد و تا به او رسید دست بر سینه جنازه گذاشت و فرمود : اي فلان [ او را به اسم صدا زد ] در اين لحظه بشارت باد بر تو به بھشت ! از اين به بعد ديگر ترس و وحشتي براي تو نیست ! من عرض كردم : آيا اين شخصِ میت را میشناسید؟ حال آنكه به اين مكان تا به حال نیامده بوديد!
فرمود:” اي موسي بن سیار! آيا نمیداني كه اعمال شیعیان ما بر ما ائمه ھر صبح و شام عرضه میشود پس اگر كوتاھي و تقصیري ديديم در اعمال ايشان از خدا براي آنان طلب بخشش میكنیم و اگر از ايشان كار خوبي ديديم از خداوند پاداش براي آنان مسئلت میكنیم.”
بحارالأنوار، ج 49 ، ص 9

امام رضا (ع) فرمودند: اي مردم ! در مورد نعمتھاي خدا تقوا پیشه كنید، آنھا را با گناھانتان از خود دور نكنید، بلكه آنھا را با اطاعت و شكرگزاري از نعمتھا و الطاف او، ھمیشگي نمايید.

بدانید! شما پس از ايمان به خدا و پیامبر او و پس از اعتراف به حقوق اولیاي او از آل محمد (علیهم السلام) به چیزي سپاس نمیگويید كه محبوبتر از ياري شما براي برادران مؤمنتان باشد كه آنھا را در امور دنیوي آن ھا _ كه محل عبور آنان به سوي بھشت پروردگارشان است _ ياري مي كنید، چرا كه ھر كس چنین عملي را انجام دھد از بندگان برگزيدة خداوند خواھد بود.
ھر كه (اعمال و كردار ) خود را محاسبه كرده و بسنجد، سود مي برد و ھر كه از محاسبة خويش غفلت ورزد، زيانكار است، و ھر كه بترسد در امان خواھد بود، و ھر كه عبرت بگیرد داراي بینش و بصیرت مي گردد و كسي كه داراي بینش باشد مي فھمد و ھر بفھمد مي انديشد.
دوست نادان در رنج و زحمت است .

بھترين مال آن است كه به وسیلة آن آبرو حفظ شود .

بھترين عقل، خودشناسي است.

ھنگامي كه مؤمن خشمگین شود، خشمش او را از حق بیرون نمي سازد، و وقتي خشنود گردد، خشنوديش او را وارد باطل نمي نمايد، و ھنگامي كه قدرت پیدا كند، بیش از حقش نمي گیرد.

تواضع داراي درجاتي است، يكي از درجات آن : اين كه انسان ارزش خويش را بداند، و آن را با قلب سلیم در جايگاه خود قرار دھد، دوست ندارد با كسي رفتاري كند جز ھمان رفتاري كه نسبت به خودش مي پسندد، اگر گناھي انجام دھد آن را با حسنه اي مي پوشاند. خشم خود را فرو بر، از مردم بگذر، خداو ند نیكو كاران را دوست دارد.

 بحارالانوار، ج 78 ص 355 ، ضمن حديث 9 و ص 352 ح 9 (بخشي از روايت)

امام رضا (ع) نقل كرد كه رسول خدا (ص) فرمود: امت من مادامي كه به يكديگر محبت ورزند و ھديه دھند و
امانتدار باشند واز حرام بپرھیزند و مھمان نوازي كنند و نماز را به پا دارند و زكات را بپردازند ھمواره در خوبي و خوشي خواھند بود. ولي اگر چنین رفتار نكنند به قحطي و خشكسالي گرفتار مي شوند.
بحارالأنوار، ج 72 ، ص 115

ابي نصر بزنطي میگويد : امام رضا (ع) فرمود: به شیعیانم برسان؛ كه زيارت من نزد خدا، معادل ھزار حج
است! به امام جواد (ع) گفتم: معادل ھزار حج !؟ فرمود : به خدا سوگند معادل يك میلیون حج براي كسي كه زيارت كند امام رضا را و حق او را بشناسد.
من لا يحضره الفقیه ج 2، ص 5

امام رضا (ع) فرمود: گمان خود را به خداوند نیكو كن، زيرا ھر كس به خدا گمان نیكو داشته باشد خداو ند
ھمانطور با او معامله كند و كسي كه به روزي اندك راضي باشد، از او عمل اندك قبول میشود و ھر كس به اندك حلال راضي باشد دردسرش كم شود و خانواده اش بھرمند میگردند و خداوند او را به درد دنیا [طمع، …] و دواي دنیا [زھد در دنیا] آگاه سازد و او را سالم به بھشت روانه كند.

بحارالأنوار ج 75 ، ص 3

هو المنجی
می خواهم برایت بسرایم اما؛
زبان احساسم دیر زمانیست،که خاموش مانده است !
برای تو سرودن ، یاری تو را می طلبد
شوق با تو بودن
شور با تو ماندن
بهانه ی حیات من است !
عشق بی تو می میرد،
ذوق بی تو می خشکد،
احساس بی تو می پژمرد!
گرمای نگاه مهربانانه ی شماست که قندیل غزلهای عاشقانه ام را
ذوب می کند
و روح شعرم ، جانی دوباره می گیرد…
نازنین بی مثالم !
سخت به نگاه مهر بانانه ات
محتاجم
وجودم بی فروغ گشته است!
از وجود سراسر نورت،
جرعه ای بر جان بیمارم
بنوشان …
یا ارحم الراحمین
سمیه تندر/سطح 3/ فقه واصول 

هو المنجی
کاش با دستهای مهربان تو،
                            از کابوس تلخ ترس
                                               بی تو ماندن،
                                                         بیدار می شدم…!
                                                                            یا مولای یا صاحب الزمان 
                                                                                                                              سمیه تندر/سطح 3/فقه و اصول

ترجمانه

در این زیارت آن حضرت را “ترجمانه کتاب خدا” می خوانیم چون فقط اوست که می تواند حقایق قرآن را بیان کند و به خلق برساند و غیر از حضرتش از آبائ معصومش هیچ کس نمی تواند قرآن را تفسیر کند لذا تفسیر منحصر می شود به معلمان قرآن که اهل بیت پیامبر می باشند.

یابن الاعلام اللائحه
ای فرزند علامت های ظاهر و آشکار حق
“اعلام” جمع علم و آن اثر ونشانه ای است که به وسیله آن چیزی شناخته و دانسته شود.
“لائح” به معنای مظهر یعنی صورت ظاهر و نماد و نمود است و علم های ائمه علیهم السلام می باشند که در هر عصر و زمان مردم به نور هدایت آنان راه معرفت و خداشناسی و راه حیات و سعادت را تعلیم می گیرند و خداوند قدر و مرتبه آنان را بالا برده و ایشان را سرآمد خلق خود قرار داده و بر عالمیان برتری داده و به بندگانش اعلام کرده که به وسیله آنان در تاریکی های خشکی و دریا هدایت شوند یعنی در ظلمات احکام که ناشی از ظلمت های طبیعت حیوانی که تعبیر به ظلمات بر شده از آنان پیروی گردد حاصل آن که تمام بندگان در معتقدات و احوال و اعمال هر چیزی به وسیله آنان هدایت هدایت می شوند.

یاری کردن امام(عج) با قلب

کسی که می خواهد برای خارج کردن امام زمانش از غربت بکوشد، باید در درجه اول، معرفتی صحیح از امامش بیابد و قلبا تسلیم کمالات ایشان باشد. معرفت صحیح امام، عصاره و نتیجه دین شناسی است و یاوران حقیقی امام عصر(عج)، اهل بصیرت در دین هستند. محبت ورزیدن به امام، از معرفت قلبی برمی خیزد. قلبی که از محبت امام سرشار شده، همه حالاتش براساس این محبت قلبی شکل می گیرد و اعمال او نیز متناسب با میزان محبتش ارج و ارزش می یابد. هر گناهی قلب انسان را بیمار می کند و در صورت توبه نکردن، اثر سوء آن در قلب باقی می ماند. اگر هم گناه ادامه یابد، کم کم همه قلب فاسد می شود و راهی برای توبه باقی نمی ماند. به یقین قلب ناپاک مورد بغض و نفرت امام است و چنین کسی نمی تواند جزء یاران آن بزرگوار شمرده شود.